Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν και πέρασε. Ένας ολόκληρος μήνας, 52 παιχνίδια, με τον τελικό να βρίσκει αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και Ολλανδία, με τις πρώτες να καταφέρνουν να πάρουν το τρόπαιο για δεύτερη συνεχόμενη φορά και τέταρτη στην ιστορία της.
Συνολικά, η διοργάνωση ξεπέρασε κάθε προσδοκία από άποψη προσέλκυσης κοινού, είτε δια ζώσης είτε μέσω τηλεοπτικής κάλυψης και μπορώ, με μεγάλη χαρά, να πω ότι είχα την τύχη να βρεθώ στην Γαλλία για μερικές μέρες και να παρακολουθήσω έναν από τους αγώνες. Δεν θα σταθώ σε λεπτομέρειες για το ταξίδι- θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι’ αυτό- αλλά θα ήθελα να σας διηγηθώ κάποια πράγματα για το πώς είδα να αντιμετωπίζεται η διοργάνωση ενός τέτοιου event στην ίδια την χώρα που την είχε αναλάβει, όπως και τι αποτέλεσμα είχε αυτό στην επιτυχία του.
Μεταφερόμαστε, λοιπόν, στο Παρίσι τέλη Ιουνίου, στα «ντουζένια» δηλαδή του Παγκοσμίου Κυπέλλου, και η εικόνα που μπορούσε να δει κανείς είναι απολύτως… κανονική! Αν κάποιος δεν γνώριζε ότι εκείνο το διάστημα διεξαγόταν το μεγαλύτερο event του γυναικείου ποδοσφαίρου, πολύ πιθανόν είναι να μην το μάθαινε και ποτέ, αφού δεν υπήρχε ίχνος εορταστικού στολισμού στην πρωτεύουσα της Γαλλίας (η μόνη ένδειξη ποδοσφαιρικής «ζωής» που είδαμε ήταν περνώντας έξω από την χορηγό της γαλλικής ομάδας, όπου βρισκόταν μία γιγάντια αφίσα των παικτριών). Και η ερώτηση μίας φίλης εκείνη την στιγμή με έβαλε πραγματικά σε σκέψεις: «Αν η διοργάνωση αφορούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο των ανδρών, μπορείτε να φανταστείτε τι θα γινόταν εδώ;» Μπορώ, όπως το έχω δει να συμβαίνει αμέτρητες φορές, ακόμα και όταν η διοργάνωση δεν αφορά τόσο υψηλό επίπεδο.
Μία μέρα αργότερα και πλέον βρισκόμαστε στην Χάβρη, λιμάνι στις ακτές της Μάγχης στην Νορμαδία, και τόπος διεξαγωγής του πολλά υποσχόμενου αγώνα μεταξύ ΗΠΑ και Σουηδία. Για πρώτη φορά, μπορώ να πω, ότι νιώσαμε παλμό στην πόλη και από τους διοργανωτές αλλά και από τους υποστηρικτές που έκαναν το μεγάλο ταξίδι για να δείξουν την αγάπη τους στην ομάδα τους. Σημαιάκια παντού, στολισμοί, η μασκότ της διοργάνωσης, ένα ειδικά διαμορφωμένο «χωριό» για τους επισκέπτες με παιχνίδια, πληροφορίες κτλ, οπαδοί και των δύο ομάδων να δίνουν ρυθμό με τις φωνές τους! Ήταν πραγματικά φανταστική εμπειρία… αλλά και πάλι ήταν σαν να έλειπε κάτι. Σαν να μην ήταν αρκετό όλο αυτό!
Δεν μπορείς να υποστηρίξεις ότι κάτι δεν πουλάει όταν δεν του δίνεις το χώρο να πουλήσει. Αφού, ακόμα και όταν αναλαμβάνεις την διεξαγωγή μίας τέτοια διοργάνωσης, δεν κάνεις ούτε τα βασικά για να προωθήσεις το προϊόν σου. Ότι κατάφερε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019, το έκανε σχεδόν μόνο του, με μεγάλο μερίδιο να παίρνουν οι ίδιες οι αθλήτριες και οι συμμετέχοντες. Και κατάφερε πολλά:
- 1,131,762 συνολικά θεατές και στα 52 παιχνίδια που διεξήχθησαν
- 45,261 θεατές στο εναρκτήριο παιχνίδι ανάμεσα σε Γαλλία και Νότια Κορέα
- 22,4 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι παρακολούθησαν τα 3 παιχνίδια της ομάδας τους
- 50,8% του πληθυσμού στο Ηνωμένο Βασίλειο είδε τον ημιτελικό ανάμεσα σε ΗΠΑ και Αγγλία
- Η φανέλα της γυναικείας ομάδας των ΗΠΑ είναι η Νο1 σε πωλήσεις, μέσα σε μία σεζόν
Ο γυναικείος αθλητισμός πουλάει. Και το φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου έδειξε πως αυτό συμβαίνει, πλέον, γρηγορότερα από ποτέ. Πότε, λοιπόν, θα γίνει αυτό αντιληπτό από αυτούς που αποφασίζουν ποιοι αξίζουν θέση στο «βάθρο της αναγνώρισης»;
Υ.Γ. 1: Στις 7 Ιουλίου, ημέρα που προγραμματίστηκε ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου, «έτυχε» να συμπέσουν οι τελικοί του Copa America και του Gold Cup. Η FIFA υποστήριξε πως έγινε λάθος προγραμματισμός. Απλά αναρωτηθείτε αν αυτό το «λάθος» θα γινόταν σε διοργάνωση που αφορούσε άνδρες αθλητές..
Υ.Γ. 2: Προς έκπληξή μου, η Κρατική Τηλεόραση έδειξε μερικά από τα παιχνίδια του τουρνουά. Φυσικά όχι όλα και εννοείται με μερικούς σχολιαστές να μην ξέρουν ούτε τα βασικά, αλλά θα το δεχτώ. Και θα επικροτήσω την προσπάθεια.
Υ.Γ. 3: Του χρόνου έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες (ακόμη ένα σημαντικό γεγονός για το γυναικείο ποδόσφαιρο) και το 2021 το Ευρωπαϊκό Κύπελλο στην Αγγλία. Προλαβαίνετε να φρεσκάρετε τις γνώσεις σας!
