Είπα να κάνω την πρώτη μου συγγραφική απόπειρα καψουρο-φιλοσοφικού άρθρου, μιας και δεν έχει πολλά τέτοια το υπέροχο blog μας. Οπότε, όσοι είστε αντι-ρομαντικοί και ξερνάτε ροζ πεταλούδες σε άρθρα τέτοιου περιεχομένου, στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς, γιατί κάπου εδώ είναι η ώρα να μας εγκαταλείψετε. Αν βέβαια, θέλετε να το παραμείνετε, γιατί είστε καλοί άνθρωποι το εκτιμώ δεόντως.
Για πάμε!
Είναι εκείνα τα υπέροχα βράδια που δε χρειάζεται να βαφτείς, να ντυθείς καλά και να φτιάξεις τα μαλλιά σου. Αρκεί να πάρεις μαζί σου μία χουχουλιάρικη φούτερ, γιατί η ώρα είναι περασμένες δώδεκα και έχει ψύχρα άσχετα με την εποχή. Είναι εκείνες οι φορές, που απλά νιώθεις τα γόνατά σου να τρέμουν, σα να είναι το πρώτο σας ραντεβού, που μετράς τα λεπτά για να τον δεις. Όταν φτάνεις στο σημείο συνάντησης συνειδητοποιείς ότι πέρασαν μόλις δέκα λεπτά από την ώρα που ξεκίνησες από το σπίτι σου κι ας έμοιαζε αιώνας. Και τότε τον βλέπεις. Χαμογελάει…μα χαμογελάει ολόκληρος… τα μάτια του λάμπουν. Tα χέρια του ανοιχτά, έτοιμα να σε υποδεχτούν. Τρέχεις καταπάνω του και “κουμπώνετε”. Αυτές οι αγκαλιές είναι που θα μείνουν για πάντα. Εκείνες που κουμπώνουν τέλεια, που μέσα τους ηρεμείς, νιώθεις ασφάλεια, πληρότητα… νιώθεις ότι αυτός ο άνθρωπος είναι το σπίτι σου.
Έπειτα, περίπατοι. Ατέλειωτοι περίπατοι. Η πόλη άδεια, τα καταστήματα κλειστά, απόλυτη ησυχία. Μόνο οι δυό σας. Εκείνος λατρεύει να σε κάνει να νευριάζεις, σε πειράζει ασταμάτητα, φέρεται χαζά, για να σε κάνει να γελάσεις… Μα πόσο του αρέσει να σε κάνει να γελάς. Πόσο θέλει να σε βλέπει έτσι… Ο χρόνος κυλάει… Δεν κουράζεστε, δε βαριέστε, ξεχνάτε τα κινητά σας. Εκεί κρύβεται η μαγεία. Όταν σε συνεπαίρνει τόσο πολύ αυτό που συμβαίνει, ώστε τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Είσαι ευτυχισμένη στο μικρόκοσμό σου, μαζί του. Βρίσκετε ένα μέρος με θέα και κάθεστε εκεί. Εσύ φοράς τη φούτερ σου, γιατί αρχίζεις να κρυώνεις. Εκείνος καταλαβαίνει… Σε κρύβει μέσα στην αγκαλιά του. Είναι ζεστά εκεί… Μυρίζει υπέροχα…
Αν ποτέ σε ρωτήσουν τι είναι ευτυχία, αυτή τη στιγμή σκέφτεσαι να μοιραστείς. Αλλά μην το κάνεις, γιατί θα την αλλοιώσεις. Καμιά φορά οι άνθρωποι φοράνε παρωπίδες και δε μπορούν να καταλάβουν. Κράτησε τη για σένα μαζί με τις υπόλοιπες ευτυχισμένες σου στιγμές. Εξάλλου, εκείνοι που είναι πραγματικά ευτυχισμένοι δεν έχουν ανάγκη να το διατυμπανίσουν. Μείνε εκεί, μέσα στα χέρια του, όσο μπορείς και κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς να το σκέφτεσαι και να κοιμάσαι γαλήνια. Ξημερώνει… Ο ουρανός βάφεται σε ροζ και πορτοκαλί αποχρώσεις. Κι εσείς είστε εκεί, αγκαλιά, στην απόλυτη ησυχία. “Ας κρατήσει λίγο ακόμα αυτή η στιγμή, ας μην τελειώσει, ας μείνουμε εδώ μέχρι να πετρώσουμε”. Αυτές οι σκέψεις περνάνε από το μυαλό σου. Απολύτως φυσιολογικό.
Σκέψου όμως… Πόση μαγεία είχε η συγκεκριμένη στιγμή, επειδή κράτησε “λίγο”; Πόσο “πολύ” σε γέμισε κάτι τόσο “λίγο”; Πόσο ευτυχισμένη θα ήσουν αν αυτό ήταν “πολύ”; αν ήταν συνήθεια; ρουτίνα; Συχνά, ξεχνάμε (ναι βάζω και τον εαυτό μου μέσα) ότι είναι άτοπο να γκρινιάζουμε, επειδή κάτι τελείωσε “γρήγορα” ή “άδοξα”. Ευτυχία είναι πολλές μικρές στιγμές, οι οποίες ηρεμούν την ψυχή μας. Είναι η κινητήριος δύναμη, που μας δίνει το κουράγιο να αντεπεξέλθουμε σε μία θάλασσα προβλημάτων, με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά.
Στη δύση και στην ανατολή του ήλιου, που σηματοδοτούν την αρχή και το τέλος, στη μαγεία που κρύβεται σε αυτές τις στιγμές, στην αλήθεια μας, στη γαλήνη της ψυχής μας.
Στις βραδινές περιπλανήσεις μας, λοιπόν!
