…αλλά όταν μπαίνει το “αλλά”, αναιρείται όλη η προηγούμενη πρόταση. Η 17η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας. Ο λόγος που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία, οφείλεται στο γεγονός ότι στις 17 Μαΐου 1990, η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Ας πούμε κάποια πράγματα γι’ αυτό λοιπόν.
Αρχικά, τι σημαίνει αυτή η λέξη; Είναι η αποστροφή ή οι διακρίσεις με αφετηρία τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή γενικότερα σε βάρος των LGBTQI+ ατόμων. Πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1969 από τον Αμερικανό κλινικό ψυχολόγο George Weinberg και έγινε γνωστή με το βιβλίο του “Society and the Healthy Homosexual”. Η ομοφοβία μπορεί να περιλαμβάνει ακόμη μίσος, εχθρότητα ή αποδοκιμασία των ομοφυλόφιλων – και όχι μόνο – ανθρώπων, της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, που οδηγεί στην εκδήλωση μισαλλοδοξίας. Συχνά φτάνει ως το σημείο να εκδηλώνεται πολύ επικίνδυνα, όπως μέσω λεκτικής βίας και με ομοφοβικά εγκλήματα μίσους όπως επιθέσεις, ξυλοδαρμούς, ακόμη και φόνους.
Που βρισκόμαστε; Πρόσφατα, ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έδωσε στη δημοσιότητα τα στατιστικά στοιχεία και αποτελέσματα της μεγαλύτερης μέχρι σήμερα έρευνας, σχετικά με τις διακρίσεις και την ποιότητα ζωής των ανθώπων της LGBTQI+ κοινότητας στην Ευρώπη. 140,000 άνθρωποι απάντησαν σ’ αυτή την έρευνα, και τα στοιχεία δείχνουν πως έχουν γίνει μεν βήματα, αλλά είναι πολύ μικρά ακόμη.
“Οι διακρίσεις στην καθημερινή ζωή συνεχίζονται – στην εργασία και στο σχολείο, σε καφέ, εστιατόρια, μπαρ και νυχτερινά κέντρα. Όταν αναζητείται στέγαση, κατά την πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη ή κοινωνικές υπηρεσίες · και σε καταστήματα. Η παρενόχληση και οι σωματικές και σεξουαλικές επιθέσεις παραμένουν επίσης σε ανησυχητικά επίπεδα. Οι τρανς και οι μεσοφυλικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν ιδιαίτερες προκλήσεις, όπως όταν πρέπει να παρουσιάσουν έγγραφα ταυτότητας. Για άτομα LGBTQI+ ηλικίας 15 έως 17 ετών, η κατάσταση είναι ανάμεικτη. Ενώ οι νέοι αντιμετωπίζουν περισσότερη παρενόχληση από τους συνομηλίκους τους, βλέπουν επίσης περισσότερα άτομα να υπερασπίζονται τα LGBTQI+ άτομα στο σχολείο.”
(Περισσότερα για τα αποτελέσματα της έρευνας θα βρεις -> εδώ , εδώ καθώς και στοιχεία για την Ελλάδα, εδώ)
“In a country like Greece, hiding my sexuality is the safest option.” – Δήλωση αμφιφυλόφιλης γυναίκας στην Ελλάδα.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι σχέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου εξακολουθούν να ποινικοποιούνται και πολλά LGBTQI+ άτομα συνεχίζουν να βιώνουν σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και 
διώξεις, σε περισσότερες από 70 χώρες ανά τον κόσμο. Αυτό, εν έτη 2020 φαντάζει σχεδόν επιστημονική δυστοπική φαντασία, και μόνο οι αριθμοί, θα έπρεπε να μας ταρακουνήσουν.
Θα μου επιτρέψετε να γίνω λίγο πιο συναισθηματική, λίγο πιο κυνική, λίγο πιο άνθρωπος στις παρακάτω σειρές. Όμως, δε γίνεται να μη γράψω αυτά που σκέφτομαι. Ζούμε στην εποχή των αντιθέσεων, και της λανθασμένης πολιτικής ορθότητας. Ναι, έχεις κάθε δικαίωμα να μην ενστερνίζεσαι συγκεκριμένες στάσεις και απόψεις ζωής. Ναι, έχεις κάθε δικαίωμα να μη συμφωνείς με κάποιες αισθητικές. Ναι, έχεις κάθε δικαίωμα να εκφράζεις αυτή σου την άποψη. ΑΛΛΆ δεν έχεις κανένα απολύτως δικαίωμα, να κάνεις εκπτώσεις στην ελευθερία λόγου, στον τρόπο ζωής, στην καρδιά κάποιου άλλου συνανθρώπου σου, να μη σέβεσαι το αναφαίρετο δικό του δικαίωμα στην αγάπη (ναι, αυτό που εσένα σου δόθηκε εκ γενετής, επειδή ταυτίζεται με το κοινωνικό default).
Όλοι θαρρώ έχουμε ακούσει την χιλιοειπωμένη ατάκα “δε με νοιάζει τι κάνει στο κρεβάτι του κάποιος, αρκεί να μην προκαλεί”. Ε, λοιπόν, με όλο το σεβασμό, είναι λάθος. Αρχικά, το να είναι κάποιος LGBTQI+ , ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΉ. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να στέκει μια τέτοια θέση; Στην κοινωνία όπου το παραμικρό ψήγμα διαφορετικότητας κρίνεται αυστηρά, κακοποιείται, δολοφονείται, γιατί κάποιος ΝΑ ΕΠΙΛΈΞΕΙ να ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία; Δηλαδή, ξύπνησε μια μέρα και είπε “δεν έχω να κάνω κάτι σήμερα, ας υποστώ ένα αχρείαστο bullying”.
Επίσης, και πολύ σημαντικό είναι το κομμάτι του “στο κρεβάτι του/της”. Δεν είναι όλα μόνο σεξ. Ένας ομοφυλόφιλος, για παράδειγμα, δεν είναι ομοφυλόφιλος μόνο στο κρεβάτι του. Είναι στην καθημερινότητά του, στη δουλειά του, στην ουρά στο σούπερ μάρκετ. Δεν πρόκειται για φετίχ, πρόκειται γι’ αυτοπροσδιορισμό ολόκληρης της προσωπικότητάς του. Δεν είναι οι άνθρωποι κουτάκια και bullet points, και δεν υπάρχει κάποια στάνταρ λίστα με ανεκτά και μη ανεκτά χαρακτηριστικά. Ένας γκέι άνθρωπος, έχει τις ίδιες ανάγκες για έρωτα, 
για συντροφικότητα, για οικογένεια, με έναν ετεροφυλόφιλο. Γιατί να φοβάται να κρατήσει το χέρι του συντρόφου του έξω στο δρόμο; Γιατί να θεωρείται μίασμα; Ένας γκέι άνθρωπος, δεν είναι μια καρικατούρα, όπως απεικονίζονταν για χρόνια στα ΜΜΕ. Άλλωστε, είναι ευρέως γνωστό ότι οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες υποφέρουν πάντα περισσότερο από την κακώς εννοούμενη σάτιρα, σε σύγκριση με το “κανονικό”.
Και κάπως έτσι, κλείνοντας, η σκέψη μου οδηγείται σ’ αυτό, στο “κανονικό”. Τι είναι, ποιος το ορίζει και γιατί ό,τι αποκλίνει απ’ αυτό καταπιέζεται με τραγικά πολλές φορές αποτελέσματα; Κατ’ εμέ, το “κανονικό” έχει να κάνει με την αντικειμενικότητα των πολλών, το οποίο υπερέχει μονάχα αριθμητικά. Πηγάζει από μια βαθιά συντηρητική ανάγκη της κοινωνίας να διατηρήσει αναλλοίωτη την νόρμα, αποτάσσοντας οτιδήποτε διαφορετικό. Ας το αλλάξουμε, μαζί, σιγά σιγά. Δε θα γίνει απ’ τη μία μέρα στην άλλη, αλλά κάπως πρέπει να γίνει η αρχή. Ας αλλάξουμε πρώτα εμείς. Ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, το πρίσμα από το οποίο τα φιλτράρουμε, τα βιβλία που σκονίζουν στη βιβλιοθήκη μας. Ας μην επαναπαυτούμε σε παγιωμένες αντιλήψεις. Είμαστε όλοι άνθρωποι, δεν είμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα. Σήμερα πηγαίνω εγώ στο pride, αύριο έρχεσαι εσύ σε μια πορεία για ‘μένα. Μια γροθιά είναι πάντα πιο δυνατή.
Θα κλείσω με έναν όμορφο οδηγό, και με μια ατάκα, που συνοψίζει όσα θέλω να εκφράσω στις παραπάνω γραμμές.
“Be careful who you hate. It could be someone you love.”
