Με την άνοδο της τεχνολογίας και του Chat GPT, ο κόσμος του ίντερνετ βρίσκει παρηγοριά στον ψηφιακό “ώμο” της τεχνητής νοημοσύνης. Το φαινόμενο εξελίσσεται ραγδαία με πολλούς υποστηρικτές να προτιμούν τις συμβουλές του AI έναντι του καταρτισμένου ψυχολόγου.
Στην εποχή της αυτοματοποίησης, όπου οι άνθρωποι γίνονται απλώς κινούμενες εικόνες της οθόνης, η μοναξιά μεταφράζεται ως σημείο των καιρών μας και όχι ως κοινωνική πάθηση. Προσπαθώντας να καλύψουμε την ανάγκη μας για επαφή, στρεφόμαστε στις συμβουλές της μηχανής της Google, αγνοώντας ίσως το χάσμα που όλο και μεγαλώνει.
Μπορεί να μη βρισκόμαστε σε κάποιο επεισόδιο του black mirror…
…αλλά είναι αξιοπερίεργο το γεγονός πως νιώθουμε πιο άνετα να μοιραζόμαστε τις προσωπικές μας σκέψεις και τα συναισθήματα σας με μία μηχανή, η οποία μοιράζεται τα προσωπικά μας δεδομένα με άλλες εταιρείες αλλά και προς όφελος ανάπτυξης του μοντέλου της, από το να μιλήσουμε με κάποιον ειδικό. Ένα απλό ερώτημα:

Παρατηρούμε πως σε ένα βαθμό οι συμβουλές είναι πράγματι λογικές και ενίοτε μπορούν να δώσουν μια αρχική ώθηση. Ωστόσο, παραμένουν αρκετά γενικευμένες (ανάλογα με τις πληροφορίες που είσαι διατεθειμένος να δώσεις) παραβλέποντας το πλαίσιο στο οποίο ζεις. Λειτουργούν άρα περισσότερο ως λίστα την οποία πρέπει να τσεκάρεις και μόλις την ολοκληρώσεις θα βρεις την μαγική λύση στο πρόβλημα σου.
Πρέπει να ανησυχούμε;
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να πάρει τη θέση του ψυχολόγου μας.
Πρώτα, όπως και με το οτιδήποτε έχει να κάνει με το διαδίκτυο, τίθεται έντονα το θέμα της ασφάλειας και της ιδιωτικότητας. Οι πληροφορίες που δημοσιεύουμε, από την φωτογραφία μέχρι και το φωνητικό μήνυμα, όλα περνάνε από διόδους επικοινωνίας και καταγράφονται από τα συστήματα των εταιριών. Είναι γνωστά τα ζητήματα με τις υποκλοπές προσωπικών δεδομένων από δημοφιλή σόσιαλ μίντια.
Αλήθεια, ποιός έχει ασχοληθεί με τους όρους και τις προϋποθέσεις κάθε σελίδας και εφαρμογής; (όχι εγώ πάντως)
Επομένως, οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί στο τι δημοσιεύουμε, πόσο μάλλον όταν “τρέφουμε” την μηχανή με τα ψυχολογικά μας τραύματα και τις λεπτομέρειες της προσωπικής μας ζωής, που θα παραμείνουν για πάντα αποθηκευμένες στην άβυσσο των κέντρων δεδομένων. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί επίσης ανησυχίες σχετικά με την φθορά της επικοινωνίας και των ανθρωπίνων σχέσεων. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, η βάση της ψυχοθεραπείας είναι η θεραπευτική σχέση ανάμεσα στα δύο άτομα, τον ψυχοθεραπευτή και τον θεραπευόμενο. Στηρίζεται στην ανοιχτή επικοινωνία, το καθρέφτισμα της σκέψης, ακόμα και στο βλέμμα, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το καταφέρει η τεχνολογία. Συνεπώς, δεν μιλάμε σίγουρα για θεραπεία αλλά για προσωρινές ανακουφιστικές λύσεις, σαν χαπάκι για τον πόνο στα δόντια.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρειάζεσαι οδοντίατρο.
Ερχόμαστε στο συμπέρασμα λοιπόν πως η τεχνητή νοημοσύνη, μπορεί να παρέχει πληροφορίες (μερικές σωστές και άλλες συχνά λανθασμένες) και ίσως μερικές προσωποποιημένες συμβουλές. Δεν παύει όμως να λειτουργεί μηχανικά, με περιορισμένο τρόπο απαντήσεων και αναπαραγωγή υλικού που βρίσκει online. Με ένα γκουγκλάρισμα κανείς δεν σώθηκε.