Ταινίες. Λίγο πολύ είχαμε όλοι λίγο χρόνο γι’ αυτές το τελευταίο διάστημα. “Τσίμπησα” κι εγώ με τη σειρά μου, λοιπόν, μερικά Ινφιτιτάκια, προκειμένου να μου περιγράψουν την αγαπημένη τους ταινία ή σειρά αυτού του διαστήματος. Έτοιμοι; Πάμε!
Dark (2017-2020)
Είδος: Θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας.
Το “Dark” είναι μια σειρά γερμανικής παραγωγής. Η ιστορία ξεκινά όταν ένα μικρό παιδί από την πόλη Winden εξαφανίζεται, πυροδοτώντας ένα πολύπλοκο ταξίδι στον χώρο, αλλά και στον χρόνο. Σταδιακά, ανέρχονται στην επιφάνεια οι ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ των κατοίκων, ο τρόπος με τον οποίο μία πράξη του ενός επηρέασε τη ζωή του άλλου, πέρα και μέσα από τον χρόνο.
Ο πρωταγωνιστής, Jonas, φαίνεται να έχει να αντιμετωπίσει μια χωροχρονική σκουληκότρυπα, που συνδέει την πόλη του με ορισμένες χρονολογίες – σταθμούς για την πλοκή της ιστορίας. Όλοι μοιάζουν να συνωμοτούν για τα πάντα και ο Jonas βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του ταξιδιού, με απώτερο σκοπό την ανακάλυψη της αλήθειας. Με αδιάκοπες μετακινήσεις σε παρόν, παρελθόν και μέλλον, ο δρόμος είναι αβέβαιος και δυσνόητος. Θα καταφέρει ο Jonas να ακολουθήσει τον μίτο που θα τον οδηγήσει στην αλήθεια;
Η σειρά είναι διαθέσιμη στο Netflix.
Νατάσα Μαραγκού
The sopranos (1999)
Είναι γνωστό ότι στην καραντίνα επιβάλλεται να αρχίσεις μια σειρά (ή και παραπάνω). Είμαστε βέβαια κι εμείς που βρίσκουμε την τέλεια αφορμή να ξανά δούμε τις παλιές αγαπημένες μας σειρές για 5η φορά. Η δική μου αγαπημένη σειρά αυτή την περίοδο (και κάθε περίοδο) είναι το «Sopranos».
Παρακολουθούμε τη ζωή του Tony Soprano, ενός Ιταλού μαφιόζου, που ζει με την οικογένεια του στη Νέα Υόρκη. Αυτό που κάνει τη σειρά να ξεχωρίζει είναι η έμφαση που δίνει στον τρόπο που ο Τόνι ισορροπεί τη ζωή του ανάμεσα στην παρανομία, τους «κανόνες» της παραδοσιακής ιταλικής οικογένειας και τα δικά του προσωπικά προβλήματα. Πρόκειται για μια σειρά με ιδιαίτερο κοινωνικό και ψυχολογικό ενδιαφέρον, καθώς (χωρίς να το περιμένω όταν ξεκίνησα την σειρά), μέσα από την εκπληκτική ανάλυση χαρακτήρα του Τόνι, συνειδητοποιούμε και πολλά για την δική μας ζωή και τον δικό μας κοινωνικό περίγυρο.
Γενικά, ήταν μια σειρά που με έκανε να προβληματιστώ πολύ περισσότερο από ο,τι θα περίμενε κάνεις από μια σειρά με μαφιόζους, και δεν θεωρείται άδικα μια από τις καλύτερες δραματικές σειρές. P.S. Επιπλέον να πω ότι παραδόξως είναι και μια από τις πιο αστείες σειρές που έχω δει. Είναι πραγματικά σαν το χιούμορ να προκύπτει αβίαστα από το ταπεραμέντο των ρόλων και των ίδιων των ηθοποιών
Χρυσάνα Αβραμίδου
F.R.I.E.N.D.S (1994)
Ναι, θα γίνω γραφική, αλλά η μόνη σειρά που μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι βλέπω και θα βλέπω, χωρίς κούραση ξανά και ξανά είναι τα Φιλαράκια. Ναι, ενώ τα χρόνια και ο κόσμος προχωράει υπάρχουν γεγονότα, ατάκες ή καταστάσεις που δεν στέκουν αλλά είναι εκπληκτικό το πόσο σύγχρονο φαντάζει ακόμη. Μπορείς πολύ άνετα να ταυτιστείς με τους χαρακτήρες, γελάω απίστευτα και με χαλαρώνει. Είναι απλά μία κωμωδία που (για μένα πάντα) δεν συγκρίνεται με καμία άλλη του είδους και κάθε φορά που τελειώνει και βλέπω το διαμέρισμα άδειο θα βουρκώνω.
Μαρία Βαγδούτη
Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού (2004)
Είδος: Αισθηματική/ Επιστημονικής Φαντασίας
Παράξενος συνδυασμός κατηγοριών, ίσως να σκέφτεσαι. Το κόνσεπτ είναι εξίσου ιδιαίτερο, η ιστορία των πρωταγωνιστών, όμως, αρκετά αληθινή. Ο Τζόελ απευθύνεται σε μια κλινική που υπόσχεται διαγραφή της μνήμης, όταν χωρίζει με την Κλεμεντάιν. Στην πορεία της διαδικασίας, ο Τζόελ, θα μετανιώσει την επιλογή του. Πανικόβλητος, μάταια προσπαθεί να κρύψει/ φυλάξει τις αναμνήσεις του ζευγαριού στον λαβύρινθο του νου του. Εκεί όπου μας περιηγεί και η ταινία. Σαν σημάδι γραφτό από το σύμπαν, οι πρωταγωνιστές βρίσκονται ξανά σε κοινό δρόμο. Μια δεύτερη ευκαιρία συνυφασμένη με μια έντονη εξιχνίαση του τι τους οδήγησε σε μια τόσο βίαιη διαγραφή. Μια αίσθηση ταύτισης που σε κάνει να νιώθεις βαθιά συναισθήματα από τις σκηνές της ταινίας. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει η ενοχή και η ανοησία. Πόσο εύκολα παρατάμε κάτι όμορφο, μπροστά στις πρώτες δυσκολίες; Πόσο δειλοί είμαστε τη στιγμή που και εμείς έχουμε ευχηθεί να μπορούσαμε να τα διαγράψουμε όλα, αντί του να προσπαθήσουμε; Με έναν τίτλο που προσδίδει “ψευδή” γαλήνη στο άκουσμα του, η “Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού” έρχεται για να μας ταράξει. Ταυτόχρονα, όμως, να μας καλλιεργήσει τη σκέψη που ίσως να τρέμουμε… Ίσως και να κάνει την ψυχή μας να φωτίζει διστακτικά: “Τι και αν το προσπαθούσαμε απ’ την αρχή;”.
Θέη Γκόγκου
When they see us (2019)
Το “When they see us” είναι μια μίνι σειρά του Netflix, τεσσάρων επεισοδίων, η οποία βασίζεται στην πραγματική ιστορία των “Harlem 5”. Στις 19 Απριλίου 1989, οι Kevin Richardson, Antron McCray, Yusef Salaam, Korey Wise και Raymond Santana, όλοι τους νέοι 14-16 ετών, αφροαμερικανικής και λατινικής καταγωγής, κατηγορούνται για την επίθεση και το βιασμό της λευκής Trisha Meili, στο Central Park της Νέας Υόρκης.
Το θύμα είναι για μήνες στην εντατική, και παρόλο που αναρρώνει, δεν είναι ποτέ σε θέση να καταθέσει. Τα πέντε αγόρια μετά από πιέσεις και αντισυνταγματικές κινήσεις της αστυνομίας, καταδικάζονται απ’ τους ενόρκους, παρά την έλλειψη στοιχείων. Οι τέσσερις από τους πέντε βρίσκονται σε αναμορφωτήριο, καθώς δεν είναι άνω των 16 ετών, ενώ ο Korey Wise, όντας μεγαλύτερος σε ηλικία, βρίσκεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Καταλήγουν να μείνουν στη φυλακή για 6-14 χρόνια (ο καθένας είχε διαφορετικές κατηγορίες), ενώ έξω οι οικογένειές τους πάλευαν τόσο για βιοποριστικούς, όσο και για κοινωνικούς λόγους.
Το στίγμα είναι βαρύ, ο κοινωνικός αποκλεισμός επίσης, αλλά εξίσου δυνατή είναι η αίσθηση αδικίας και η δίψα γι’ απόδοση δικαιοσύνης. Ξεσηκώθηκαν ακτιβιστικές οργανώσεις, κόσμος, γνωστός και άγνωστος, για να υποστηρίξουν αυτά τα πέντε αγόρια, την ώρα που ο -τότε- επιχειρηματίας Donald Trump ζητούσε την επανέναρξη της θανατικής ποινής. Τελικά, έπρεπε ν’ αποφασίσει ο πραγματικός ένοχος να καταθέσει την αλήθεια, από τύψεις, για ν’ αθωωθούν οι πέντε ήρωες, που ακόμη και μετά την αποφυλάκισή τους, το στίγμα είχε μείνει βαρύ στη ζωή τους. Σήμερα είναι ενεργά μέλη ακτιβιστικών οργανώσεων, οικογενειάρχες, και ζουν μια ελεύθερη ζωή.
ΥΓ. Εκτός από τη σειρά αυτή, υπάρχει και η ταινία “The Central Park Five“.
Vasiana Ago
Τα κορίτσια της παρέας προτιμούν επομένως κλασικές και μη ταινίες/σειρές, οι οποίες τους χαλαρώνουν, τους κάνουν να προβληματίζονται, να γελάνε, να συγκινούνται και να θέλουν πολλές φορές να τα ξαναδούν όλα από την αρχή!
Κλείνοντας αυτό το άρθρο, θα αναφέρω ότι η ταινία που είδα πρόσφατα και μου άρεσε είναι το 500 days of Summer(2009), μια ταινία η οποία χαρακτηρίζεται αισθηματική, αλλά ταυτόχρονα και δράμα. Ομολογουμένως, αυτός ο συνδυασμός είναι αφοπλιστικός, δεδομένου ότι αγγίζει ευαίσθητα σημεία. Είναι η στιγμή που βλέπεις την ταινία με την κολλητή σου και δεν θες να συγκινηθείς, για να μην διακρίνει το καλοσχηματισμένο δάκρυ στο μάγουλό σου.
Εσείς ποια ταινία/σειρά θα μας προτείνατε;
