La la land: Μια ταινία για εμάς που δεν πιστεύουμε στα παραμύθια

Infititis

Infititis

Έχω γράψει επίσης...

Ξεκινώντας θέλω να σου πω τέσσερα βασικά πράγματα που πρέπει να έχεις υπόψιν σου όσο θα διαβάζεις την κριτική μου. Πρώτον λοιπόν, δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου ο Ryan Gosling.Εκτός του ότι μοιάζει ενοχλητικά πολύ σε κάποιο αρχαίο crush μου, όλη αυτή η τελειότητα, τα τέλεια μάτια, η τέλεια γραμμένη μύτη, το τέλειο seductive βλέμμα, η οδοντοστοιχία της Crest και οι γραμμωμένοι κοιλιακοί σε συνδυασμό με το ταλέντο του, μου προκαλούν μια αίσθηση too perfect for real. Είναι από τους άντρες που θα ήθελα να πετάξω στη μούρη του ένα ποτήρι νερό μόνο και μόνο για να δω αν είναι όντως τέλειος κι όταν μοιάζει με βρεγμένη γάτα. Fucking flawless που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Δεύτερον, σιχαίνομαι τις ρομαντικές ταινίες. Είναι τελείως αναληθοφανείς, παρουσιάζουν μια πλευρά του έρωτα που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει, όλοι στο τέλος είναι με το άλλο τους μισό και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. #NOT Τρίτον τα μιούζικαλ μου ήταν πάντα αδιάφορα. Κι όταν λέω αδιάφορα, το εννοώ. Είμαι από τους λίγους που δεν μπόρεσαν ποτέ να συγκινηθούν από το West Side Story, την ιταλομαφιόζικη μεταφορά του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σε μιούζικαλ. Τέταρτον, όταν μου είπαν για το la la land, αποφάσισα ότι ήταν μια crappy ταινία που δεν υπήρχε λόγος να τη δω ποτέ. Πολύ μουσική, πολύ χορός, πολλά χρώματα, πολύς έρωτας κι εγώ too old for those shits.

Αλλά την είδα. Αφορμή μια κοινοποίηση του OST της ταινίας,city of stars, στο facebook. Άνοιξα το σύνδεσμο έτσι για πλάκα πιο πολύ. Και κόλλησα. Το άκουσα περίπου τριάντα φορές. Κι επειδή η σχέση μου με τη μουσική βρίσκεται σε έναν διαρκή μηνά του μέλιτος, σκέφτηκα πως θα μπορούσα να δώσω μια ευκαιρία στην αντίστοιχη ταινία, με τόσο όμορφο σάουντρακ δεν μπορούσε να είναι τόσο «χάλια» όσο την περίμενα. Φρόντισα να την δω έχοντας αποβάλλει από πάνω μου κάθε ψήγμα ρομαντισμού (πριν πάω στο σινεμά είχα φροντίσει να ακούσω περίπου 10 τραγούδια rock μουσικής που με έπεισαν για το μάταιο της αγάπης). Και διαψεύστηκα πλήρως. Όταν λέμε διαψεύστηκα, ποιο box office poison στις προβλέψεις μου για ταινία, δεν μου έχει συμβεί. Μάρτυρες οι υπόλοιποι που είχαν πάει να δουν την ταινία και στα τελευταία είκοσι λεπτά με άκουγαν να πλαντάζω.
Ξεκινώντας θέλω να σου πω τέσσερα βασικά πράγματα που πρέπει να έχεις υπόψιν σου όσο θα διαβάζεις την κριτική μου. Πρώτον λοιπόν, δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου ο Ryan Gosling.Εκτός του ότι μοιάζει ενοχλητικά πολύ σε κάποιο αρχαίο crush μου, όλη αυτή η τελειότητα, τα τέλεια μάτια, η τέλεια γραμμένη μύτη, το τέλειο seductive βλέμμα, η οδοντοστοιχία της Crest και οι γραμμωμένοι κοιλιακοί σε συνδυασμό με το ταλέντο του, μου προκαλούν μια αίσθηση too perfect for real. Είναι από τους άντρες που θα ήθελα να πετάξω στη μούρη του ένα ποτήρι νερό μόνο και μόνο για να δω αν είναι όντως τέλειος κι όταν μοιάζει με βρεγμένη γάτα. Fucking flawless που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Δεύτερον, σιχαίνομαι τις ρομαντικές ταινίες. Είναι τελείως αναληθοφανείς, παρουσιάζουν μια πλευρά του έρωτα που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει, όλοι στο τέλος είναι με το άλλο τους μισό και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. #NOT Τρίτον τα μιούζικαλ μου ήταν πάντα αδιάφορα. Κι όταν λέω αδιάφορα, το εννοώ. Είμαι από τους λίγους που δεν μπόρεσαν ποτέ να συγκινηθούν από το West Side Story, την ιταλομαφιόζικη μεταφορά του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σε μιούζικαλ. Τέταρτον, όταν μου είπαν για το la la land, αποφάσισα ότι ήταν μια crappy ταινία που δεν υπήρχε λόγος να τη δω ποτέ. Πολύ μουσική, πολύ χορός, πολλά χρώματα, πολύς έρωτας κι εγώ too old for those shits.

Η ταινία παρακολουθεί τη Mia και τον Sebastian, μια ανερχομένη ηθοποιό και έναν μουσικό της τζαζ.Οι δυο νέοι αρχικά συναντιούνται τυχαία πολλές φορές, χωρίς να γνωρίζονται. Η Mia (Emma Stone) είναι μια νέα κοπέλα που δουλεύει ως σερβιτόρα και ταυτόχρονα περνάει από πολλές, αποτυχημένες, οντισιόν, στην προσπάθεια της να εκπληρώσει το όνειρο της και να γίνει ηθοποιός. Ο Sebastian από την άλλη, παλεύει να πληρώσει τους λογαριασμούς του κι αναγκάζεται αν και παθιασμένος με την τζαζ, να δουλέψει σε ένα ρεστοράν με μοναδική απαίτηση του εργοδότη να μη παίζει τζαζ.
Ξεκινώντας θέλω να σου πω τέσσερα βασικά πράγματα που πρέπει να έχεις υπόψιν σου όσο θα διαβάζεις την κριτική μου. Πρώτον λοιπόν, δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου ο Ryan Gosling.Εκτός του ότι μοιάζει ενοχλητικά πολύ σε κάποιο αρχαίο crush μου, όλη αυτή η τελειότητα, τα τέλεια μάτια, η τέλεια γραμμένη μύτη, το τέλειο seductive βλέμμα, η οδοντοστοιχία της Crest και οι γραμμωμένοι κοιλιακοί σε συνδυασμό με το ταλέντο του, μου προκαλούν μια αίσθηση too perfect for real. Είναι από τους άντρες που θα ήθελα να πετάξω στη μούρη του ένα ποτήρι νερό μόνο και μόνο για να δω αν είναι όντως τέλειος κι όταν μοιάζει με βρεγμένη γάτα. Fucking flawless που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Δεύτερον, σιχαίνομαι τις ρομαντικές ταινίες. Είναι τελείως αναληθοφανείς, παρουσιάζουν μια πλευρά του έρωτα που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει, όλοι στο τέλος είναι με το άλλο τους μισό και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. #NOT Τρίτον τα μιούζικαλ μου ήταν πάντα αδιάφορα. Κι όταν λέω αδιάφορα, το εννοώ. Είμαι από τους λίγους που δεν μπόρεσαν ποτέ να συγκινηθούν από το West Side Story, την ιταλομαφιόζικη μεταφορά του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σε μιούζικαλ. Τέταρτον, όταν μου είπαν για το la la land, αποφάσισα ότι ήταν μια crappy ταινία που δεν υπήρχε λόγος να τη δω ποτέ. Πολύ μουσική, πολύ χορός, πολλά χρώματα, πολύς έρωτας κι εγώ too old for those shits.
Όμως παρασύρεται και καταλήγει να παίζει ένα τζαζ κομμάτι, καθώς η Mia επιστρέφοντας από μια έξοδο με τις φίλες της, μαγεύεται από τη μουσική του και μπαίνει μέσα στο μαγαζί. Το αφεντικό εκείνη τη στιγμή απολύει τον Sebastian για την αυθαιρεσία του, παρόλο που είναι Χριστούγεννα κι ο Sebastian προσπερνάει την Mia νευρικός, ενώ εκείνη πάει να του μιλήσει.
Ξεκινώντας θέλω να σου πω τέσσερα βασικά πράγματα που πρέπει να έχεις υπόψιν σου όσο θα διαβάζεις την κριτική μου. Πρώτον λοιπόν, δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου ο Ryan Gosling.Εκτός του ότι μοιάζει ενοχλητικά πολύ σε κάποιο αρχαίο crush μου, όλη αυτή η τελειότητα, τα τέλεια μάτια, η τέλεια γραμμένη μύτη, το τέλειο seductive βλέμμα, η οδοντοστοιχία της Crest και οι γραμμωμένοι κοιλιακοί σε συνδυασμό με το ταλέντο του, μου προκαλούν μια αίσθηση too perfect for real. Είναι από τους άντρες που θα ήθελα να πετάξω στη μούρη του ένα ποτήρι νερό μόνο και μόνο για να δω αν είναι όντως τέλειος κι όταν μοιάζει με βρεγμένη γάτα. Fucking flawless που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Δεύτερον, σιχαίνομαι τις ρομαντικές ταινίες. Είναι τελείως αναληθοφανείς, παρουσιάζουν μια πλευρά του έρωτα που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει, όλοι στο τέλος είναι με το άλλο τους μισό και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. #NOT Τρίτον τα μιούζικαλ μου ήταν πάντα αδιάφορα. Κι όταν λέω αδιάφορα, το εννοώ. Είμαι από τους λίγους που δεν μπόρεσαν ποτέ να συγκινηθούν από το West Side Story, την ιταλομαφιόζικη μεταφορά του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σε μιούζικαλ. Τέταρτον, όταν μου είπαν για το la la land, αποφάσισα ότι ήταν μια crappy ταινία που δεν υπήρχε λόγος να τη δω ποτέ. Πολύ μουσική, πολύ χορός, πολλά χρώματα, πολύς έρωτας κι εγώ too old for those shits.
Όμως επειδή εδώ μιλάμε για Χόλυγουντ και λαβ στόρι, θα ξανασυναντηθούν πολύ αργότερα σε ένα πάρτι. Και κάπου εκεί θα ξεκινήσουν όλα. Η βραδιά του πρώτου τους ραντεβού θα κλείσει στο πλανητάριο. Να το θυμάσαι το πλανητάριο γιατί αργότερα θα είναι η σκηνή που θα έχεις αρχίσει να κλαις με λυγμούς. Αποφασίζουν να ζήσουν μαζί και η Mia μετά από προτροπή του αγαπημένου της δοκιμάζει να γράψει ένα δικό της μιούζικαλ με πρωταγωνίστρια αυτήν.
Ξεκινώντας θέλω να σου πω τέσσερα βασικά πράγματα που πρέπει να έχεις υπόψιν σου όσο θα διαβάζεις την κριτική μου. Πρώτον λοιπόν, δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου ο Ryan Gosling.Εκτός του ότι μοιάζει ενοχλητικά πολύ σε κάποιο αρχαίο crush μου, όλη αυτή η τελειότητα, τα τέλεια μάτια, η τέλεια γραμμένη μύτη, το τέλειο seductive βλέμμα, η οδοντοστοιχία της Crest και οι γραμμωμένοι κοιλιακοί σε συνδυασμό με το ταλέντο του, μου προκαλούν μια αίσθηση too perfect for real. Είναι από τους άντρες που θα ήθελα να πετάξω στη μούρη του ένα ποτήρι νερό μόνο και μόνο για να δω αν είναι όντως τέλειος κι όταν μοιάζει με βρεγμένη γάτα. Fucking flawless που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Δεύτερον, σιχαίνομαι τις ρομαντικές ταινίες. Είναι τελείως αναληθοφανείς, παρουσιάζουν μια πλευρά του έρωτα που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει, όλοι στο τέλος είναι με το άλλο τους μισό και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. #NOT Τρίτον τα μιούζικαλ μου ήταν πάντα αδιάφορα. Κι όταν λέω αδιάφορα, το εννοώ. Είμαι από τους λίγους που δεν μπόρεσαν ποτέ να συγκινηθούν από το West Side Story, την ιταλομαφιόζικη μεταφορά του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σε μιούζικαλ. Τέταρτον, όταν μου είπαν για το la la land, αποφάσισα ότι ήταν μια crappy ταινία που δεν υπήρχε λόγος να τη δω ποτέ. Πολύ μουσική, πολύ χορός, πολλά χρώματα, πολύς έρωτας κι εγώ too old for those shits.
Ταυτόχρονα, ο Sebastian αποφασίζει να συμμετάσχει στη τζαζ αλλά με αρκετά που στοιχεία , μπάντα του φίλου του (John Legend) καθώς θα του δίνει ένα σταθερό εισόδημα. Όμως αυτά ακριβώς τα που στοιχεία είναι κι αυτά που δεν ήθελε εξαρχής , οπότε και καταλήγει να κάνει μια δουλειά που δεν τον ευχαριστεί just for a living. Η Mia το παρατηρεί αυτό κι από κει αρχίζει η κάτω βόλτα ως ζευγάρι.
Ξεκινώντας θέλω να σου πω τέσσερα βασικά πράγματα που πρέπει να έχεις υπόψιν σου όσο θα διαβάζεις την κριτική μου. Πρώτον λοιπόν, δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου ο Ryan Gosling.Εκτός του ότι μοιάζει ενοχλητικά πολύ σε κάποιο αρχαίο crush μου, όλη αυτή η τελειότητα, τα τέλεια μάτια, η τέλεια γραμμένη μύτη, το τέλειο seductive βλέμμα, η οδοντοστοιχία της Crest και οι γραμμωμένοι κοιλιακοί σε συνδυασμό με το ταλέντο του, μου προκαλούν μια αίσθηση too perfect for real. Είναι από τους άντρες που θα ήθελα να πετάξω στη μούρη του ένα ποτήρι νερό μόνο και μόνο για να δω αν είναι όντως τέλειος κι όταν μοιάζει με βρεγμένη γάτα. Fucking flawless που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Δεύτερον, σιχαίνομαι τις ρομαντικές ταινίες. Είναι τελείως αναληθοφανείς, παρουσιάζουν μια πλευρά του έρωτα που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει, όλοι στο τέλος είναι με το άλλο τους μισό και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. #NOT Τρίτον τα μιούζικαλ μου ήταν πάντα αδιάφορα. Κι όταν λέω αδιάφορα, το εννοώ. Είμαι από τους λίγους που δεν μπόρεσαν ποτέ να συγκινηθούν από το West Side Story, την ιταλομαφιόζικη μεταφορά του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σε μιούζικαλ. Τέταρτον, όταν μου είπαν για το la la land, αποφάσισα ότι ήταν μια crappy ταινία που δεν υπήρχε λόγος να τη δω ποτέ. Πολύ μουσική, πολύ χορός, πολλά χρώματα, πολύς έρωτας κι εγώ too old for those shits.
Οι δρόμοι τους θα χωρίσουν και θα ξανασυναντηθούν οδηγώντας σε ένα τέλος που κάθε άλλο παρά αναληθοφανές είναι. Διότι life happens. Και κυρίως επειδή δεν είναι όλα τα όνειρα συμβατά μεταξύ τους.
Ξεκινώντας θέλω να σου πω τέσσερα βασικά πράγματα που πρέπει να έχεις υπόψιν σου όσο θα διαβάζεις την κριτική μου. Πρώτον λοιπόν, δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου ο Ryan Gosling.Εκτός του ότι μοιάζει ενοχλητικά πολύ σε κάποιο αρχαίο crush μου, όλη αυτή η τελειότητα, τα τέλεια μάτια, η τέλεια γραμμένη μύτη, το τέλειο seductive βλέμμα, η οδοντοστοιχία της Crest και οι γραμμωμένοι κοιλιακοί σε συνδυασμό με το ταλέντο του, μου προκαλούν μια αίσθηση too perfect for real. Είναι από τους άντρες που θα ήθελα να πετάξω στη μούρη του ένα ποτήρι νερό μόνο και μόνο για να δω αν είναι όντως τέλειος κι όταν μοιάζει με βρεγμένη γάτα. Fucking flawless που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Δεύτερον, σιχαίνομαι τις ρομαντικές ταινίες. Είναι τελείως αναληθοφανείς, παρουσιάζουν μια πλευρά του έρωτα που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει, όλοι στο τέλος είναι με το άλλο τους μισό και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. #NOT Τρίτον τα μιούζικαλ μου ήταν πάντα αδιάφορα. Κι όταν λέω αδιάφορα, το εννοώ. Είμαι από τους λίγους που δεν μπόρεσαν ποτέ να συγκινηθούν από το West Side Story, την ιταλομαφιόζικη μεταφορά του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σε μιούζικαλ. Τέταρτον, όταν μου είπαν για το la la land, αποφάσισα ότι ήταν μια crappy ταινία που δεν υπήρχε λόγος να τη δω ποτέ. Πολύ μουσική, πολύ χορός, πολλά χρώματα, πολύς έρωτας κι εγώ too old for those shits.

Όμως το La La land δε θα σε συγκινήσει μόνο επειδή σου λέει την αλήθεια. Θα σε συγκινήσει η υπέροχη μουσική του, τα γεμάτα μπρίο χορευτικά του, η γενική αίσθηση που θα σου αφήσει τόσο στο μυαλό, όσο και στο μάτι. Γιατί όσο σύγχρονη και να είναι έχει την «μυρωδιά» μιας άλλης εποχής. Γιατί είναι μια ταινία που δύσκολο θα ξαναβρείς, μια ταινία που ικανοποιεί σκέψη, όραση και ακοή. Γιατί φεύγοντας από την προβολή της θα έχεις μια γλυκόπικρη γεύση. Γιατί ανάλογα με τη διάθεση σου το τέλος μπορεί να σου διδάξει διαφορετικά πράγματα. Και τέλος γιατί είναι μια ταινία που θα πείσει όλους εμάς που δεν πιστεύουμε στα παραμύθια, να συνεχίσουμε να μην πιστεύουμε όσο κι αν μερικές φορές όλα μοιάζουν παραμυθένια.

Δεν ξέρω αν είναι η ταινία της χρονιάς που μας πέρασε, ούτε ξέρω πως θα τα πάει στα διάφορα φεστιβάλ. Όμως ξέρω ότι είχα χρόνια να δω μια ταινία που θα μου έλεγε πως είναι ωραίο να πετάς στα σύννεφα κι ας είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα πέσεις με τα μούτρα στη γη.
Ξεκινώντας θέλω να σου πω τέσσερα βασικά πράγματα που πρέπει να έχεις υπόψιν σου όσο θα διαβάζεις την κριτική μου. Πρώτον λοιπόν, δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου ο Ryan Gosling.Εκτός του ότι μοιάζει ενοχλητικά πολύ σε κάποιο αρχαίο crush μου, όλη αυτή η τελειότητα, τα τέλεια μάτια, η τέλεια γραμμένη μύτη, το τέλειο seductive βλέμμα, η οδοντοστοιχία της Crest και οι γραμμωμένοι κοιλιακοί σε συνδυασμό με το ταλέντο του, μου προκαλούν μια αίσθηση too perfect for real. Είναι από τους άντρες που θα ήθελα να πετάξω στη μούρη του ένα ποτήρι νερό μόνο και μόνο για να δω αν είναι όντως τέλειος κι όταν μοιάζει με βρεγμένη γάτα. Fucking flawless που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Δεύτερον, σιχαίνομαι τις ρομαντικές ταινίες. Είναι τελείως αναληθοφανείς, παρουσιάζουν μια πλευρά του έρωτα που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχει, όλοι στο τέλος είναι με το άλλο τους μισό και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. #NOT Τρίτον τα μιούζικαλ μου ήταν πάντα αδιάφορα. Κι όταν λέω αδιάφορα, το εννοώ. Είμαι από τους λίγους που δεν μπόρεσαν ποτέ να συγκινηθούν από το West Side Story, την ιταλομαφιόζικη μεταφορά του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σε μιούζικαλ. Τέταρτον, όταν μου είπαν για το la la land, αποφάσισα ότι ήταν μια crappy ταινία που δεν υπήρχε λόγος να τη δω ποτέ. Πολύ μουσική, πολύ χορός, πολλά χρώματα, πολύς έρωτας κι εγώ too old for those shits.

Υ.Γ. για τον ραιαν έχω μόνο να πω ότι παρέμεινε ο ίδιος κομπλεξάρας που ήταν και στο “The Notebook”

By Μαρία Πολυχρονιάδου

Διάβασε επίσης!

Ψήφισε το καλύτερο άρθρο για το μήνα...

Μάρτιο