Πέρασε ένας χρόνος και κάτι από τις 26 Ιανουαρίου του 2020, που ο Black Mamba έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή σε ηλικία 41 ετών, όταν το ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε μαζί με τη 13χρονη κόρη του Τζιάνα και άλλα επτά άτομα, συνετρίβη στην περιοχή Καλαμπάσας της Καλιφόρνιας, με αποτέλεσμα όλοι οι επιβαίνοντες να ανασυρθούν νεκροί.
Το κενό φυσικά και είναι τεράστιο στους μπασκετικούς ανά τον κόσμο, παρότι το NBA έχει κάνει τόσο καλή δουλειά στο να τιμήσει την μνήμη του, που υπάρχουν στιγμές που φαίνεται σαν να μην έφυγε ποτέ. Παρόλα αυτά, η απώλεια είναι πάντα απώλεια και το κενό αυτό δε θα αναπληρωθεί εύκολα ή και ποτέ στο παγκόσμιο μπάσκετ.
Ο «Μπλακ Μάμπα» όπως άρεσε να τον φωνάζουν (από τον όνομα ενός δηλητηριώδους φιδιού με αστραπιαίες κινήσεις), είναι στο πάνθεον των μεγάλων προσωπικοτήτων που έφυγαν από τα εγκόσμια, αλλά είναι ζωντανός ο θρύλος και ο μύθος του, καθώς και η επίδραση που έχει ακόμα σε αθλητές και νεολαία σε όλο τον πλανήτη.
Το βραβείο του MVP στο All Star Game φέρει πλέον το όνομα του μεγάλου θρύλου των Λέικερς, ο οποίος κέρδισε επίσης μια θέση στο Hall Of Fame. Εκτός αυτού, οι Λέικερς του αφιέρωσαν τον τίτλο που κατέκτησαν την προηγούμενη σεζόν, δείχνοντας έτσι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το τι σημαίνει ο Κόμπι για τον σύλλογο από το Λος Άντζελες. Ο Λεμπρόν δε λατρεύτηκε τόσο πολύ, ο Γιάννης είναι ακόμη στην αρχή, ο Κόμπι Μπράιαντ όμως ήταν η τελευταία τόσο κυρίαρχη, τόσο διχαστική φιγούρα του αμερικανικού μπάσκετ.
Ο Μπράιαντ κατάφερε περισσότερα από τους περισσότερους, όπως έγραφε ο Μπέντζαμιν Χόφμαν στους «New York Times» τον Νοέμβριο του 2015. Δεν κατάφερε όμως τα πάντα. Δεν πέρασε τους έξι τίτλους του Μάικλ Τζόρνταν, όπως το επιθυμούσε διακαώς. Δεν κατάφερε τελικά να αφήσει πίσω του τους 100 πόντους του Γουίλτ Τσάμπερλεν απέναντι στους Φιλαντέλφια Γουόριορς το 1962, όπως θα πίστευαν όσοι τον είδαν να πετυχαίνει 81 ενάντια στους Τορόντο Ράπτορς στις 22 Ιανουαρίου 2006.
Ο “black mamba” έχασε τη ζωή του μία ημέρα μετά από την ιστορική επίδοση του Λεμπρόν Τζέιμς, που τον προσπέρασε στον πίνακα των σκόρερ, αφήνοντας τον στην 4η θέση της σχετικής λίστας. Στο τελευταίο του Tweet, ο Κόμπε Μπράιαντ είχε συγχαρεί τον Λεμπρόν Τζέιμς για το ρεκόρ του.
Στον κόσμο του “Black Mamba”
Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια. Εισήλθε στο ΝΒΑ απευθείας από το Λύκειο (ονόματι Lower Merion High School), και έχει παίξει για τους Lakers ολόκληρη την καριέρα του, κερδίζοντας πέντε πρωταθλήματα ΝΒΑ. Ο Μπράιαντ έχει επιλεχθεί 16 φορές All-Star και 12 φορές στην καλύτερη αμυντική πεντάδα. Έχει βγει πρώτος σκόρερ της αγωνιστικής περιόδου δύο φορές (το 2005-06 και 2006-07) και είναι τρίτος σκόρερ στην ιστορία του NBA προσπερνώντας τον Μάικλ Τζόρνταν τον Δεκέμβριο του 2014, αφήνοντας τον στην τέταρτη θέση. Το 1996, μαζί με τον Κόμπι Μπράιαντ, στους Λέικερς υπέγραψε και ο Σακίλ Ο’Νιλ. Ο Μπράιαντ και ο τότε συμπαίκτης του Σακίλ Ο’Νιλ οδήγησαν τους Λέικερς σε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα ΝΒΑ από το 2000 έως το 2002.
Τη σεζόν 2008-09 κατέκτησε για τέταρτη φορά το πρωτάθλημα νικώντας στους Τελικούς τους Orlando Magic, του Ντουάιτ Χάουαρντ, παίρνοντας μάλιστα για πρώτη φορά και το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη των Τελικών. Τη σεζόν 2009-2010 οδήγησε ξανά τους Λέικερς στην κατάκτηση του τίτλου κερδίζοντας το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη των Τελικών για δεύτερη φορά στην καριέρα του απέναντι στην τριάδα Γκαρνέτ, Πιρς, Άλλεν, από τους οποίους είχε ηττηθεί στους Τελικούς πριν δύο χρόνια στην σεζόν 2007-2008. Ο Μπράιαντ έλαβε το Βραβείο Πολυτιμότερου Παίκτη (MVP) κατά την αγωνιστική περίοδο ΝΒΑ 2007–2008, αφού οδήγησε την ομάδα του στους τελικούς της διοργάνωσης.
Είναι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Λος Άντζελες Λέικερς και ο πρώτος παίκτης στο NBA που έχει 30000+ πόντους και 6000+ ασίστς. Το 1997 κατέκτησε τον Διαγωνισμό Καρφωμάτων στο NBA (Slam Dunk Contest). Επίσης έχει 4 βραβεία MVP (πολυτιμότερου παίκτη) του All-Star Game, ισοφαρίζοντας έτσι το ρεκόρ με τα περισσότερα στην ιστορία του NBA.
Δύο μεγάλα αθλητικά κανάλια στην Αμερική, το Sporting News και το TNT ονόμασαν τον Μπράιαντ τον καλύτερο παίκτη της δεκαετίας του 2000. Το 2008 και το 2012 κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου , και του Λονδίνου αντίστοιχα ως μέλος της Εθνικής Ομάδας των Η.Π.Α. Μετά την έναρξη της 20ης σεζόν του με τους Λέικερς το 2015-16, το οποίο αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο ρεκόρ NBA για τις περισσότερες σεζόν με την ίδια ομάδα (καταρρίφθηκε αργότερα από τον Ντιρκ Νοβίτσκι με 21 σεζόν στους Dallas Mavericks), ο Μπράιαντ ανακοίνωσε ότι θα αποσυρθεί στο τέλος της.
Χωρίς αμφιβολία, ο Κόμπι υπήρξε αθλητής-πρότυπο τόσο από την άποψη του επαγγελματισμού όσο και από εκείνη της αυτοπειθαρχίας. Συχνά αφηγείται πως όντας παιδί στην Ιταλία της δεκαετίας του ’80, όπου διέπρεπε ο πατέρας του, Τζο Μπράιαντ, μετά τη δική του καριέρα στο ΝΒΑ, έκανε σουτάκια σε μια φανταστική μπασκέτα στην πίσω αυλή και έπαιζε αγώνες ένας εναντίον ενός με τον εαυτό του.
Η παιδική επιμονή μεταβλήθηκε σε ενήλικη εμμονή: οι ώρες στο γυμναστήριο, η εντατική παρακολούθηση αγώνων και αντιπάλων σε βίντεο, η διαρκής εξέλιξη των δεξιοτήτων του έγιναν από νωρίς θρύλος. Υπάρχει μια χαρακτηριστική ιστορία που αφηγείται ο αρθρογράφος Λι Τζένκινς στο περιοδικό «Sports Illustrated» τον Οκτώβριο του 2013. Έξι χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2007, ο Ο. Τζ. Μέιο, ο κορυφαίος παίκτης σε λυκειακό επίπεδο, συμμετείχε στο camp που διοργάνωνε ο Κόμπι. Ο νεαρός ρώτησε τον 29χρονο τότε Μπράιαντ αν μπορούσαν κάποια στιγμή να προπονηθούν μαζί. «Ναι» του απάντησε εκείνος, «θα περάσω να σε πάρω στις 3».
Την επόμενη ημέρα ο Μέιο τον συνάντησε ξανά και αναρωτήθηκε γιατί δεν εμφανίστηκε. «Στις 3 τα ξημερώματα εννοούσα» του απάντησε ο Μπράιαντ, «όχι στις 3 το απόγευμα». Ο Μέιο, ένας εξαιρετικά ταλαντούχος γκαρντ, δεν απέκτησε ποτέ το εργασιακό ήθος του Κόμπι: το 2016, όταν ήταν πια ο ίδιος 29 ετών, κόπηκε από το ΝΒΑ για χρήση ναρκωτικών και έκτοτε βγάζει τα προς το ζην στο Πουέρτο Ρίκο και στην Κίνα.
Οι τίτλοι της μεγάλης καριέρας του
- 5 φορές πρωταθλητής του NBA (2000–2001-2002-2009-2010)
- 2 φορές MVP των τελικών του NBA (2009, 2010)
- MVP της κανονικής διάρκειας (2008)
- 2 φορές Ολυμπιονίκης (2008, 20012)
- Πρωταθλητής Αμερικής (2007)
- 18 φορές All-Star (1998, 2000–2016)
- 4 φορές MVP στο All-Star Game (2002, 2007, 2009, 2011)
- 11 φορές στην καλύτερη ομάδα του NBA (2002–2004, 2006–2013)
- 2 φορές στην δεύτερη καλύτερη ομάδα του NBA (2000, 2001)
- 2 φορές στην τρίτη καλύτερη ομάδα του NBA (1999, 2005)
- 9 φορές στην καλύτερη αμυντική ομάδα του NBA (2000, 2003, 2004, 2006–2011)
- 3 φορές στην δεύτερη καλύτερη αμυντική ομάδα του NBA (2001, 2002, 2012)
- 2 φορές πρώτος σκόρερ στο NBA (2006, 2007)
- Νικητής του διαγωνισμού καρφωμάτων (1997)
- Μέλος της δεύτερης καλύτερης rookie ομάδας (1997)
Εκτός των μεγάλων κατορθωμάτων του εντός παρκέ, ο Κόμπι έχει κατακτήσει και κάτι τεράστιο έξω από αυτό. Συγκεκριμένα ο ίδιος κέρδισε το Όσκαρ της καλύτερης ταινίας μικρού μήκους το 2018, για την ταινία Dear Basketball.
Το 2015 ο Μπράιαντ έγραψε ένα κείμενο με τίτλο «Dear Basketball», το οποίο το 2017 αποτέλεσε τη βάση για την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων με αφηγητή τον ίδιο. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ στην κατηγορία της το 2018 και ο Κόμπι έγινε ο πρώτος αθλητής που τιμήθηκε με το επίχρυσο αγαλματάκι.
Το τέλος της καριέρας του ήρθε, μετά από αρκετούς τραυματισμούς, σοβαρότερος των οποίων ήταν η ρήξη αχίλλειου τένοντα το 2013. Βέβαια ακόμα και στο τελευταίο του αγώνα ο ίδιος έγραψε ιστορία, καθώς έγινε ο πρώτος παίκτης που αποσύρεται σημειώνοντας 60 πόντους, στη νίκη των Λέικερς επί των Τζαζ.
Η απόσυρση από το παρκέ
Στις 29 Νοεμβρίου 2015 ανακοίνωσε ότι θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση στο τέλος της σεζόν με μία συγκινητική επιστολή στο theplayerstribune.com.
“Αγαπημένο μου μπάσκετ, Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα. Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Έτρεξα πάνω κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα. Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Έκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω. Έδωσες σε ένα εξάχρονο παιδί το Laker Dream και για πάντα θα σε αγαπώ. Όμως, δε μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο. Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε. Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1 Πάντα θα σε αγαπώ, Kobe”.
Ωστόσο η διαδρομή της ζωής του είχε και άλλους σταθμούς άξιους αναφοράς, όπως η μυθική κόντρα με το Σακίλ Ο’νιλ, η ειδική μνεία σε Σπανούλη και Διαμαντίδη καθώς και η ιδιαίτερη σχέση του με τον Γιάννη Αντετοκούμπο. Επίσης δε θα μπορούσε να λείπει και η δiαταραγμένη σχέση με τους γονείς του. Για όλα αυτά δεν έχετε παρά να διαβάσετε το part 2…