Εικόνες στο Κέντρο της Πόλης

Κάνοντας μια βόλτα στο κέντρο της πόλης διαπίστωσα πως το φαινόμενο της φτώχειας έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα. Μια ολόκληρη οικογένεια μένει μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο βαγόνι στο σταθμό των τρένων. Ένας άστεγος κοιμάται στο παγκάκι τυλιγμένος με μια εφημερίδα. Κάποιος ψάχνει απεγνωσμένα στα σκουπίδια για λίγο φαγητό για να κρατηθεί μια ακόμα ημέρα. Αυτές και πολλές ακόμα περιπτώσεις, λαμβάνουν χώρα καθημερινά σε διάφορα σημεία της πόλης. Και ερωτώ: ‘‘Είναι λογικό τον 21ο αιώνα, να χάνουμε ανθρώπους από την πείνα και το κρύο;

Έχουμε εφεύρει αμέτρητα τεχνολογικά επιτεύγματα, φτάσαμε στο ανώτατο βιοτικό επίπεδο που μπορούσε να επιτευχθεί από το ανθρώπινο γένος, έχουμε θεραπεύσει θανάσιμες αρρώστιες, όπως η ελονοσία και η φυματίωση, και είμαστε πολύ κοντά στην ανακάλυψη ενός ακόμα μεγάλου φαρμάκου. Η ζωή μας θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη ακόμα και από ταινίες επιστημονικής φαντασίας! Κι όμως ακόμα χάνονται άνθρωποι απ’ την πείνα.

Η σκληρή αλήθεια είναι πως όσες φορές και να βρεθούμε μπροστά στο θέαμα ενός άστεγου δεν θα μπούμε ποτέ στη θέση του, ούτε σωματικά, ούτε ψυχικά. Όσο ευαίσθητο και να είναι κάποιο άτομο, μετά από λίγο απλώς θα το ξεχάσει και θα ασχοληθεί με κάτι άλλο. Τα ένστικτά μας είναι από τη φύση τους εγωιστικά. Ο άνθρωπος αρχικά πολεμούσε μόνος του ενάντια σε αμέτρητους εχθρούς και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η επιβίωσή του. Κάπως έτσι αντιδρούμε κι εμείς σήμερα σ’ αυτήν την εικόνα, ακόμα κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε.

8b160f_f621560642dc4127949ee12842474d3dmv2

Η λύση στο θέμα που πραγματευόμαστε, δόθηκε χιλιάδες χρόνια πριν, από εμάς τους ίδιους. Λέγεται ομαδικότητα. Συνεργασία.Συνεργασία. Οι άνθρωποι, όπως μαθαίναμε από μικροί στο σχολείο, συγκρότησαν ομάδες προκειμένου να επιβιώσουν, με συνέπεια να χτίζουν σταδιακά αυτό που σήμερα αποκαλούμε κοινωνία. Εμείς με τη σειρά μας, σε ποια κοινωνία ανήκουμε; Τι κάνουμε για να επιτευχθεί ο στόχος της επιβίωσης;

Νομίζω πως είναι καιρός να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Λίγη καλή θέληση χρειάζεται μόνο. Όχι χρήματα, ούτε χρόνο. Μοναχά λίγη αγάπη. Ο δήμος, ευτυχώς, έχει ευαισθητοποιηθεί αρκετά. Πολλά εστιατόρια δεν πετάνε το φαγητό που μένει κάθε βράδυ, αλλά το αφήνουν σε συσκευασίες έξω από τους κάδους. Άνοιξε κοινωνικό παντοπωλείο και ιατρείο. Είναι τουλάχιστον κι αυτά μια αρχή. Αλλά κάθε βοήθεια είναι πάντοτε αποδεκτή από τη στιγμή που χρειάζεται. Είναι στο χέρι μας η θλιβερή αυτή εικόνα, που αντικρίζουν καθημερινά τα παιδιά της πόλης μας, να εξαλειφθεί. Με τη δική μας συμβολή. Στο κάτω κάτω, ζούμε όλοι στην ίδια κοινωνία. Πρόσφερε κι εσύ ένα ρούχο, λίγο φαγητό, λίγη αγάπη…

by Βασιλική Δρούγα

Διάβασε επίσης!

Ψήφισε το καλύτερο άρθρο για το μήνα...