Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα θεάτρου και εκτός φυσικά από τις online παραστάσεις που παίζονται τώρα τελευταία στο διαδίκτυο, λόγο της επιδημίας, που θα κρατάνε συντροφιά σε όλους τους θεατρόφιλους εκεί έξω, βρήκα την αφορμή και εγώ να αφήσω τον κουλτουριάρη εαυτό μου να βγει παγανιά (στο ίντερνετ). Αλλά και να ρωτήσει δύο ταλαντούχους ανθρώπους του σανιδιού, τι σημαίνει θέατρο για εκείνους.
Ο Στυλιανός Ντοκούζ είναι ένας άνθρωπος της τέχνης με όλη την σημασία της λέξης, καθώς ασχολείται επαγγελματικά με το θέατρο, τον χορό και το τραγούδι και είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του πολυχώρου τέχνης “Μπενσουσάν Χαν”.
Styllianos Dokouz, theatre/vocal/dance performer
1.Τι σε “τράβηξε” εξαρχής σε αυτήν την τέχνη; Πώς αποφάσισες να το κάνεις επάγγελμα;
Η αρχική μου παρόρμηση σχετιζόταν περισσότερο με μια βαθιά ανάγκη να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Κι επειδή το Θέατρο είναι κατεξοχήν μια τέχνη ομαδική, φαντάστηκα ότι, ως μοναχικός άνθρωπος, θα έβρισκα μέσω της συγκεκριμένης τέχνης τρόπους για να «ανοιχτώ» και να συμβαδίσω σε πιο συλλογικά μονοπάτια. Περισσότερο ως άσκηση και ως θεραπεία το έβλεπα λοιπόν.
2.Τι σημαίνει για σένα το θέατρο; Έχεις επηρεαστεί καθόλου από αυτό σε προσωπικό επίπεδο;
Το Θέατρο μπορεί να συνδέσει όλες τις τέχνες μαζί και να αποτελέσει πυρήνα έκφρασης, επικοινωνίας και μοιράσματος σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης σκέψης. Ο κεντρικός άξονας είναι ο Λόγος: το μήνυμα που πρέπει να βρει παραλήπτη.
Αυτό που μου πρόσφερε το Θέατρο είναι ένας μεγάλος πλούτος από τρόπους για να συναντηθούμε σε μια κοινή τροχιά άνθρωποι από κάθε κοινωνικό ή ταξικό υπόβαθρο. Μιλώ φυσικά και για τους θεατές, μια παράσταση ή μια performance ενώνει κόσμους.
Το φορτίο αυτό δεν το απεκδύομαι, ζω πλέον ποιητικά σε κάθε επίπεδο.
3.Έχεις μετανιώσει καθόλου την επιλογή του επαγγέλματος σου; Και αν ναι γιατί;
Ομολογώ ότι δεν ασκώ πολύ συχνά το «επάγγελμα» με τη διαδεδομένη έννοια. Κάθε καλλιτέχνης έχει την ευκαιρία να διαγράψει μία πολύ προσωπική πορεία, διαφορετική από κάθε άλλη. Η τέχνη μας είναι σαν το δαχτυλικό μας αποτύπωμα. Δεν μετανιώνω αλλά έχω ένα παράπονο: συχνά συναντώ ανθρώπους που δείχνουν μικρή προθυμία για συνεργασία. Το βρίσκω κουραστικό, σε αυτό το αντικείμενο, ο ένας ωθεί τον άλλον κάθε στιγμή και το να πρέπει να «σέρνουμε» στις πρόβες και τον «γκρινιάρη» της ομάδας, μας σπαταλάει πολλή ενέργεια που πρέπει να τη διοχετεύσουμε στην προετοιμασία της παράστασης.
4.Ποιο είναι για σένα το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο του θεάτρου;
Νομίζω ότι ο συντονισμός είναι μεγάλο στοίχημα. Να μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα, την ίδια προσέγγιση, την ίδια αισθητική ή την ίδια ιδεολογία. Αυτή η «ομοιογένεια» καλό είναι να προκύπτει από τη διαδικασία των προβών, αλλά σπάνια προκύπτει στον επιθυμητό βαθμό. Όπως και στον Έρωτα, το timing είναι το πάν!
5.Ως ηθοποιός πιστεύεις ότι ταλαντούχος γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Το να είσαι πάντα (ή σχεδόν πάντα) παρούσα και παρών στην τέχνη, είναι σημαντικότερο και από το ταλέντο. Να προσφέρεις με συνέπεια και κριτήριο ενώ ταυτόχρονα δεν προδίδεις την συνείδησή σου. Τεχνικές μπορεί να μάθει ο καθένας. Αφοσίωση λίγοι.
6.Πολλά νέα παιδιά θέλουν να ανέβουν στο σανίδι είτε συμμετέχοντας σε μια θεατρική ομάδα είτε σπουδάζοντας θέατρο, αλλά αρκετά φοβούνται να το τολμήσουν. Τι θα τους έδινες εσύ σαν συμβουλή;
Όλη μας η ύπαρξη είναι ρευστή, όπως και το σύμπαν. Αν νιώσεις μια προδιάθεση για κάποιο αντικείμενο, ξεκίνα τώρα! Είναι ευκαιρία να διευρύνεις τους πνευματικούς, ψυχοσυναισθηματικούς και διανοητικούς σου ορίζοντες. Αν έχεις έλλειψη τόλμης, είναι ακόμα πιο επείγον! Το Θέατρο σε εισάγει σε μια «έκθεση» που θα σε βοηθήσει να παίρνεις κι άλλες τολμηρές αποφάσεις στην ζωή σου.
Η συνηθισμένη, πεπατημένη λογική είναι «κάνω Θέατρο για να γίνω ηθοποιός». Ήρθε η ώρα να το πάμε παρακάτω, όπως λέει και η σκηνοθέτις Βαρβάρα Δουμανίδου «Κάνουμε Θέατρο για να γίνουμε ότι θέλουμε». Με βρίσκει σύμφωνο σε αυτό!
Ο Αχιλλέας Ελευθεριάδης είναι φοιτητής της πληροφορικής. Έχει τελειώσει το μουσικό σχολείο Θεσσαλονίκης και ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο. Μία από τις πιο γνωστές παραστάσεις που έχει λάβει μέρος ήταν η παράσταση ΤΘΞΓ (Τώρα Θα Ξέρεις Γιατί).
Φωτογραφία από την παράσταση ΤΘΞΓ
1. Τι σε “τράβηξε” εξαρχής σε αυτή την τέχνη;
Ξεκίνησε από σπόντα με μένα να πηγαίνω στη θεατρική ομάδα του Φυσικού του ΑΠΘ πιστεύοντας πως θα περάσω καλά. Το ενδιαφέρον μου όμως για την τέχνη πήρε άλλη διάσταση, με αφορμή μια παράσταση στην οποία πήρα μέρος, ένα χρόνο μετά όπου κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για το ρόλο μου διάβασα πολλά πράγματα γι’αυτήν και γενικώς εμβάθυνα περισσότερο. Έμαθα να αναγνωρίζω τις προκλήσεις των ρόλων και συνειδητοποίησα το πόσο δύσκολο εντέλει είναι το να αποδώσεις ένα ρόλο με επιτυχία. Όσο πιο πολύ ασχολούμουν τόσο και εμφανίζονταν νέες προκλήσεις κάνοντας την ενασχόληση με το θέατρο όλο και πιο συναρπαστική.
2. Τι σημαίνει για σένα το θέατρο; Έχεις επηρεαστεί καθόλου από αυτό σε προσωπικό επίπεδο;
Για το θέατρο, συνειδητοποίησα πράγματα για τα οποία δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ και που δεν ανέμενα να βρω μολονότι για πολλούς θεωρούνται δεδομένα. Καταρχήν είναι ένα μοναδικό μέσο επικοινωνίας σκέψεων, κόσμων, καταστάσεων, ιδεών, ιδεολογιών, αισθημάτων και συναισθημάτων, εντέλει του καθετί που είναι προϊόν της ανθρώπινης σκέψης.
Επίσης, ότι η υποκριτική δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη. Ότι έχει άπειρα επίπεδα, πτυχές, αποχρώσεις, εμβαθύνσεις και ότι ο ίδιος ηθοποιός μπορεί να αποδώσει τον ίδιο ρόλο κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο αναλόγως της διάθεσής του, του επιπέδου ενσυναίσθησης, της κούρασης, της βαρεμάρας ή του ενθουσιασμού του.
Σε προσωπικό επίπεδο, με βοήθησε να μάθω καλύτερα τον εαυτό μου μέσω της εξερεύνησης διαφορετικών πτυχών αυτού καθώς και να καταλάβω πράγματα για την ανθρώπινη ψυχολογία που δύσκολα θα μπορούσα να είχα μάθει διαφορετικά. Το πώς για παράδειγμα επιδρούν διάφορα συμβάντα στον ψυχισμό μας και με ποιον τρόπο μας κινητοποιούν σε διαφόρων μορφών δράσεις.
3. Θα ήθελες κάποια στιγμή να το ακολουθήσεις σαν επάγγελμα;
Είναι μια επαγγελματική κατεύθυνση η οποία φυσικά έχει τη γοητεία της. Βέβαια οι σπουδές μου είναι σε άλλη κατεύθυνση, την πληροφορική, και ο αρχικός επαγγελματικός μου προσανατολισμός ήταν εντελώς διαφορετικός. Ωστόσο την έχω οπωσδήποτε στο νου μου. Εάν θα ήταν δυνατόν θα ήθελα να ασχολούμαι επαγγελματικά με παραπάνω από μία δραστηριότητα, της υποκριτικής συμπεριλαμβανομένης.
4. Ποιο είναι για σένα το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο του θεάτρου;
Το να μην ασκώ κριτική στον εαυτό μου ενόσω υποδύομαι, να μην είμαι self-conscious (αυτοσυνείδητος) και να αφήνομαι στη στιγμή και στην πραγματικότητα του ρόλου σαν να είναι αυτή η «πραγματική» πραγματικότητα.
5. Ως ερασιτέχνης ηθοποιός πιστεύεις ότι ταλαντούχος γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Πιστεύω πως διαφορετικοί άνθρωποι γεννιούνται με έφεση σε διαφορετικές δραστηριότητες, αλλά πως φυσικά η προσωπική δουλειά παίζει τεράστιο ρόλο. Ένας μη ταλαντούχος που όμως προσπαθεί και εργάζεται σκληρά θα μπορούσε να γίνει καλός ηθοποιός. Το ίδιο κι ένας «τεμπέλης» ταλαντούχος. Για να γίνει όμως κάποιος Μεγάλος ηθοποιός θεωρώ πως χρειάζονται και τα δύο.
6. Πολλά νέα παιδιά θέλουν να ανέβουν στο σανίδι είτε συμμετέχοντας σε μια θεατρική ομάδα είτε σπουδάζοντας θέατρο, αλλά αρκετά φοβούνται να το τολμήσουν. Τι θα τους έδινες εσύ σαν συμβουλή;
Εάν τους ενδιαφέρει πραγματικά, απλά να το κάνουν.
