Αν έχεις ασχοληθεί με τον αθλητισμό στο παρελθόν λογικά έχεις αρχίσει ήδη να καταλαβαίνεις τι πρόκειται περίπου να διαβάσεις γιατί κατά πάσα πιθανότητα αυτά που θα ακολουθήσουν θα σου θυμίσουν περιστατικά που έζησες εσύ ή κάποιος δικός σου άνθρωπος. Σε αντίθετη περίπτωση, είναι μια καλή ευκαιρία για σένα να γνωρίσεις την άλλη πλευρά του αθλητισμού, την δύσκολη..αυτή που δοκιμάζει τις αντοχές σου πρώτα ως άνθρωπος και στην συνέχεια ως αθλητής…
Για να μην το παρακάνουμε βέβαια με την εισαγωγή, ας μπούμε στο κυρίως θέμα…
Σίγουρα το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου όταν ακούς την λέξη «αθλητισμός» είναι ξεκάθαρα οι ωραίες στιγμές στον αγωνιστικό χώρο και στις προπονήσεις με τους συμπαίκτες και τους προπονητές σου και είναι απόλυτα λογικό. Προσοχή όμως! Λέω ωραίες γιατί όσες δυσκολίες και στερήσεις περιλαμβάνει αυτή η διαδικασία ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ, ενεργός, παλεύεις και μάχεσαι για κάτι που αγαπάς..για κάτι που έχει γίνει πλέον κομμάτι του εαυτού σου!
Τι γίνεται όμως όταν έρχεται η δύσκολη ώρα του τραυματισμού; Όταν αυτό σε αναγκάζει να στερείσαι αυτό που αγαπάς; Όταν η ατυχία δεν σταματά να σου χτυπά την πόρτα;
Εκεί αγαπητέ μου αναγνώστη αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα στην ζωή του αθλητή..Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να ξεπεράσεις ένα «κρακ» που θα ακουστεί από το κορμί σου.. την αγωνία σε κάθε εξέταση που θα σε υποβάλει ο γιατρός σου και το σημαντικότερο..εκείνα τα διαολεμένα δευτερόλεπτα που θα σου ανακοινώσει πόσο θα μείνεις εκτός..Πόσο θα στερηθείς ένα κομμάτι της ζωής σου..
Σίγουρα πολλοί δικοί σου άνθρωποι (φίλοι, συμπαίκτες, συγγενείς) θα συντρέξουν να σου ευχηθούν ταχεία ανάρρωση και θα χάσεις το μέτρημα με το πόσες φορές θα ακούσεις την λέξη «υπομονή». Μια λέξη που ισοδυναμεί με μαχαιριά στην καρδιά σου και δεν είναι εύκολο να την δεχτείς. Ειδικά αν είναι σοβαρός ο τραυματισμός, τον πρώτο καιρό το σοκ είναι μεγάλο και σου καταρρακώνει την ψυχολογία. Μπορεί να περάσουν πολλές φορές από το μυαλό σου κλασσικές ερωτήσεις όπως «γιατί σε μένα;» ή «θα μπορέσω να παίξω όπως πριν ή θα μου αφήσει κουσούρι;».
Εκεί όμως πρέπει να δείξεις πυγμή και χαρακτήρα! Να θυμηθείς το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να σου μάθει ο αθλητισμός: ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ! Κανένας δεν θα καταλάβει πόσο πονάς μέσα σου ή πόσο δύσκολο είναι για σένα! Είναι μια μάχη που πρέπει να την δώσεις μόνος ακολουθώντας οδηγίες των γιατρών και των προπονητών σου έτσι ώστε βήμα-βήμα να επανέλθεις και να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που αγαπάς. Βέβαια, σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί ο σημαντικός ρόλος του προπονητή σου, καθώς αυτός πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στην παρότρυνση σου αλλά και στο πως θα σε προφυλάξει από βιαστικά βήματα στην περίοδο της αποκατάστασης. Ειδικά το τελευταίο είναι σημαντικό, καθώς όσο πλησιάζεις στο τέλος του δρόμου τόσο αυξάνεται η ανυπομονησία και ταυτόχρονα ο κίνδυνος να κάνει την λάθος κίνηση ο ασκούμενος.
Όλη αυτή η διαδικασία δοκιμάζει τον χαρακτήρα σου, τις αντοχές σου και εν τέλει σε ωριμάζει σαν άνθρωπο. Αν μπορούσε κανείς να την παρομοιάσει με κάτι, θα ήταν μια ατελείωτη ανηφόρα που αν φτάσεις στο τέλος της είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, διότι πλέον βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Εκτιμάς απλά -αλλά καίρια πράγματα- στην ζωή όπως η υγεία και πλέον δεν κατσουφιάζεις όταν σε ζορίζουν στην προπόνηση αλλά το κάνεις με χαμόγελο γιατί νιώθεις τυχερός που είσαι εκεί και το ζεις.
Με λίγα λόγια, αν περάσεις από μια τέτοια διαδικασία είτε συνεχίσεις να ασχολείσαι με τον αθλητισμό επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά, το μόνο σίγουρο είναι ότι έχεις αποδείξει στον πιο δύσκολο κριτή σου, τον εαυτό σου, ότι είσαι ΜΑΧΗΤΗΣ..κι ως ΜΑΧΗΤΗΣ θα συνεχίσεις να παλεύεις στην ζωή σου…
by Θανάσης Κυριακού