New year, new me. Πόσοι το έχουμε γράψει, πόσοι το έχουμε πει, και πόσοι το έχουμε τηρήσει; Φέτος όμως έχει μια μεγαλύτερη βαρύτητα αυτή η φράση, καθώς το ’20 δε φέρθηκε καλα! Προτού όμως πάμε στο μέλλον, ας ρίξουμε μια ματιά στο (άμεσο) παρελθόν. Ας δούμε τις παλιές σελίδες, πριν γράψουμε νέες.
Όταν γιορτάζαμε την 1η Ιανουαρίου, την έλευση μιας νέας δεκαετίας, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τί θα επιφύλασσε το 2020 για τον κόσμο; Δώδεκα μήνες μετά, βρισκόμαστε όλοι μουδιασμένοι, στα σπίτια μας, αμήχανοι, και κουρασμένοι. Δε θέλω όμως να πλατειάσω με στοιχεία και με γεγονότα που όλοι μας γνωρίζουμε. Δε θέλω αυτό να είναι “άλλο ένα άρθρο για τον Covid”. Αυτό που θέλω να κάνω, είναι μία σχεδόν προσωπική ανασκόπηση σκέψεων για τη χρονιά αυτή.
Το 2020 έβγαλε στην επιφάνεια αρκετά πράγματα, καλά και κακά. Έθιξε θέματα, προκάλεσε αντιδράσεις, ταρακούνησε συνειδήσεις. Η διαφορά με άλλες χρονιές είναι ότι έγινε μαζικά. Είχαμε μια ανθρωπιστική, κοινωνική κρίση αξιών, ταυτόχρονα, σε όλο τον πλανήτη. Από τη μία, μεγάλος αριθμός ανθρώπων, διασήμων και μη, βοήθησαν στην επούλωση πληγών από φυσικές καταστροφές. Αλλού, κατά τα φαινόμενα, με την έλλειψη του ανθρώπινου στοιχείου, η φύση ανέπνευσε, έστω και προσωρινά.
Εκσυγχρονίστηκαν αρκετές παλαιωμένες υπηρεσίες σε γρήγορο χρονικό διάστημα, διαδικασία που σε κανονικές συνθήκες θα έπαιρνε χρόνια. Η αλληλεγγύη σε λιγότερο προνομιούχους συνανθρώπους μας έβγαλε ένα θετικό πρόσημο στην κοινωνική ισότητα. Γίναμε πιο εφευρετικοί και προσαρμοστικοί στην τεχνολογία και στις διεξόδους που μέχρι τώρα αγνοούσαμε.
Όμως, παράλληλα, “ξεγυμνώθηκε” η υποκρισία, το κοινωνικό προνόμιο και η αναλγησία μας ως ανθρώπινο είδος. Θ’ αναφέρω τρία μόνο γεγονότα, χωρίς να εντρυφήσω ιδιαιτέρως: Black Lives Matter Movement, Ελένη Τοπαλούδη, Chatpicorg. Το κάθε ένα από αυτά, είναι πολύ χτυπητό παράδειγμα. Κατά τη διάρκεια τους συνάνθρωποί μας βρήκαν ευκαιρία είτε να καιροσκοπήσουν πολιτικά, είτε να εκφράσουν σεξιστικές αντιλήψεις μέσω του victim blaming, είτε να εκμεταλλευτούν το γεγονός με σκοπό τη δημοσιότητά τους, εφόσον αυτό “πουλάει”. Επίσης, πολλοί αδιαφόρησαν, με δικαιολογία το “που να μπλέκω”, “έχω κι άλλα προβλήματα”. Επειδή δε σε αφορά ένα κοινωνικό ζήτημα, δε σημαίνει ότι πρέπει και να το αγνοείς.
Κάτι άλλο που παρατηρήθηκε ευρέως είναι η τάση της στοχοποίσης του “άλλου”, προκειμένου ν’ αποφύγουμε ευθύνες. Κοινώς, οι θεωρίες συνωμοσίας. “Αυτοί φταίνε, μας έκλεισαν μέσα για να μας ελεγχουν”, “Δε φοράω μάσκα κι ας με γράψουν”, “Δεν υπάρχει ιός”. Η ημιμάθεια και η αμάθεια είναι δύο πολύ επικίνδυνες λέξεις τελικά.
Για το νέο έτος λοιπόν, ας εκμεταλλευτούμε τον χρόνο που έχουμε στα χέρια μας για ευχάριστα πράγματα, τα οποία υπό άλλες συνθήκες δεν προλαβαίναμε. Κάθε μέρα ολοκλήρωσε κι ένα μικρό task, μίλα με ένα φίλο σου απ’ τα παλιά, διάβασε, αφιέρωσε χρόνο στην υγεία σου, ΠΙΝΕ ΝΕΡΌ. Μην αφήσεις αυτό το κενό στο κανονικό σου πρόγραμμα να πάει χαμένο. Πρόσεχε τον εαυτό σου, μέσα κι έξω, είναι ο μόνος που έχεις. Και… χαμογέλα.