Το άρθρο αυτό απευθύνεται στα εκκολαπτόμενα και μη Grinch των χριστουγεννιάτικων εορτών και είναι κυρίως αυτοβιογραφικό.

Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, στολιδάκια, φωτάκια, διακοπούλες… Και να τα τραπέζια τα ενδοοικογενειακά, τα με φίλους, τα με συγγενείς που βλέπεις δυο φορές τον χρόνο! Εγώ/εσύ εκεί με δύο κάλτσες (μία από κάτω χριστουγεννιάτικη και μία από πάνω χνουδωτή ναζιάρικη), με τις πιτζαμούλες τις υπέροχες τις άνετες (αυτές που αν, όταν ξυπνήσεις, έχουν γίνει πανταλόν κι έχουν ανέβει μέχρι μπούτι, έτσι ΞΕΣ ότι έκανες καλό ύπνο), με μια κουβέρτα συγκεκριμένα φλις σαν κάπα φορεμένη (γιατί κατά βάθος κρύβουμε όλοι έναν σούπερ ήρωα μέσα μας) κυκλοφορείς στο σπίτι μπουκωμέν@ κουραμπιέδες, από τις 8 το πρωί. Γιατί 8 το πρωί; Προφανώς για τις ετοιμασίες!

Και σου λέω ότι έρχεται το μεσημέρι. Η κλασική μάνα πηγαινοέρχεται κουζίνα-σαλόνι γιατί και πρέπει να φάμε αλλά και πρέπει να είναι μέρος του τζέρτζελου, λέγοντας συνεχόμενα και επιτακτικά, όπως, πώς να καθόμαστε στους καναπέδες για να μην ξεστρωθούν. Ο μπαμπάς, από την άλλη, βάζει χριστουγεννιάτικα τραγούδια στη διαπασών, ξεκινάει από αγγλικές μπλουζ βερσιόν, συνεχίζει με παραδοσιακά ελληνικά και κατά έναν κάποιον τρόπο καταλήγουμε στον Λεπά. Αν έχεις αδέλφια τότε ξέρεις πως, στάνταρ, θα υπάρχει ένα τουλάχιστον χριστουγεννο-μάλωμα, που εντάξει δεν θα κρατήσετε και μούτρα, γιατί κάποι@ πρέπει να είναι σύμμαχος στο τραπέζι που έρχεται.

Φτάνει 2 το μεσημέρι, έρχονται θει@, γιαγιάδες, παππούδες, κάθεστε με γρήγορες διαδικασίες και χαιρετούρια στο τραπέζι το στρωμένο το γιορτινό. Λίγο τσιτ τσατ, λίγο σουσού και ξάφνου… Τα φώτα όλα, αυτά που έχουν στις ανακρίσεις, πέφτουν πάνω σου! Κοιτάς έντρομ@ να δεις τί θα σκεφτούν πρώτα να πουν.

«Άντε και με ένα καλό τυχερό!» Η πρώτη ευχή -peer pressure- στοχοποιημένη σπόντα πάνω στο τσιν- τσιν, που πάντα συνοδεύεται από ένα ασταμάτητο, οριακά άβολο, χαχανητό από την οικογένεια κι ένα βλέμμα σου πληγωμένο, εκνευρισμένο, τύπου μάχη στις western ταινίες, προσπαθώντας να βρεις με ποια ατάκα θα τους αφοπλίσεις. Τελικά, καταλήγεις και γελάς λίγο κι εσύ και απλά πετάς ένα: «Με καλό πτυχίο πρώτα, χα χα!».

Τί ήθελες και ανέφερες το πτυχίο, ήθελες τα και έπαθες τα! Να σου οι ερωτήσεις, τα 5 W ολόκληρα, Who, Where, When, Why, What (Ποι@, Που, Πότε, Γιατί, Τι). Ξεκινάει, λοιπόν, ένας αγώνας ανακάλυψης, από την πλευρά των γονιών, και αγωνίας για σένα για τα χρωστούμενα μαθήματα. Παιδιά απ’ ό,τι έχω καταλάβει όλα τα ίδια λέμε… «Να τώρα, θα τελειώσω στο 5^ο έτος να έχω και το πάσο μου. Καλά δεν χρωστάω και πολλά, 3,4,5(…), δυο εξεταστικές έχουν μείνει μόνο. Το ‘χω!».

Εντάξει, τα πρώτα δύο μεγάλα θέματα έχουν καλυφτεί και έφαγαν τουλάχιστον 2 ώρες των σαλατών, των ορεκτικών και των κυρίως. Βγαίνει το γλυκό! Πρόλαβες να γλυκαθείς όμως ή σε πρόλαβαν τα σχόλια για την εμφάνισή σου; Η γιαγιά περίμενε να βάλεις την παγέτα για το μεσημεριανό τραπέζι και, οι γονείς και οι θείοι αν δεν έχεις κάνει καμία τρανταχτή αλλαγή στο εξωτερικό σου απορούν πως δεν βαρέθηκες, ενώ αν έχεις κάνει απορούν γιατί πρώτον τα έκανες όλα μαζί και γιατί δεύτερον συμπεριφέρεσαι αντιδραστικά!

Τώρα, όμως, πώς να τους πεις ότι για να δουν παντρειά θέλει σίγουρα 10 χρονάκια, για το πτυχίο μπορεί και να εξαντλήσεις τα ν+2, για την εξωτερική εμφάνιση, αν ανήκεις στην πρώτη περίπτωση, σόκινκ αλλά, δεν βαρέθηκες άρα θα παραμείνεις υπέροχ@ έτσι, και, αν ανήκεις στη δεύτερη περίπτωση πως ήδη έχεις κανονίσει με το νέο έτος 3 καινούρια piercings, ένα τουλάχιστον tattoo και αλλαγή χρώματος στο μαλλί. (Μαμά, μπαμπά δεν τα λέω για εμένα αυτά… Ίσως!); Τα λες; Δεν τα λες συνήθως, κι έτσι μένουν όλοι ευτυχισμένοι!

Καταλήγοντας τώρα στα μελό, αυτό που έχει, όμως, σημασία, είναι να είσαι με άτομα που αγαπάς και σε αγαπούν και που περνάτε όμορφα, γιορτινά, χαμογελαστά. Το ότι θα υπάρχουν αντιδράσεις και διαφωνίες είναι οριακά δεδομένο και σχεδόν αυτό που δίνει τη γλύκα στις ωραίες στιγμές, αφού χωρίς να γνωρίσεις την πίκρα, δεν θα μπορέσεις να αναγνωρίσεις και τη γλυκιά επίγευση της συνύπαρξης με άλλους ανθρώπους.