Η στιγμή που θα κρατήσω από την καραντίνα

Picture of Σπυριδούλα Παυλίδου

Σπυριδούλα Παυλίδου

Οι στιγμές που πρέπει να μείνουμε μέσα στο σπίτι τελειώνουν και ήρθε η ώρα να κάνουμε έναν απολογισμό, να συλλέξουμε τις στιγμές που θέλουμε να θυμόμαστε και που θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Πρέπει να κρατήσουμε τα θετικά και να είμαστε αισιόδοξοι, έτσι μπορούμε να ομορφύνουμε την κάθε μέρα!Αποφάσισα, λοιπόν, να αφηγηθώ την δική μου αγαπημένη στιγμή από όλες αυτές τις μέρες που μείναμε μέσα και κάναμε μια παύση στη ζωή μας. Αυτή θα θυμάμαι μαζί με άλλες ως μια ξεχωριστή εμπειρία που μου έμαθε να εκτιμώ τα απλά πράγματα!

 

-Κάθομαι στον καναπέ, σκυμμένη πάνω από ένα βιβλίο με παλιό εξώφυλλο που μυρίζει μαύρο μελάνι. Το σπίτι είναι μικρό και έχει ησυχία. Το απόγευμα τρέχει. Το βλέμμα μου μένει στην μικρή καρό κουβερτούλα που σκεπάζει τα πόδια μας.

Εσύ είσαι απέναντί μου, απορροφημένος στον υπολογιστή σου κάτι αναζητάς. Σε παρατηρώ καθώς μένεις ακίνητος, το πόδι μου αγκαλιάζει το δικό σου κάτω από την κουβερτούλα και με κοιτάζεις πάνω από τα γυαλιά που στηρίζονται στην μύτη σου με έναν αξιαγάπητο τρόπο. Μου χαρίζεις ένα υπέροχο χαμόγελο και κερδίζεις ένα δικό μου.

“Τι έγινε;” ρωτάς απαλά και αφήνεις το πόδι σου μπλεγμένο στα δικά μου.

“Τίποτα” απαντώ “απλά σε κοιτάζω”.

Δε μιλάς. Μου κλείνεις το μάτι πριν επιστρέψεις στα γράμματα της οθόνης μπροστά σου και εγώ κοιτάζω δίπλα το παράθυρο. Έξω βρέχει. Βρέχει τόσο δυνατά που το νερό στο περβάζι τρέμει σαν να γίνεται σεισμός.

 

https://www.google.com/search?q=%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%87%CE%AE&sxsrf=ALeKk002R0DGaM9sUxfcKIGHqtcqx_R7WQ:1586039356403&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwjFrsCD6c_oAhUpQxUIHUi7Dj8Q_AUoAXoECA0QAw#imgrc=rzMT311cqslKeM

 

Σηκώνω το κεφάλι ψηλά. Ο ουρανός απών. Δεν φαίνεται πουθενά, σκεπάστηκε με τα σύννεφα, με τη δική του κουβέρτα και δε λέει να την αφήσει. Του αρέσει. Του αρέσει να ξεπλένει τον κόσμο και εκείνος τον χειροκροτεί. Η βροχή, το χειροκρότημα του κόσμου… κάνει κάθε σκέψη να σωπάσει. Τεντώνομαι και ανοίγω το μικρό παράθυρο.Το βουητό, τα λόγια του νερού τσακίζονται στο έδαφος.

“Τι ωραία που μυρίζει η βροχή” λες και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. 

“Δες” σου λέω και δείχνω με το χέρι μου ψηλά. Ο ουρανός απών, μα σηκώνεις το κεφάλι να τον ψάξεις. Σε πιάνει δέος. Ένα ουράνιο τόξο τον στολίζει!

 

Υπάρχουν όμορφες στιγμές στη Ζωή, ακόμα και σε δύσκολες περιόδους, όπως αυτή της καραντίνας! Αφηγήθηκα μια δική μου για να δώσω ένα πραγματικό παράδειγμα. Ψάξτε να βρείτε και εσείς τις δικές σας, σίγουρα είναι ξεχωριστές και πανέμορφες. Κρατήστε τες γιατί σας κάνουν ευτυχισμένους!

 

https://www.google.com/search?q=%CE%B6%CF%89%CE%B7&tbm=isch&ved=2ahUKEwi4gprXppDpAhX6gM4BHVIVBQAQ2-cCegQIABAA&oq=%CE%B6%CF%89%CE%B7&gs_lcp=CgNpbWcQA1DmtgFYz8UBYLzHAWgAcAB4AIABAIgBAJIBAJgBAKABAaoBC2d3cy13aXotaW1nsAEA&sclient=img&ei=0diqXvjVLfqBur4P0qoU#imgrc=Ds3gK9BJAU4-4M

Διάβασε επίσης!

Ψήφισε το καλύτερο άρθρο για το μήνα...