Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα κατά της βίας και του σχολικού εκφοβισμού, μικροί και μεγάλοι, αντιστεκόμαστε στα φαινόμενα ενδοσχολικής βίας και καταβάλουμε προσπάθειες για την εξάλειψή της. Σύμφωνα με στατιστικές έρευνες, ένας στους τρεις μαθητές είναι θύμα εκφοβισμού, ενώ αναφορικά με στοιχεία που εκτέθηκαν στο 5ο Συνέδριο του Ευρωπαϊκού Δικτύου, στην Ελλάδα ένα στα τρία παιδιά υφίσταται σωματική βία και παραπάνω από τα μισά λεκτική. 

 Αλήθεια, όμως, τι ακριβώς εννοούμε με τη φράση βία και εκφοβισμός στο σχολικό χώρο; Πρόκειται, συνήθως, για εσκεμμένες και επαναλαμβανόμενες ενέργειες που στοχεύουν στην πρόκληση σωματικού ή ψυχολογικού πόνου σε μαθητές. Οι μορφές που μπορεί να λάβει το λεγόμενο bullying είναι ποικίλες, όπως ο λεκτικός, ο σωματικός, ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός, ή η συκοφαντία, ή και η περιθωριοποίηση. Οι αιτίες δε, καλύπτουν πολλούς τομείς, όπως ενδεχόμενες διαφοροποιήσεις της οικογένειας, των θρησκευτικών πεποιθήσεων, του κοινωνικού status, ή ακόμα και κάποιας ψυχολογικής ή σωματικής ιδιαιτερότητας του ίδιου του μαθητή. Σε κάθε μια από τις παραπάνω περιπτώσεις, όμως, υπάρχει ένα βαθύτερα ριζωμένο αίτιο. Αυτό των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων.

 Οι εκδηλώσεις βίαιων συμπεριφορών δεν είναι, ουσιαστικά, τίποτα άλλο από ένα καθρέφτη όλων των φόβων και των στερεοτυπικών ιδεών που εμφανίζονται σε μια κοινωνία. Πόσες φορές, αλήθεια, δεν έχουμε ακούσει μεγάλους να αποτρέπουν τα παιδιά τους να συνάψουν φιλίες με άλλους συνομήλικούς τους, μόνο και μόνο επειδή προέρχονται από άλλη χώρα ή ανήκουν σε μια κατώτερη κοινωνική τάξη ή ακόμη και για καθαρά προσωπικούς λόγους, επειδή δεν υπάρχει ιδιαίτερη εκτίμηση από την πλευρά των γονέων για την αντίστοιχη οικογένεια των παιδιών αυτών. Δεν αναλογιζόμαστε, εντούτοις, τι επίπτωση έχουν όλα τα παραπάνω στο ψυχισμό των θυμάτων bullying, ειδικότερα όταν πρόκειται για μικρές ηλικίες. Αλήθεια, πόσο οδυνηρά συναισθήματα βιώνουν αυτά τα παιδιά; Σε μια τόσο τρυφερή ηλικία είναι αντιμέτωπα με την κακία και την ασχήμια του κόσμου! Γιατί;

 Χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα θύματος εκφοβιστικής συμπεριφοράς αποτελεί, ένας μόλις εννέα χρονών μαθητής από την Αυστραλία, ο οποίος, εξαιτίας της σωματικής του διάπλασης – πάσχει από νανισμό- δεχόταν βίαιες και εχθρικές συμπεριφορές από τους συμμαθητές του. Το παιδάκι, σε μια κατάσταση απόγνωσης και νιώθοντας απέχθεια και αγανάκτηση για τον ίδιο του τον εαυτό, άρχισε να παρακαλάει για το τέλος της ζωής του.  Μην αντέχοντας άλλο την “κόλαση” την οποία βίωνε, θεωρούσε ότι ο ίδιος ήταν υπαίτιος της. Από αυτό το περιστατικό γίνεται πασιφανές, το πόσο επιζήμιες μπορούν να καταστούν οι συνέπειες του εκφοβισμού ως προς το ψυχισμό και την μετέπειτα εξελικτική πορεία του ίδιου του θύματος.

 Σε μια κοινωνία, λοιπόν, που ελλοχεύει η βία και τα παιδιά είναι αντιμέτωπα με τον σχολικό εκφοβισμό, εμείς οφείλουμε να είμαστε αυτοί που θα αντισταθούμε και θα ανατρέψουμε τα δεδομένα. Το δικαίωμα του να ζει κανείς ελεύθερος και ασφαλής, χωρίς φόβο είναι ακλόνητο. Γιατί να το στερούνται ορισμένα παιδιά; Μήπως είναι σημαντικό να επέλθει κάποια αλλαγή; Η μόρφωση και η ενημέρωση είναι από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να μειώσουμε και να καταπολεμήσουμε την βία, εξαλείφοντας την από τις παιδικές καρδιές.

 Η 6η Μαρτίου είναι θεσμοθετημένη για να μας υπενθυμίζει, ακριβώς, την αλλαγή στην οποία οφείλουμε να προβούμε. Αλλαγή που πρώτα θα επέλθει εσωτερικά και έπειτα εξωτερικά. Η βία είναι ανάμεσα μας και παραμονεύει για να “πιάσει” το επόμενο θύμα της. Θα την αφήσουμε να συνεχίζει να αλωνίζει; Ας δώσουμε ένα τέλος, επιτέλους, στον πόνο των θυμάτων bullying. Είναι στο χέρι μας! 

Ας μετατρέψουμε το κόσμο μας σε ένα κόσμο αγάπης, όπου θα εκλείπει ο φόβος και η βία! 

  Περισσότερες πληροφορίες: Καθημερινή, ΕΡΤ