Δευτέρα βράδυ. Ένα αεροσκάφος απογειώνεται από το Σαο Πάολο με προορισμό την Κολομβία .Μαζί του απογειώνεται και η Chapecoence.Η ομάδα θαύμα του Κάιο Τζουνιορ, που κατάφερε από τις χαμηλότερες κατηγορίες της Βραζιλίας μέσα σε δυο χρόνια για πρώτη φορά στην ιστορία της ,να προκριθεί στον τελικό του Copa Sundamericana.
Και ενώ μέσα στο αεροσκάφος ο μέσος όρος ηλικίας είναι περίπου 27,2 ετών, κάποιος θα έλεγε οτι ταξιδεύουν ανήλικα παιδιά.
Παιδιά που κάνανε όνειρα. Παίχτες, προπονητές ,τεχνικό τιμ κάποτε ονειρευόντουσαν να βρεθούν στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της Αμερικής, όταν παίζανε μπάλα στις αλάνες της γειτονιάς τους και έκαναν αναμετάδοση τις τρίπλες τους, δανειζόμενοι ονόματα μεγάλων αστέρων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Την ίδια ώρα ,στην άλλη μεριά της υδρογείου ο Νίκος ξυπνάει βαριεστημένα. Φοιτητής σε μια σχολή που δεν επέλεξε μονός του, πρέπει να πάει στο μάθημα για να μην κοπεί από απουσίες .Όταν ήταν πιτσιρικάς ήθελε να ακολουθήσει ένα άλλο επάγγελμα ,αλλά στην Ελλάδα της κρίσης δεν είχε μέλλον και γονείς, συγγενείς και περίγυρος τον αποθάρρυναν .Τώρα πηγαίνει στη σχολή του γιατί πρέπει να πάει, αργότερα θα βρει μια δουλειά που θα πρέπει να κάνει γιατί να ζήσει .Περνάει τον χρόνο του πίνοντας καφέδες με τους φίλους του κάθε μέρα ,κοιτώντας οθόνες διαφόρων ιντσών, χωρίς να κάνει τίποτα δημιουργικό τώρα που μπορεί .Αργότερα θα κατηγορεί τις περιστάσεις και την κοινωνία που δεν ταξίδεψε ,δεν ερωτεύτηκε, δεν πραγματοποίησε τα παιδικά του όνειρα. ..
Δεν έζησε τη στιγμή…
Γιατί νόμιζε ότι έχει χρόνο να το κάνει στο μέλλον…
29 Νοεμβρίου 2016 22:15 .Το μεγαλύτερο αεροπορικό δυστύχημα ποδοσφαιρικής ομάδας ,μετά την τραγωδία του Μονάχου(Manchester United) είναι γεγονός .Τα μικρά εκείνα παιδιά έφτασαν τόσο κοντά στο όνειρο αλλά η μοίρα τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Ωστόσο προλάβανε να χαμογελάσουν , να πανηγυρίσουν, να ζήσουν ένα μέρος του .Ο προπονητής τους είχε πει μετά την νίκη στον ημιτελικό με την San Lorentzo, ότι “Αν πέθαινα σήμερα θα πέθαινα ευτυχισμένος”
Την ίδια στιγμή ο Νίκος παραμελεί τα όνειρα του, τις απλές όμορφες στιγμές, δεν λέει ποτέ “Σ αγαπώ” στους αγαπημένους του γιατί ντρέπεται.
Αλήθεια αξίζει τελικά να χάνουμε στιγμές και να ασχολούμαστε όλη την ώρα με μια οθόνη;
Αξίζει να εγκαταλείψουμε τα όνειρα μας;
Αξίζει να ασχολούμαστε με το τι λέει ο κόσμος;
Έχουμε καταλάβει πόσο τυχεροί είμαστε που μας δόθηκε το δώρο της ζωής;
Ποσό τυχεροί είμαστε κάθε φορά που αντικρίζουμε το φως της ημέρας;
Αλήθεια εμείς πόσες φορές κυνηγήσαμε πραγματικά τα όνειρα μας;
Ζήσε την κάθε στιγμή πριν γίνει ανάμνηση .Βρες αυτό που σε γεμίζει και κυνήγησε το.
Αυτές οι παιδικές ψυχές ,με την πρόσοψη ενηλίκου, από τη Βραζιλία “άγγιξαν” το όνειρο κι ας μην τα κατάφεραν ποτέ .Κι όμως τα δικά μας όνειρα μένουν στην άκρη κι ας είμαστε ακόμα εδώ…
by Ιάσωνας Βασιλειάδης