Καθημερινά βλέπουμε και συναναστρεφόμαστε με αμέτρητους ανθρώπους. Κάθε ένας από αυτούς είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους και φυσικά όλοι είναι- εκ διαμέτρου – διαφορετικοί από εμάς. Αυτή η διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων, εκτός από το ότι οφείλεται στην αλλότροπη νοοτροπία τους, διαγράφεται σε κάθε κίνηση τους, ακόμα και στη μικρότερη, όπως είναι ο τρόπος με τον οποίο κανείς μιλάει σε κάποιον σερβιτόρο.
Οι περισσότεροι από εμάς – αν όχι όλοι – έχουμε σκεφτεί και έχουμε βγάλει χωρίς αμφιβολία κάποιες δικές μας διαπιστώσεις για τον “ποιόν” του ανθρώπου, απλώς και μόνο από την εικόνα του. Η γνωστή σε όλους << πρώτη εικόνα >> που σου δημιουργεί κάποιος. Αρκεί όμως αυτή, για να καταλάβουμε το «είδος» του ανθρώπου που έχουμε απέναντι μας; Προφανώς, πολλοί από εμάς “πέσαμε στην παγίδα” και κρίναμε κάποιον συνάνθρωπό μας, με μόνο στοιχείο την εξωτερική εμφάνισή του. Αυτό, αν δεν συνέβη σε όλους, συνέβη σίγουρα στους περισσότερους, είτε σε μικρότερη είτε σε μεγαλύτερη ηλικία. Φυσικά, αυτό μπορεί να είναι μια εχθρική λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Μπορεί να είναι μια υποσυνείδητη και αυτόματη θέση, σε άμυνα απέναντι στο άγνωστο.
Εντούτοις, αυτή η πρακτική δεν βλάπτει κανένα άλλο πρόσωπο από τους ίδιους μας, τους εαυτούς. Γιατί με αυτό τον τρόπο εγκλωβιζόμαστε σε μια ψεύτικη και αυτοδημιούργητη εικόνα, η οποία κατά το πλείστον είναι λάθος. Σαφώς, και δυστυχώς για εμάς, είμαστε καταδικασμένοι να μη συνειδητοποιήσουμε ποτέ αυτό το δικό μας λάθος , απλά γιατί δεν θα δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας (προσοχή: στον εαυτό μας, όχι στον συνάνθρωπό μας) , να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Έτσι λοιπόν, είναι πολύ πιθανό να χάσουμε ανθρώπους που θα ήσαν άξιοι της φιλίας και της αγάπης μας. Και επειδή ο σκοπός της αγάπης είναι να μοιράζεται .. θα έχουμε βλάψει μόνο τους εαυτούς μας και θα έχουμε αποκλείσει από την καθημερινότητά μας, ίσως, ανεκτίμητης αξίας άτομα.
Έχω δώσει – εν αγνοία μου – την ευκαιρία να γνωρίσω κάποιον που είχα ” δικάσει” από την εξωτερική του εμφάνιση, έκανα στον εαυτό μου ένα τεράστιο δώρο. Μου δώρισα, λοιπόν, αυτόν που αποτελεί έκτοτε το πρότυπο αλλά και το κίνητρο μου να παλεύω αδιαλείπτως για την αυτοβελτίωσή μου. Αυτός που κάποτε είχα κατακρίνει, έγινε αυτός που με τροφοδοτεί με μια ατέρμονη δύναμη και επιμονή για το καλύτερο, για τη συνεχή πρόοδο και φυσικά, για την κατανόηση και τον ενστερνισμό ως θεμελιώδη κανόνα της ζωής, υπενθυμίζοντάς μου το ρητό του Νίτσε : <<Τα αόρατα νήματα είναι οι πιο ισχυροί δεσμοί >>.
Στον αντίποδα όλων αυτών που αναφέρθηκαν ως προς τον επισφαλή σχηματισμό μιας πρώτης εικόνας για έναν άνθρωπο, βρίσκεται η ευρέως γνωστή “πρώτη εντύπωση”. Σε αυτή την περίπτωση δε βρισκόμαστε μπροστά σε μια απλή εικόνα. Εδώ, προϋποτίθεται μία χειραψία, κάποια γνωριμία ή ακόμη και μια κίνηση . Από αυτές, λοιπόν, τις πρώτες δηλαδή κινήσεις και αντιδράσεις κάποιου, μπορούμε να καταλάβουμε με περισσότερη ασφάλεια ορισμένα βασικά στοιχεία από τα οποία συνίσταται. Για παράδειγμα, ένα ζεστό χαμόγελο και μια ευγενική χειραψία είναι δείγματα ενός ανθρώπου ανοιχτού και πρόσχαρου. Αντίθετα, ένα νεύμα και μια άβολη σιωπή, όπως και η στάση του σώματος σε μια πρώτη γνωριμία με κάποιον, μπορεί να φανερώσουν έναν άνθρωπο λίγο πιο κλειστό και απόμακρο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, στη πρώτη δηλαδή γνωριμία με κάποιον, συχνά λειτουργεί μέσα μας το ένστικτο μας, το οποίο «εκφράζεται» κάποτε θετικά, κάποτε αρνητικά και άλλοτε ουδέτερα για εκείνον που έχουμε απέναντι. Φυσικά, το ένστικτο του καθενός – αν λειτουργεί – βασίζεται σε διαφορετικές “ενδείξεις” που κρίνονται βασικές για αυτόν, ανάλογα με το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Σίγουρα, δεν είναι 100% ασφαλές να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας με κλειστά μάτια, αλλά είναι καλό να το λάβουμε υπόψη μας.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο σωστός τρόπος για να αξιολογήσουμε αν κάποιος άνθρωπος “αξίζει” και θέλουμε να βρίσκεται στη ζωή μας; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πολύ απλή και είναι η εξής: << Πρέπει να τον γνωρίσουμε >>. Για να μάθουμε πώς φέρεται κάποιος και πώς λειτουργεί στις καθημερινές του υποθέσεις, πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να τον γνωρίσει.
Κανείς δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται και φυσικά κανείς δε φαίνεται να είναι ακριβώς αυτό που είναι. Άλλωστε, ο δρόμος από την επιφάνεια στην ουσία, τις περισσότερες φορές, είναι πολύ μακρύς! Εγώ θα σας συμβουλεύει να τον διανύετε – συνέχεια – και ας βγαίνει και σε αδιέξοδο. Θα έχετε κερδίσει μια ευχάριστη και παραγωγική βόλτα!
