2 Σεπτεμβρίου 1945.Η λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου και συνάμα της Γερμανικής κυριαρχίας είναι γεγονός. Μέσα από τα συντρίμμια αυτού του φονικού και μεγάλης διάρκειας γεγονότος,δύο χώρες ξεκινάνε από μηδέν για να αναγεννηθούν μέσα από τις στάχτες τους.
Η Ελλάδα και η Γερμανία.Η μικρή χώρα της Μεσογείου βρίσκεται στην πλευρά των νικητών,τη στιγμή που το μεγαθήριο της κεντρικής Ευρώπης έχει συντριβεί.
72 χρόνια μετά οι Γερμανοί οπαδοί της Σάλκε κουνάνε ειρωνικά χαρτονομίσματα στους Έλληνες οπαδούς του ΠΑΟΚ,μέσα στη Θεσσαλονίκη για την φάση των 32 του Uefa Europe League.Η Γερμανία αποτελεί σήμερα μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη,τη στιγμή που η Ελλάδα είναι ο φτωχός Ευρωπαίος συγγενής και παρακαλά τους ισχυρούς κεντροευρωπαίους να της δανείσουν για τα βασικά.
Έχουμε αναλογιστεί πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ;
Η Γερμανία μπήκε σε καθεστώς διαχωρισμού και ελέγχου το 1949,τη στιγμή που η νικήτρια Ελλάδα πάλευε να βγει από έναν παράλογο εμφύλιο.Κι όμως 7 δεκαετίες μετά κάποιος ανίδεος θα πίστευε ότι η χώρα μας είναι αυτή που κάποτε ηττήθηκε.
Στο τερέν της Τούμπας η Σάλκε εμφανίστηκε οργανωμένη σε όλες τις γραμμές της,αποτελεσματική και πολύ καλά δουλεμένη στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης.Ο ΠΑΟΚ ήταν εμφανώς πιο φοβισμένος,αδυνατούσε να αντεπεξέλθει στο ρυθμό της γερμανικής ομάδας και μοιραία ηττήθηκε.
Το ποδόσφαιρο είναι μια προσομοίωση της ίδιας της ζωής…
Οι Γερμανοί κοιτάν την ουσία,ενώ εμείς την εικόνα.
Οι Γερμανοί πάλεψαν ,ενώ εμείς μιζεριάζουμε.
Οι Γερμανοί στήριξαν τα παιδιά τους,εμείς ή τα εκμεταλλευόμαστε ή τα διώχνουμε.
Οι Γερμανοί κοιτάν ο καθένας δουλειά του,εμείς έχουμε μια άποψη για όλα.
Οι Γερμανοί ήθελαν να αλλάξουν. Εμείς μάλλον όχι…
Με την απόφαση μας να μην αλλάξουμε ,να μην ξεβολευτούμε και επιλέγοντας την ασφάλεια που μας προσφέρει η μιζέρια και ο «ωχαδερφισμός», οδηγήσαμε μια από τις πιο όμορφες και ιστορικές χώρες του πλανήτη,την Ελλάδα μας, σε ένα χαοτικό αδιέξοδο(πιθανότατα άνευ γυρισμού!) και στο έλεος των ισχυρών που πλέον κάνουν τη διαφορά γιατί κάποτε αποφάσισαν να αλλάξουν .
Και αυτό πονάει πιο πολύ απ’ όλα…
