Η καραντίνα μας έχει τρελάνει, μας έχει απομονώσει, μας έχει κάνει να βρούμε νέους, εναλλακτικούς τρόπους να ζούμε τη ζωή μας. Έχουμε αναγκαστεί πολλοί να αλλάξουμε άρδην την καθημερινότητά μας, τη ζωή μας και τη ρουτίνα μας. Όμως, επειδή ο άνθρωπος είναι κατεξοχήν εγωιστικό ον, συνήθως δε βλέπει μακριά απ’ τη μύτη του.
Που θέλω να καταλήξω; Ναι, αναγκαζόμαστε να καταπιέσουμε κατά πολύ τους εαυτούς μας, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι εκεί έξω, που δουλεύουν, την ώρα που εσύ βαριέσαι. Αν τα δικά σου νεύρα είναι στο αμήν, σκέψου πως είναι τα δικά τους. Βάλε για λίγο τον εαυτό σου στη θέση τους, και δες τα πράγματα απ’ τη δική τους γωνία.
Δε θ’ αναφερθώ στους επαγγελματίες υγείας, γιατί το δικό τους λειτούργημα δε συγκρίνεται, και θα ήταν άδικο εκ μέρους μου να μιλήσω γι’ αυτούς, χωρίς να έχω περάσει κανένα βράδυ στη ζωή μου σε ΜΕΘ. Θ’ αναφερθώ στους υπόλοιπους εργαζόμενους, όμως, σ’ αυτούς τους φαινομενικά “ασήμαντους”, τους “χαμηλόμισθους”, τους “ε, καλά τώρα, σκουπίδια μαζεύουν/τηλέφωνα σηκώνουν/σάντουιτς φτιάχνουν”. Δεν είναι έτσι. Φάνηκε στην ουσία ποιος είναι ο εργαζόμενος που κρατάει τη χώρα, και ναι, είναι αυτός, ο αόρατος.
Εάν δεν ήταν ο υπάλληλος της καθαριότητας, θα πνιγόμασταν στα ίδια μας τα σκουπίδια.
Εάν δεν ήταν η κοπέλα στο τηλεφωνικό κέντρο, δεν θα μπορούσες να κάνεις τις συναλλαγές σου, εσύ, ή ο μεγάλης ηλικίας συγγενής σου.
Εάν δεν ήταν ο μηχανικός, δε θα φτιαχνόταν η ζημιά στα καλώδια της εταιρείας που σου δίνει το τόσο πολύτιμο για ‘σένα ίντερνετ.
Εάν δεν ήταν οι λίγοι υπάλληλοι στην εστίαση, δε θα μπορούσες να παραγγείλεις το έτοιμο φαγητό σου.
Οπότε, θέλω να εστιάσω στο κομμάτι της ευγένειας, και του σεβασμού προς αυτούς. Είσαι στην άνεση τους σπιτιού σου, εν αντιθέσει με κάποιους ανθρώπους που αναγκάζονται να βγουν εκεί έξω, ν’ αφήσουν το δικό τους σπίτι, την ασφάλεια, την οικογένεια, για να εξυπηρετήσουν το σύνολο. Και χρησιμοποίησα τη λέξη “αναγκάζονται”, καθώς ούτε να παραιτηθούν μπορούν, ούτε να μείνουν σπίτι χαλαρώνοντας.
Ένα παράδειγμα αυτών που θέλω να πω, είναι μια τυπική παραγγελία φαγητού. Μην είσαι αγενής. Μην ξεχνάς πως ζητάς κάτι απ’ την άνεση του καναπέ σου. Τα νεύρα όλων είναι τεταμένα, και δε θεωρώ δίκαιο να κράζεις τον υπάλληλο στο τηλέφωνο επειδή άργησε η παραγγελία σου. Μην ξεχνάς ότι σε ώρες αιχμής είναι αναμενόμενη η καθυστέρηση. Επίσης, μην βγάζεις όλη σου την κακία ή την αγένεια όταν είσαι πελάτης. Πίστεψέ με, αν εσύ θέλεις μία φορά την καλή εξυπηρέτηση, ο υπάλληλος τη θέλει δέκα.
Επίσης, είσαι στον δρόμο. Βγάζεις γάντια/μάσκα κλπ. Κράτα τα δύο καταραμένα λεπτά πάνω σου μέχρι να βρεις κάδο. Δεν είναι καθήκον μόνο των οδοκαθαριστών η φροντίδα των δρόμων, είναι όλων μας. Παντού βλέπω πεταμένα σκουπίδια, πολύ κοντά σε κάδους.
Δε θα κουράσω άλλο όμως, η άρση των μέτρων άλλωστε πλησιάζει. Το μόνο που θα ζητήσω, είναι να είμαστε όλοι λίγο πιο ανθρώπινοι. Καλή δύναμη σε όλους, και ελπίζω να τα πούμε από κοντά σύντομα.
