Όλοι έχουμε ακούσει την φράση “Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις”.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν η εν λόγω φράση στέκει τόσο; Γιατί καλά τα λόγια και η τόνωση αυτοπεποίθησης πιστεύοντας ότι μπορείς να επιλέξεις την οικογένειά σου, αλλά δεν ισχύει και τόσο…
Μάλλον αυτή η φράση δημιουργήθηκε λόγω του γεγονότος ότι με την οικογένειά μας δεν υπήρξε καμία προηγούμενη αλληλεπίδραση προτού γίνουμε μέρος αυτής. Ενώ με τους φίλους, όσο και να μην το θέλουμε υπήρξαν αρκετές συζητήσεις ψάχνοντας κοινά ενδιαφέροντα, κοινές απόψεις και ψιλή κουβέντα προτού αρχίσουμε να κάνουμε παρέα. Άρα στο μυαλό μας υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι όντως εμείς τους επιλέξαμε καθώς μιλήσαμε, είδαμε ότι ταιριάζουμε και εν τέλει ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα. Ή μήπως δεν έγινε ακριβώς έτσι;
Όντως έχουν υπάρξει φιλίες όπου οι δεσμοί τους αποδείχθηκαν δυνατότεροι από τους δεσμούς αίματος που μπορεί να είχε κάποιος με την οικογένειά του. Αλλά η οικογένειά σου, σε συμπαθεί δεν σε συμπαθεί μάλλον θα σε κάνει παρέα, έστω και υποτυπώδη. Στην οικογένεια όσες φορές και αν τα στραβώσεις, θα σε δεχθούν πίσω γιατί σπάνια αμφισβητείται η φράση “το αίμα νερό δεν γίνεται”. Στα φιλαράκια δεν είναι έτσι… Στην παρέα άμα δεν είσαι σωστός, ειδικά στην αρχή, και αρχίσεις να τους ξενερώνεις σιγά σιγά, μετά από λίγο καιρό η εν λόγω οικογένεια που επέλεξες, θα σε κάνει πέρα και θα σε στείλει στο ορφανοτροφείο της φιλίας. Έτσι, εσύ θα περιμένεις κάποια νέα παρέα να σε υιοθετήσει. Ουκ ολίγες φορές έχει τύχει σε άτομα να έχουν ως καλύτερο φίλο κάποιον που εκείνος δεν τους είχε ως καλύτερους φίλους. Γιατί καλώς ή κακώς δεν επιλέγεις φίλους. Αυτοί επιλέγουν εσένα.
Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί οι φίλοι δεν βλέπουν λάθη και συγγνώμη, βλέπουν επιλογές. Και άμα δουν ότι δεν είσαι η κύρια επιλογή τους, τότε δεν έχουν κανέναν λόγο και αυτοί να επιλέξουν εσένα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όταν κάποιος ή κάποια βρει κοπέλα ή αγόρι, χάνει φίλους. Επιλέγοντας κάποιον άλλον αντί γι’ αυτούς, τότε μόλις έκλεισες στον εαυτό σου ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή για το ορφανοτροφείο της φιλίας. Και άμα δεν έχεις προτεραιότητα ούτε την επόμενη ανάδοχη παρέα, θα ξανασυμβεί το ίδιο. Πρέπει να έχεις διατηρήσει φιλία για πολλά χρόνια ώστε να συγχωρούνται κάποιες ατασθαλίες.
Ακούγεται σκληρό και περίεργο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Όσο και να συμπαθείς κάποιους ανθρώπους, όσο και αν εσύ απολαμβάνεις την παρέα τους, όσο κολλιτσίδα και να τους γίνεσαι, αν δεν είναι αμοιβαία τα αισθήματα, δεν πρόκειται να σε κάνουν παρέα. Άρα πώς γίνεται να λέμε ότι εμείς επιλέγουμε τους φίλους μας;
Προφανώς πέσαμε σε ακόμη μια λάθος δήλωση μιας παροιμίας. Συμβαίνει συχνά.
