Κλείστε τα μάτια και πάμε λίγο πίσω στο χρόνο… Τότε που οι γιορτές ήταν το πιο πολυαναμενόμενο γεγονός και τα πάντα ξεχείλιζαν μαγεία. Τότε που οι ευχές έμοιαζαν να μπορούν να βγουν αληθινές και ένας καλοσυνάτος άγιος που μοιράζει δώρα, φάνταζε ό,τι πιο φυσιολογικό. Το θυμάστε; Πιστεύω πως όλοι κρύβουμε ακόμα μέσα μας αυτό το παιδί, απλά συμβιώνει μαζί με έναν κυνικό ενήλικα, που θεωρεί τις γιορτές ένα αχρείαστο καταναλωτικό όργιο βεβιασμένης χαράς. Ο τρόπος λοιπόν που βρήκα για να ξαναδίνω ζωή στο παιδί που κρύβω στην ψυχή μου, είναι μέσα από τις Χριστουγεννιάτικες ταινίες, οι οποίες ξαναζωντανεύουν μέσα μας την χαρά πιο αθώων, γιορτινών εποχών. Μπορεί να τις έχουμε δει ξανά και ξανά, αλλά ακολουθήστε με σε αυτή τη νοσταλγική αναδρομή στις ταινίες που αγαπήσαμε…

The polar express (2004)

Η ταινία αυτή έρχεται να μας πείσει ότι τα πιο αληθινά πράγματα είναι εκείνα που δε βλέπουμε. Ένα αγόρι που αρχίζει να αμφισβητεί την μαγεία των Χριστουγέννων, καταλήγει την παραμονή τους, να επιβιβάζεται στο πολικό εξπρές, με τελικό προορισμό το Βόρειο πόλο και φυσικά τον Άγιο Βασίλη. Μέσα από την μαγική περιπέτεια πάνω στο πολικό εξπρές, γεμάτη αγωνία, ελπίδα και προσμονή, μας προσφέρεται ένα φαντασμαγορικό υπερθέαμα. Βλέπεται απαραίτητα με συνοδεία ζεστής σοκολάτας, σβηστά φώτα και αναμμένα λαμπιόνια στο δέντρο. Υποψήφια για τρία όσκαρ, η ταινία αυτή είναι βασισμένη στο ομώνυμο παιδικό βιβλίο του 1985, και το animation των ηρώων βασίστηκε πάνω στους ίδιους τους ηθοποιούς με live-action motion capture animation. Η εικόνα είναι πανέμορφη και σε κάνει να νιώθεις πως βιώνεις ο ίδιος όσα συμβαίνουν. Το soundtrack ονειρικό και πολυβραβευμένο, ένα κομψοτέχνημα.

Πηγή εδώ

Δε θα σας το κρύψω, η ταινία αυτή είναι η αγαπημένη μου. Την πρωτοείδα με τους γονείς μου στον κινηματογράφο, μια περίοδο που και εγώ η ίδια όπως και ο πρωταγωνιστής, είχα αρχίσει να έχω τις αμφιβολίες μου για την ύπαρξη του Άι-Βασίλη. Όταν στο τέλος της οι δικοί μου με ρώτησαν αν εγώ θα άκουγα το κουδουνάκι, απάντησα με βεβαιότητα ναι! Σύντομα όμως η σκληρή πραγματικότητα συνέθλιψε την πίστη μου στη μαγεία. Ίσως το κουδουνάκι να έχει σταματήσει να χτυπάει για μένα. Ή ίσως απλά χρειάζεται λίγη πίστη ακόμα για να ηχήσει ξανά και να δώσει ελπίδα, ελπίδα ότι η μαγεία είναι κρυμμένη στις όμορφες στιγμές μας, συχνά μπροστά ακριβώς στα μάτια μας, αρκεί να την δεχθούμε και να αποφασίσουμε να τη δούμε.

Home alone (1990)

Θα ήταν ίσως εγκληματικό να μη συμπεριλάβω το «Μόνος στο σπίτι», καθώς δεν νοούνται Χριστούγεννα χωρίς αυτό να παίζει στην τηλεόραση. Όσες φορές όμως και να το δείξει, εμείς θα είμαστε εκεί, γιατί είναι ο ορισμός της παιδικής μας ηλικίας. Ναι, ξέρουμε απέξω τις σκηνές, και ναι, θυμόμαστε κάθε τραγούδι. Aλλά αυτό δε μας σταματάει από το να μουρμουράμε τις iconic ατάκες, όπως το keep the change you filthy animal, μέχρι και να ουρλιάζουμε κάθε φορά μαζί με τον Kevin. Η εφευρετικότητα και η φαντασία του μας έκανε περήφανους σε κάθε παγίδα που έβαζε, και γελούσαμε με την ψυχή μας με τα παθήματα των ληστών (αν και πλέον πονάω λίγο για αυτούς, και ας τους άξιζε). Όλοι ως παιδιά κάποια στιγμή θελήσαμε να μείνουμε μόνοι στο σπίτι και να κάνουμε ότι περνάει από το μυαλό μας, χωρίς κανέναν ενήλικα να μας σταματάει. Ο Kevin λοιπόν, με τη ακαταμάχητα γλυκιά αλλά και σκανταλιάρα φατσούλα του, το έκανε πράξη για μας, και ίσως για αυτό είναι μέχρι και σήμερα classic!

Blizzard (2003) και Jack Frost (1998)

Οι δύο αυτές ταινίες περιγράφονται καλύτερα ως μία φράση, «Χριστουγεννιάτικη μεσημεριανή ζώνη του star». Εκείνα τα γιορτινά μεσημέρια λοιπόν, που σχολείο δεν είχε, οι Χριστουγεννιάτικες ταινίες είχαν την τιμητική τους, δύο εκ των οποίων έμειναν χαραγμένες στο μυαλό μου. Στο «Blizzard», ένα κορίτσι στεναχωρημένο για την μετακόμιση του καλύτερου της φίλου, ακούει από την θεία της την ιστορία για την φιλία μεταξύ ενός κοριτσιού που αγαπούσε το καλλιτεχνικό πατινάζ και ενός από τους ταράνδους του Άι-Βασίλη. Πως θα μπορούσαμε να μην αγαπήσουμε ως παιδία ταινία με ταράνδους που μιλάνε και έχουν μαγικές δυνάμεις; Γεμάτη με δόσεις κουράγιου και αυτοθυσίας στο όνομα της πραγματικής φιλίας, μας μαθαίνει να μη φοβόμαστε τα συναισθήματα μας και πως κάθε ιστορία έχει θλιβερά σημεία… Αλλά πρέπει να περάσεις από αυτά για να φτάσεις στα καλά.

Στο «Jack Frost» όταν ο πατέρας ενός αγοριού πεθαίνει σε ένα δυστύχημα, επιστρέφει στην οικογένεια του τα επόμενα Χριστούγεννα με τη μορφή του χιονάνθρωπου που ο γιός του έφτιαξε. Μια ιδιαίτερα τρυφερή ταινία, που σου σπαράζει την καρδιά από νωρίς ακόμα. Η χημεία του πατέρα και της μητέρας είναι εκπληκτική και όλη η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την πατρική αγάπη και τη σχέση πατέρα-γιού. Η ζωή μπορεί να είναι γεμάτη αναποδιές, αλλά το σημαντικό είναι να συνεχίζουμε, και βλέπουμε τη συγκινητική προσπάθεια του πατέρα να δείξει ακριβώς αυτό στο παιδί του, με τη δεύτερη ευκαιρία που του δόθηκε. Άλλωστε, όπως λέει ο ίδιος στην ταινία, όσο έχεις κάποιον στην καρδιά σου… Ποτέ δεν τον χάνεις πραγματικά. Όχι δεν είναι δάκρια αυτά, απλά μπήκε λίγο χιόνι στο μάτι μου, αλήθεια σας λέω!

Klaus (2019)

Η μοναδική πρόσφατη ταινία στη λίστα, που δεν αποτελεί κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας, είναι το Klaus, το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να δείτε… Αν δε το έχετε κάνει ήδη! Αποτελεί ένα εναλλακτικό, αστείο πανέξυπνο, συγκινητικό origin story για τον Άι-Βασίλη, που κανείς δεν περίμενε, αλλά τελικά όλοι είχαμε ανάγκη. Εκπληκτική σε εικόνες, μεταβάσεις, soundtrack και ήταν υποψήφια για όσκαρ καλύτερης animated ταινίας. Με δράση, φαντασία, μυστήριο, κωμική σπιρτάδα, αλλά και βαθιά συναισθήματα που θα λυγίσουν ακόμα και τους πιο σκληρούς (φροντίστε να έχετε εύκαιρα χαρτομάντηλα), καταφέρνει και περνά υπέροχα μηνύματα. Μας δείχνει πως οι μικρές πράξεις καλοσύνης μπορούν να έχουν ένα μεγάλο ripple effect και να αλλάξουν μια ολόκληρη κοινωνία, γιατί μια αληθινά ανιδιοτελής πράξη πάντα γεννά και μια άλλη.

Οι Χριστουγεννιάτικες ταινίες λοιπόν συνεχίζουν να μας σημαδεύουν μέχρι σήμερα, γιατί είναι ένα νοσταλγικό ταξίδι στην παιδική μας ηλικία. Και άλλωστε αυτό δεν αγαπάμε στα Χριστούγεννα; Την ανάμνηση της αθώας χαράς, τότε που όλα ήταν πρωτόγνωρα και στραφτάλιζαν…