Μεσάνυχτα στην Ισότητα

Γυρίζω σπίτι, περασμένα μεσάνυχτα, όχι πολύ περασμένα, αλλά περασμένα. Έχω περάσει τα κλειδιά μέσα από τα δάχτυλα μου, έχω το σπρέι πιπεριού στην τσάντα μου και από το άλλο χέρι μου κρατώ το λουρί του σκύλου μου –ένα τεράστιο λυκόσκυλο-. Θα έπρεπε να νιώθω σούπερ ασφαλής. Ωστόσο κάθε τόσο γυρνώ και κοιτώ πίσω μου. Είναι περίεργο το δρομάκι που βγάζει σπίτι μου. Τι το ήθελα κι εγώ το σπίτι στην άλλη άκρη της πόλης. Μήπως στην Καμάρα είναι καλύτερα? Εκεί δεν ήταν που τριγύριζε ο τύπος που επιτίθονταν σε γυναίκες. Ναι ξέρω θα μου πείτε έτσι όπως ντύνονται και γυρνάνε μόνες τους μέσα στο χάραμα τα θέλουν και τα παθαίνουν. Κι όμως η κοπέλα που βιάστηκε στο Α.Π.Θ μπροστά στο φίλο της ούτε μόνη της ήταν, ούτε πρόστυχα ντυμένη.

Όχι πως αν ήταν ντυμένη αποκαλυπτικά θα της άξιζε αυτό που έπαθε. Σε καμία δεν αξίζει. Σε κανέναν. Ποτέ. Κι εμείς σήμερα στις δυο το μεσημέρι που περιμέναμε στη στάση του αστικού, φούτερ και φόρμες φορούσαμε. Αυτό δεν φάνηκε να εμποδίζει τα αγόρια από το διερχόμενο αυτοκίνητο να μας σφυρίσουν κι έπειτα να σχολιάσουν κάτι. Μας σφύρισαν. Σαν να είμαστε γάτες. Ναι ξέρω , έκαναν πλάκα τα παιδιά, δεν φαινόντουσαν να είναι τίποτα κακοποιά στοιχεία. Εγώ όμως τρόμαξα. Όλες μας τρομάξαμε. Αν ήμασταν τρία αγόρια αντί για τρεις κοπέλες, θα έκαναν την ίδια πλάκα? Ή αν ήμασταν εμείς στο αυτοκίνητο κι αυτοί στο δρόμο θα κάναμε εμείς το ίδιο αστείο? Κάτι μου λέει πως όχι.

Ουφ άλλη μια στροφή και έφτασα. Τώρα δεν έχει καθόλου φώτα. Σφίγγω την αυτοσχέδια κλειδογροθιά μου και το λουρί του σκύλου μου, επιταχύνω. Εδώ ήταν που προχθές είχε πέσει με το ποδήλατο ένας νεαρός άντρας. Δεν σταμάτησα να τον βοηθήσω. Ήταν πάλι περίπου τέτοια ώρα. Φοβήθηκα. Ίσως ήταν κάποιο κόλπο, ίσως όσο τον βοηθούσα να εμφανιζόταν κάποιος άλλος και να μου έκανε κακό, δεν τον ήξερα κιόλας τον τραυματία. Ναι, φοβήθηκα έναν άντρα κοντά στην ηλικία μου με σκισμένο γόνατο. Επιτάχυνα και πάλι και μπήκα στην οικοδομή.
Έφτασα έξω από το σπίτι. Δεν αφήνω το σκύλο μου να κάνει την ανάγκη του στο δρόμο. Δεν είναι ώρα για να κάθομαι άσκοπα μέσα στα σκοτεινά. Ας τα κάνει στο μπαλκόνι. Καλυτέρα να πλένω το μπαλκόνι παρα να μου συμβεί καμία στραβή. Πάλι αφήσαν ανοιχτή την πόρτα της οικοδομής. Ο Μιχάλης στον πρώτο πάλι θα την ξέχασε. Καλά κι εγώ αν ήμουν σαν τον Μιχάλη, 2 μετρά και 100 κιλά ακόμα και την πόρτα του σπιτιού μου θα άφηνα ανοιχτή…

Μπαίνω στο ασανσέρ, δεν είναι ώρα για σκάλες, ακόμα θυμάμαι τους τύπους που είχαν κρυφτεί στις σκάλες στην πολυκατοικία της αδερφής μου. Φτάνω στον όροφο μου , ξεκλειδώνω την τριπλοκλειδωμένη πόρτα , μπαίνω και ξανακλείνω, βάζω σύρτη, αφήνω ελεύθερο τον εκπαιδευμένο στο να γαβγίζει δυνατά σε κάθε πέρασμα ξένου από την πόρτα, σκύλο μου.

Πηγαίνω στο μπάνιο και ξεβάφομαι. Κοιτώ το πρόσωπο μου στον καθρέφτη. Ναι, ξέρω είμαι πιο όμορφη άβαφη, οι άντρες προτιμούν τη φυσική ομορφιά. Αλλά να μην το παρακάνω κιόλας, λίγο άρωμα, μια μασκαρα, οι γυναίκες πρέπει να μυρίζουν όμορφα, ποιος θέλει να βλέπει κουρασμένα μάτια και σπυράκια… «Να είσαι όπως εσύ νιώθεις άνετα» Μπορεί και να μην το έχω ακούσει ποτε αυτό…

Ξεντύνομαι και βάζω πιτζάμες. Πότε πήγα από το small στο large? Ναι ξέρω, δεν είναι δυνατόν να είμαι γυναίκα και να μην προσέχω καθόλου τη διατροφή μου. κανείς δε θέλει να βλέπει μπούτια και κοιλιές. Και πάλι μην το παρακάνω όμως γιατί οι πολύ αδύνατες δεν αρέσουν στους άντρες, οι πραγματικές γυναίκες έχουν καμπύλες…. Κι αν εγώ νιώθω όμορφα με το σώμα μου όπως έχει μάλλον αυτό δεν έχει πολλή σημασία…

Ανοίγω το λαπτοπ, έχω μερικά μειλ στον πανεπιστημιακό λογαριασμό μου για την πτυχιακή. Είναι από την επιβλέπουσα καθηγήτρια μου. Αυτή που σήμερα μερικοί μαθητές επειδή μάλωσαν μαζί της θεώρησαν πως αίτια είναι το πρόσφατο διαζύγιο της. Άμα δεν έχει άντρα μια γυναίκα σε τέτοια ηλικία λογικό να έχει νεύρα, ξέρω αυτό σκεφτήκατε.

Τώρα σκέφτομαι την γυναικοκρατούμενη σχολή μου. Ε ναι λογικό, οι γυναίκες είναι πιο κοντά στην παροχή υγείας, στο να ασχολούνται με μικρά παιδιά, στο να γίνονται δασκάλες, ψυχολόγοι, καθηγήτριες φιλοσοφικής. Οι άντρες είναι για δύσκολα πράγματα. Να σχεδιάζουν δρόμους, να διδάσκουν μαθηματικά, να γίνονται χειρουργοί, να χειρίζονται τηλεπικοινωνίες κλπ. Είδατε ξέρω ότι το σκεφτήκατε κι αυτό…

Κι εγώ πρέπει να τελειώσω γρήγορα τη σχολή. Όχι για να ξεκουράσω τους γονείς μου και να ανεξαρτητοποιηθώ οικονομικά, αλλά για να βρω ένα καλό παιδί, να δουν κανένα εγγόνι οι άνθρωποι να χαρούν. Μαντέψτε, χαίρονται τα τελευταία 23 χρόνια που με βλέπουν να μεγαλώνω, να προοδεύω, να χαίρομαι…. Δεν χρειάζονται να με δουν ως γυναίκα κάποιου ή μαμά κάποιου αλλού για να χαρούν.

Ναι, ξέρω μόνο αυτοί όμως, να προσέχω οι κοινωνίες είναι μικρές ο κόσμος συζητάει , δε θα ζήσω μόνο με τους γονείς μου…

Με παίρνει ο ύπνος σιγά σιγά. Σκέφτομαι μια ταινία που είχα δει τις προάλλες. Τον Μπίλι Έλιοτ. Ήταν ένα αγόρι με ταλέντο στο χορό. Τον αποθάρρυναν να ασχοληθεί μην και γίνει γυναικωτός. Τώρα σκέφτομαι γιατί είναι τόσο κακό να είναι κάποιος γυναικωτός. Να κάνει δηλαδή σαν κορίτσι. «σαν κορίτσι», σαν βρισιά ακούγεται. Γιατί?

Ξέρετε γιατί? Γιατί από τότε που είμαι πιτσιρίκα ακούω να μην βγαίνω έξω μέχρι αργά, να μην φοράω μίνι, να μην περπατάω στα σκοτεινά μόνη μου, να , να ….. Γιατί κανένας πιτσιρίκος δεν άκουσε ποτέ πως το όχι σημαίνει όχι, πως δεν υπάρχουν γυναικείες κι αντρικές δουλείες, πως είναι εντάξει το να του αρέσουν τα σκυλάκια και τα γατάκια και να μην τα βασανίζει, πως είναι ωραίο να βοηθάει τη μαμά στις δουλείες, πως δεν είναι ντροπή να κάνει ο μπαμπάς αντί για τη μαμά τις δουλείες του σπιτιού. Γιατί ανάμεσα σε ιστορίες, μαθηματικά, φυσικές και λατινικά ξέχασαν να μας μιλήσουν για το πιο σημαντικό. Την ισότητα.
Αποκοιμιέμαι. Ίσως να ξυπνήσω σε έναν κόσμο με ισότητα. Μπα, καλυτέρα να τον φτιάξω εγώ, εσύ, εμείς…

By Μαρία Πολυχρονιάδου

Διάβασε επίσης!

Ψήφισε το καλύτερο άρθρο για το μήνα...