Η ψυχική μας υγεία είναι προτεραιότητα, δείγμα αυτοσεβασμού και όχι εγωισμός!
Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε μιλήσει για τις προκαταλήψεις σχετικά με την ψυχική μας υγεία αλλά και για το πόσο σημαντικό είναι να αναζητούμε βοήθεια από κάποιον ειδικό, όταν το χρειαζόμαστε. Αυτή τη φορά, θα μιλήσουμε για το ρόλο της ψυχικής υγείας στη ζωή μας, αλλά και την προτεραιότητα που οφείλουμε να της δίνουμε.
Όλα ξεκίνησαν με αφορμή μια φιλική συζήτηση μεταξύ συμφοιτητών μου, κι έτσι αποφάσισα να γράψω για αυτό το ζήτημα. Οι ερωτήσεις που τέθηκαν μεταξύ μας, ήταν οι εξής: <<Μπορείς να βοηθήσεις τους άλλους εάν εσύ ο ίδιος δεν είσαι καλά;>> και <<με ποιόν τρόπο στη ζωή μας προχωράμε στη λύση των προβλημάτων; λειτουργώντας από ”μέσα προς τα έξω ή από έξω προς τα μέσα;”>> Από τη μια με τον όρο ”καλά”, εννοούμε φυσικά την εσωτερική μας ισορροπία, ηρεμία, και ικανότητα διαχείρισης των όποιων προβλημάτων και δυσκολιών που συναντούμε στην καθημερινή ζωή. Από την άλλη το δίλημμα σχετικά με το τρόπο διαχείρισης και λύσης, έχει να κάνει με το ποιο από τα δυο θεωρούμε εμείς ότι βρίσκεται σε προτεραιότητα. Το ”μέσα” μας, ή το ΄΄έξω” ; Θα επιχειρήσω να δείξω από τη μια ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κανέναν γύρω μας, εάν πρωτίστως δεν βοηθήσουμε τον εαυτό μας, και από την άλλη, ότι ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσουμε στη λύση των οποιωνδήποτε προβλημάτων, είναι να λειτουργήσουμε ”από μέσα προς τα έξω”.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, θα ξεκινήσω με ένα παράδειγμα. Σκεφτείτε την περίπτωση που ένας φίλος σας ζητάει να τον βοηθήσετε ή ένα οικογενειακό πρόσωπο σας έχει ανάγκη και ζητά να του σταθείτε. Εσείς όμως, εκείνο το διάστημα ζείτε μία δύσκολη ψυχική κατάσταση και κάθε φορά που προσπαθείτε να δώσετε τη βοήθειά σας, καταρρέετε και βυθίζεστε ολοένα και περισσότερο στα προβλήματά σας. Νιώθετε ενοχή που δεν μπορείτε να βοηθήσετε, ενώ εκείνοι εισπράττουν αδιαφορία από εσάς. Εάν σας θυμίζει κάτι αυτό το παράδειγμα, τότε μάλλον θα συμφωνήσουμε στο γεγονός πως πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας πάνω από όλα. Αυτό μπορεί να ακούγεται εγωιστικό σε κάποιους, αλλά πρόκειται στα αλήθεια για εγωισμό; Ή μήπως η λέξη που ψάχνουμε είναι ο αυτοσεβασμός; Όταν έχουμε την ικανότητα να ακούμε την εσωτερική μας φωνή και να διαβάζουμε τα μηνύματα που μας στέλνει η ψυχή μας, αυτό σημαίνει ότι μας σεβόμαστε. Δεν είναι εγωιστικό να μας έχουμε σε προτεραιότητα. Είναι όμως λυπηρό και νοσηρό, να μη μας ακούμε.
Φθάνουμε έτσι στο σημείο που καλούμαστε να επιλέξουμε. Θα μας βοηθήσουμε λειτουργώντας ”από έξω προς τα μέσα, ή από μέσα προς τα έξω; ” Εάν λειτουργήσουμε ”από έξω προς τα μέσα”, αυτό σημαίνει ότι θα προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε το εξωτερικό μας περιβάλλον και τις συνθήκες πρώτα, περιμένοντας έτσι τα πράγματα να αλλάξουν και τα προβλήματα να λυθούν, ελπίζοντας παράλληλα ότι η εσωτερική μας φωνή θα πάψει να μας φωνάζει και να μας στέλνει μηνύματα. Πρόκειται όμως για πραγματική λύση;
Εάν όμως αποφασίσουμε να λειτουργήσουμε με κατεύθυνση ”από μέσα προς τα έξω”, αυτό σημαίνει ότι θα ξεκινήσουμε από εμάς τους ίδιους. Θα ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή και θα της δώσουμε σημασία. Θα βρούμε τρόπους να νιώσουμε καλά και υγιείς και έπειτα θα ασχοληθούμε με τις εξωτερικές συνθήκες. Διότι πρακτικά αν το σκεφτούμε, δεν μπορούμε να είμαστε παραγωγικοί στην καθημερινότητά μας, στη δουλειά μας και στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας εάν δεν είμαστε καλά μέσα μας. Οτιδήποτε και αν επιχειρήσουμε να κάνουμε, δεν θα το κάνουμε σωστά. Οποιοσδήποτε και αν είναι κοντά μας θα επηρεάζεται και θα ταλανίζεται μαζί μας. Πρόκειται εκτός των άλλων και για την ευθύνη που έχουμε όχι μόνο προς τους άλλους αλλά και προς τον ίδιο τον εαυτό μας. Ως ενήλικες, μα πάνω από όλα ως άνθρωποι. Είναι δείγμα ενήλικης συμπεριφοράς η φροντίδα του εαυτού μας, και δείγμα ανθρωπιάς, η αγάπη προς αυτόν.
Αν σε αγαπάς, θα πρέπει να σε φροντίσεις. Αν σε φροντίσεις, θα μπορείς και να αγαπάς. Όχι μόνο εσένα, αλλά και τους άλλους.
