Η Γη των Αμόλυντων - Περίληψη βιβλίου
“Οι καιροί είναι ζοφεροί και τρεις έφηβοι φίλοι νιώθουν παγιδευμένοι στην τελματωμένη ζωή του χωριού τους, που μαστίζεται από μια μυστήρια και θανατηφόρα αρρώστια. Οι ζωές τους θα αλλάξουν ριζικά, όμως, όταν μια μάγισσα επισκεφτεί το χωριό. Οι τρεις φίλοι, μαγεμένοι από τις ικανότητες της, αποφασίζουν να την ακολουθήσουν στον άγνωστο έξω κόσμο, μακριά από όσα ήξεραν, σε μια γη γεμάτη θαύματα. Μια γη όπου κυριαρχεί η μαγεία, η περιπέτεια και ο κίνδυνος, όμοιος με τον όποιον δεν έχουν ξαναδεί. Ελάτε μαζί τους στο ταξίδι τους αυτό. Καλώς ήρθατε στη Γη των Αμόλυντων!”
Συγγραφέας του βιβλίου
Ο Βαγγέλης Ιωσηφίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1990. Μεγάλωσε σε ένα χωριό της Δράμας, τους Σιταγρούς, και έχει αποφοιτήσει από τη σχολή Ελληνικής Φιλολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στον ιδιωτικό τομέα, ενώ παράλληλα ασχολείται με το σκάκι ως αθλητής και προπονητής. Ενδιαφέροντά του είναι τα ταξίδια, η λογοτεχνία και η στιχουργική και του αρέσει να ανακαλύπτει νέους κόσμους μέσα από βιβλία και ταινίες. Αντλεί έμπνευση από φυσικά τοπία, απ’ την τέχνη και από την –διαδικτυακή συνήθως− έρευνα σε ανεξήγητες υποθέσεις μυστηρίου. Διατηρεί ιστολόγιο στο διαδίκτυο, όπου αρθρογραφεί τακτικά.
Η κριτική μου
Έχοντας διαβάσει τα προηγούμενα δύο βιβλία του συγγραφέα (Φιλήμων ο ερευνητής του μεταφυσικού, 7 καταραμένες ιστορίες), ήμουν εξοικειωμένη με το στυλ και τον τρόπο γραφής του, επομένως δεν μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι επρόκειτο για βιβλίο φαντασίας.
Ήδη από την αρχή, το βιβλίο “Η Γη των Αμόλυντων” είναι αρκετά μυστηριώδες και τρομακτικά επίκαιρο, δεδομένου ότι αναφέρεται σε μια μάστιγα της τότε εποχής και όλα όσα συνεπάγονταν με αυτή.
Προς έκπληξή μου, οι χαρακτήρες χτίζονται από την πολύ αρχή και ο συγγραφέας δομεί επιτυχημένα την προσωπικότητά τους. Πριν καν ξεκινήσεις καλά-καλά να διαβάζεις, αναγνωρίζεις ποιος είναι ο πρωταγωνιστής, παρά το γ’ πρόσωπο που χρησιμοποιείται, αλλά επίσης έχεις μια γενική εικόνα για το παρόν και το παρελθόν των εφήβων αυτών.
Το λεξιλόγιο έχει ποικιλομορφία και ο συγγραφέας δεν διστάζει να χρησιμοποιεί και καθημερινές φράσεις, λ.χ. “Τα χρειάστηκε” (φοβήθηκε). Αυτό μας δείχνει ίσως τη στάση του για το ζήτημα της γλώσσας, η οποία είναι ένας ζωντανός οργανισμός και δεν έχει πάντοτε νόημα να απορρίπτουμε τις νέες εκφάνσεις της.
Περιπέτεια, μαγικές δυνάμεις και στοιχεία της φύσης υπάρχουν παντού, σε όλο το βιβλίο. Μολονότι είναι βιβλίο φαντασίας, ενυπάρχουν διάφοροι προβληματισμοί, οι οποίοι εκφράζονται μέσω των βασικών ηρώων. Για παράδειγμα, μέσα στις πρώτες 100 σελίδες μπορούμε να καταλάβουμε τον προβληματισμό του Κάυλ να βρει τον δρόμο του, κάτι που τον πίεζε, αφού συγκρινόταν διαρκώς με τους φίλους του.
Πολύ σύντομα οι ήρωες μαθαίνουν να μην ξεπερνούν τα προσωπικά τους όρια, όταν κινδυνεύει η επιβίωσή τους από αυτό, αλλά παράλληλα να χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους συνετά, ώστε να προστατευθούν από τους εχθρούς. Στο βιβλίο αυτό έρχεσαι αναμφίβολα πιο κοντά στην έννοια της μαγείας: Τι είναι και τι δεν είναι. Επιπλέον, “Η Γη των Αμόλυντων” σου δείχνει ότι το να είσαι εξειδικευμένος σε κάτι και να απορρίπτεις όλα τα υπόλοιπα, σε καθιστά μονοδιάστατο και πιο επιρρεπή στο να απομονωθείς από τον κόσμο γύρω σου.
Κάποιοι άλλοι προβληματισμοί που μου έκαναν εντύπωση αφορούν στην φύση, π.χ. η φράση “Η Γη είναι μια γροθιά που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει” και “Η φύση προχωρά συνεχώς, δεν ξαναγυρνά στο παρελθόν”. Το βιβλίο, μάλιστα, δεν κάνει διακριτικά σχόλια μόνο για τη φύση, αλλά και για διάφορα κοινωνικά φαινόμενα.
Κάτι που μου έλειψε αισθητά από το βιβλίο είναι το ερωτικό στοιχείο. Η ερωτική ιστορία που πήγε να ξεκινήσει ανάμεσα στα δύο αντίθετα στοιχεία (φωτιά και νερό) δεν συνεχίστηκε όπως θα προσδοκούσα, ωστόσο δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα υπάρχει κάποια συνέχεια στα επόμενα δύο βιβλία του συγγραφέα, μιας που πρόκειται για τριλογία.
Μετά από τις πολλές μάχες, την αγωνία, την αμφιβολία για το ποιον θα εμπιστευθείς και ποιον όχι και τη γνώση που απέκτησαν οι ήρωες από όλα αυτά, φτάνουμε στο τέλος. Στο τέλος περίμενα να υπάρχει ένα κυκλικό σχήμα, το οποίο δεν υπήρξε, ωστόσο πάλι δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα συμβεί, επειδή είναι τριλογία. Με αυτό το σχόλιο εννοώ ότι δεν είναι τελείως αυτόνομο από τα επόμενα δύο βιβλία, κάτι που φυσικά δεν είναι αρνητικό.
“Η Γη των Αμόλυντων” για μένα είναι ένα μυστήριο. Αφήνει αναπάντητα ερωτήματα και δείχνει την εξέλιξη των χαρακτήρων, οι οποίοι αποκτούν εμπειρίες, βρίσκουν την ταυτότητά τους και γίνονται όλο και πιο ανεξάρτητοι και δυνατοί.
Καλώς ήρθατε στην Γη των Αμόλυντων!
