Κρύο, κούραση και η απόσταση από το σπίτι φαντάζει πολύ μεγάλη. Ανοίγω το κινητό, συνδέω τα ακουστικά, βάζω μουσική και περιμένω..Η ζέστη του λεωφορείου είναι απολαυστική, σχεδόν όσο και το πλήθος των αδειών θέσεών του.
Η ώρα περνάει. Τα τραγούδια αλλάζουν το ένα μετά το άλλο στην playlist ώσπου οι πρώτες νότες ενός αγαπημένου, ήρεμου τραγουδιού αρχίζουν να ηχούν και παράλληλα η γνωστή γυναικεία φωνή μας υπενθυμίζει “παρακαλούμε προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα”. Έπειτα η μουσική δυναμώνει και καλύπτει όλους τους υπόλοιπους ήχους.
Κι όμως μια τόσο ακριβής, σχεδόν κινηματογραφική στιγμή αρκεί για να κινήσει τα γρανάζια του μυαλού να αρχίσουν να γυρίζουν.
“Παρακαλούμε προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα.” Μια φράση τόσο καθημερινή, τόσο πεζή που δύσκολα θα έδινε σημασία κάποιος. Πράγματι, όλοι την ακούμε κάθε μέρα ή ακόμα περισσότερες φορές την αγνοούμε εντελώς μα αρκεί μια στιγμή για να αλλάξει την οπτική μας.
Εικόνες αρχίζουν να περνούν μπροστά από τα μάτια μας και αναμνήσεις από όσα έχουν συζητηθεί. Ή όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Σκέψεις θυμού, πείσματος, εγωισμού και άλλες που ζωγραφίζουν ένα χαμόγελο στα χείλη μας.
Κι ύστερα έρχονται πρόσωπα στο μυαλό μας. Οι γονείς τους οποίους παραμελήσαμε, τα αδέρφια με τα οποία έχουμε τσακωθεί και κρατάμε μούτρα ακόμη, σαν μικρά παιδιά. Φίλοι που θέλουμε στη ζωή μας και σχέσεις των οποίων η απόσταση απ’το όνειρο στην πραγματικότητα δε γεφυρώθηκε ποτέ.
Όλοι τους σημαντικοί. Όλοι τους τόσο προσωπικοί και φυλαγμένοι στο ιερό της ψυχής μας, προστατευμένοι απ’το μπουρδέλο της καθημερινότητάς μας. Κι είναι στο χέρι μας τελικά να τους προσέχουμε για να μη φύγουν ποτέ από εκεί.
Τι νόημα έχει να φτάσεις στον προορισμό σου εάν έχεις χάσει τα πράγματα σου? Τι νόημα έχει να ζεις την κάθε μέρα εάν οι προσωπικοί σου άνθρωποι δεν είναι μέσα σε αυτή? Αν όμως δε τους δίνεις την προσοχή που τους χρειάζεται πώς θα ξέρεις πως είναι ασφαλείς?
Γι’ αυτό βρες λίγο χρόνο και κάτσε να σκεφτείς και να πάρεις δύναμη. Κι έπειτα βρες λίγο ακόμη για τους γονείς σου. Για όλα όσα σου έχουν δώσει και όσα έχουν την ανάγκη να ξέρουν πως σε κάνουν ευτυχισμένο. Κάνε την καρδιά σου πέτρα και ξέχνα του εγωισμούς και τα πείσματα. Άσε τα μούτρα και ξεκίνα πάλι τα αστεία με τα αδέρφια σου. Έχετε περάσει τόσα μαζί`μη περιμένεις να υπάρξει ανάγκη για να ξανάρθετε κοντά. Δείξε στους φίλους σου πως τους θέλεις στη ζωή σου. Δειξ’ τους πως νοιάζεσαι γι’αυτούς. Προσπέρνα τα στραβά τους και θυμήσου όλα εκείνα που σε έκαναν να τους ξεχωρίσεις από το πλήθος. Δείξε στον έρωτα σου το ενδιαφέρον που του αξίζει για όσα σε έκανε να νιώσεις, χωρίς να σκέφτεσαι αν θα οδηγήσει κάπου παραπέρα.
Δεν έχει σημασία τι θα γίνει μετά από μια βδομάδα, τρεις μήνες, δύο χρόνια. Δεν έχεις λόγο στην καρδιά κανενός πάρα μόνο της δικής σου. Το μόνο που μετράει είναι να κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να προσέχεις αυτούς που αγαπάς. Το έχεις ακούσει πολλές φορές μα ειλικρινά, μη τους θεωρείς δεδομένους γιατί είναι κρίμα να υποτιμάς κι αυτούς και την αγάπη σου.
Κι όσο οι καιροί δυσκολεύουν και οι άνθρωποι απομακρύνονται` όσο φτάνουμε σε σημείο να μας υπενθυμίζει ένα ηχογραφημένο μήνυμα να προσέχουμε αυτά για τα οποία νοιαζόμαστε, τόσο πιο πολύ πρέπει να παλεύουμε γι’αυτούς.
Άλλωστε η κάθε απόσταση φαίνεται μικρότερη όταν έχεις παρέα!
by Χριστίνα Βίλδου
