Γράφει η Αικατερίνα
Η προθεσμία για το deadline λήγει όμως εγώ δεν έχω όρεξη να γράψω. Θέλω να βάλω τα φλις μου, να ξαπλώσω στο κρεβάτι και να διαβάσω.
Λέω δύο γράμματα, σχεδόν στην τύχη: Α και Μ.
Ψάχνω.
Βρήκα: Μανόλης Αναγνωστάκης. Ας κάνω πρώτα μια μικρή έρευνα για τη ζωή του. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, Ιατρική στο ΑΠΘ. Έζησε την Ελλάδα της κατοχής κι έπειτα αυτή της μεταπολίτευσης. Φορούσε μεγάλα γυαλιά και έδινε αγώνες ενάντια σε ένα καταπιεστικό σύστημα. Δεν ήταν αποκομμένος από την πολιτική, το αντίθετα μάλιστα, ήταν βαθιά μυημένος. Η ποίησή του έχει έντονα πολιτικά στοιχεία, ακόμα και στις ερωτικές συλλογές. Αποφάσισε να σιωπήσει σε πρώιμη σχετικά ηλικία παρόλο που είχε ακόμα πολλά να δώσει μέσα από την ποίηση του. Ωστόσο η σιωπή του δεν ήταν καθολική. Συναντάμε την παρουσία του σε πολλές δημοσιεύσεις και δράσεις της εποχής. Αυτά ήταν λίγα γενικά στοιχεία για τη ζωή του.
Εικόνα 1: Ο Μ. Αναγνωστάκης με τα μεγάλα γυαλιά του.
Διάβασα πολλές λέξεις και πολλές σειρές από τις συλλογές του. Θέλω να μείνω όμως κάπου συγκεκριμένα. Στην “Αφιέρωση”. Είναι ένα ποίημα επτά σειρών και λίγων λέξεων, όμως με έκανε να κολλήσω για κάμποση ώρα και να σκεφτώ. Αυτό το ποίημα το αφιερώνει στους ερωτευμένους, στα σπίτια, στα παιδιά, στα πλοία, στη μάχη, στον άσωτο… Όχι στον κάθε ερωτευμένο όμως, ούτε στην κάθε μάχη. Αυτή η αφιέρωση είναι για … «Για όλα όσα τελείωσαν χωρίς ελπίδα πια». Αυτή η τελευταία σειρά, αυτές οι τελευταίες λέξεις μου θύμισαν πόσο ανέλπιστα μπορούν να τελειώσουν όλα. Ένας ερωτάς με έναν γάμο, ένα σπίτι με την ολοκλήρωση του χτισίματος, ένα παιδί με το μεγάλωμα, τα πλοία με το άραγμα, μια μάχη με την ήττα, ένας άσωτος με την επιστροφή…
Εικόνα 2: η Αφιέρωση
Ίσως να εννοεί ότι έτσι ανέλπιστα με έναν γάμο ο έρωτας γίνεται μια συνήθεια, η παιδικότητα χάνεται στην ενηλικίωση, η ελπίδα της νίκης ματαιώνεται από την ήττα… Έτσι ανέλπιστα… με ματαίωσε αυτή η σκέψη, δεν το κρύβω.
Το περιεργάζομαι για μερικές στιγμές. Το καθίζω στο μυαλό μου αλλά δεν κάθεται, είναι ανήσυχη βλέπεις η ματαιότητα. Κι έπειτα το ξανασκέφτομαι. Μα δεν υπάρχουν γάμοι που κρατάν ακόμα τον έρωτα; Δεν ξέρω, δεν παντρεύτηκα ακόμα. Μα δεν υπάρχουν σπίτι έτοιμα χτισμένα που είναι ακόμα ζωντανά; Υποθέτω πως ναι… Και παιδιά που μεγάλωσαν και μείνανε ακόμα παιδιά; Τι να σου πω, εγώ ξέρω πολλούς και πολλές στην ηλικία μου που γελάν με το καρτούν της Ντόρι. Τα πλοία που αράζουν; Δήθεν ξεχνούν τις αναμνήσεις των ταξιδιών τους άπαξ και αράξουν; Δεν νομίζω… Και οι μάχες που έληξαν με ήττα; Μα αν κάποιος ηττήθηκε, ο αντίπαλος δεν είχε μια νικηφόρα μάχη; Κι έπειτα ο άσωτος που επέστρεψε; Μα αν δεν επέστρεφε θα τον λέγαμε “χαμένο” ή “ξεγραμμένο” κι όχι άσωτο…
Σαν να μη συμφωνώ και πολύ με τις εφτά σειρές του Μ.Αναγνωστάκη τελικά. Θα πρεπε λοιπόν; Όχι, θεωρώ πως όχι. Η ποίηση δεν υπάρχει για να μας κάνει μόνο σύμφωνους με τις θέσεις τις. Η ποίηση, ο κάθε ποιητής και η κάθε ποιήτρια θέλουν να μας κάνουν να σκεφτούμε. Να νιώσουμε. Να συμφωνήσουμε αλλά και να διαφωνήσουμε.
Υπάρχουν πολλές επιλογές για να σκεφτείς και να νιώσεις μέσα από τις λέξεις του Μ.Αναγνωστάκη. Υπάρχουν ακόμα και πολλές μελοποιήσεις που μπορείς να ακούσεις.
Εικόνα 3: Ο Μ. Αναγνωστάκης μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη
Είναι όμορφη η ποίηση, μην τη φοβάσαι. Δεν χρειάζονται οι μακρόσυρτες αναλύσεις του σχολείου, μόνο να τη νιώσεις χρειάζεται…
by Αικατερίνα Στέφου
