Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπήρξα μητέρα. Ούτε καν πλησίασα στο να γίνω ποτέ. Επίσης αλήθεια είναι και το ότι δεν πολυθέλω να γίνω στο άμεσο μέλλον. Κάποιες φορές κάνω πλάκα κι ονομάζω παιδί μου το σκύλο μου. Κι αμέσως τρομάζω στην ιδέα να είσαι υπεύθυνη, να κάνεις άπειρες θυσίες, να αγαπάς υπέρμετρα και να βλέπεις να μεγαλώνει ένα πλάσμα που είτε το έβγαλες από τα σπλάχνα σου, είτε το μεγαλώνεις από μικρό.
Επίσης είναι αλήθεια ότι έχω δυο γονείς που με αγαπούν (ίσως και λίγο παραπάνω από τους εαυτούς τους), που έκαναν θυσίες για να με μεγαλώσουν και συνεχίζω κι είμαι μια από τις βασικές τους προτεραιότητες.
Και μερικές φορές σκέφτομαι πόσο πολύ θα πονούσα αν ποτέ γινόμουν μητέρα και μετα από τόση αγάπη, τόσο κόπο ξαφνικά μια μέρα έχανα το παιδί μου. Ή πόσο πόνο θα ένιωθαν οι δικοί μου αν μια μέρα εγώ χανόμουν. Κι ήδη ανατριχιάζω. Και μετά χειροτερεύω το σενάριο και σκέφτομαι πόσο χειρότερο θα ήταν να χάσεις το παιδί σου όχι από μια αρρώστια, ούτε καν από ένα ατύχημα, αλλά επειδή στο δολοφόνησαν. Να το κάνω ακόμα χειρότερο και να σου πω ότι το δολοφόνησαν εν ψυχρώ. Κι ακόμα χειρότερο και να προσθέσω ότι το δολοφόνησαν εν ψυχρώ, για τις απόψεις του.
Κι αν ακόμα δεν έχει γίνει εφιαλτικός ο πόνος κι η καθημερινότητα αυτού του γονιού, θα προσθέσω και τη συνθήκη να βλέπεις τους δολοφόνους του παιδιού σου για τέσσερα ολόκληρα χρονιά σε μια δίκη χωρίς τέλος. Κι οι δολοφόνοι να θριαμβεύουν στην πολιτική ζωή της χώρας σου. Και μια μέρα να μπαίνεις στο δικαστήριο και να σου φωνάζει ένα πλήθος “Που είναι ο Παύλος σου τώρα;”. Άραγε πόσο πολύ πονάει να είσαι η Μάγδα Φύσσα;
Κι άραγε πόσα πολλά κότσια θέλει να συνεχίσεις να είσαι η Μάγδα Φύσσα; Να βλέπεις κάθε μέρα αυτούς που σκότωσαν το παιδί σου, να τους ακούς να σε βρίζουν και να σε χλευάζουν, να τους βλέπεις να τους αντιμετωπίζει το σύστημα ως κάτι το φυσιολογικό και να τους ξεπλένει μέσα από το star system ως άλλη κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Να ακούς να λένε πόσο ερωτικοί ή πόσο καλοντυμένοι ή πόσο γοητευτικοί είναι αυτοί που έστειλαν το παιδί σου στο χώμα. Να τους βλέπεις σε μια αέναη δίκη που δεν μπορεί να αποδώσει ευθύνες και ψάχνει αφορμή να αθωώσει. Να βλέπεις δημοσιογράφους να σε ονομάζουν κι εσένα φασίστρια επειδή τους πέταξες ένα μπουκάλι(ένα μπουκάλι διάολε για μια ζωή) .Κι εσύ να στέκεις εκεί, αγέρωχη, περιμένοντας την δικαιοσύνη που ποτέ δε θα έρθει, ζώντας μια ζωή που ποτέ δε θα λυτρωθείς, αντιμετωπίζοντας ένα τυφλό μίσος. Και καταβάθος ξέρεις ότι δε θα έρθει η δικαίωση που περιμένεις. Κι όμως στέκεις εκεί…
Δεν έχει σημασία , εσύ που με διαβάζεις τώρα λέω, αν συμφωνούσες ή αν διαφωνούσες με τον Παύλο Φύσσα. Δεν έχει σημασία καν αν προσδιορίζεσαι ως αριστερός, δεξιός, απολιτίκ. Αν έστω και λίγο σέβεσαι την έννοια που λέγεται μητρότητα, πρέπει να βάλεις ένα τέλος σε αυτό που λέγεται Χρυσή Αυγή. Κι υπάρχουν τόσοι μα τόσοι τρόποι… Κάντο για μια ορφανή μητέρα…
By Μαρία Πολυχρονιάδου
