Λένε ότι μετά από μια μεγάλη απογοήτευση ή μια προδοσία επέρχεται συνήθως ένα κενό χρόνου. Μια περίοδος στασιμότητας. Η ιδανική σπατάλη ώρας για να ανακαλύψεις ποιο θα είναι το επόμενο σου βήμα ή απλώς για να αποσύρεις την προσοχή και το βλέμμα σου σε αδιάφορα ταβάνια και τοίχους. Ο χωρισμός και η προδοσία ενός μακροχρόνιου δεσμού, πέρα από οτιδήποτε άλλο, είναι και μια τέλεια ευκαιρία να στραφείς στον εαυτό σου.

Τον Ιούνιο του 2000, ο Beck εκμεταλλεύτηκε τέλεια αυτή την ευκαιρία και σε περίπου δύο βδομάδες είχε γράψει σχεδόν όλα τα κομμάτια του “Sea Change”. Δύο χρόνια αργότερα ο δίσκος θα κυκλοφορούσε από την Geffe Records και θα χαρακτηριζόταν από το περιοδικό Rolling Stone ως “ο καλύτερος του δίσκος μέχρι στιγμής”. Την επιτυχία του άλμπουμ υπογράφει και ο παραγωγός Nigel Godrich, ο οποίος είναι γνωστός για τις συνεργασίες του με συγκροτήματα όπως οι R.E.M. και οι Pavement, αλλά και ως παραγωγός σε όλες τις δουλειές των Radiohead από τον δίσκο “OK Computer” και έπειτα.

Όλο το άλμπουμ κινείται γύρω από φολκ ήχους. Ένα είδος αρκετά γνώριμο στον Beck, καθώς κλήθηκε να το ανακαλύψει από τα δεκαέξι του, που είχε επιλέξει να ξεκινήσει την καριέρα του ως μουσικός του δρόμου στο Λος Άντζελες με την πρώτη του ακουστική κιθάρα. Από την ενορχήστρωση των κομματιών λείπουν τα ηλεκτρικά ξεσπάσματα, ωστόσο δεν απουσιάζουν οι ατμοσφαιρικές στιγμές που διαλύουν το πέπλο ενός λιτού συνόλου. Ένα τέτοιο παράδειγμα ατμοσφαιρικότητας και πιο “crunchy” ήχου βρίσκεται καλά κρυμμένο στο υποτιμημένο και προτελευταίο κομμάτι του δίσκου “Little One”. Σε αυτό το κομμάτι ξεχωρίζει το μπάσο του Justin Medal-Johnsen και η έκρηξη του Roger Joseph Manning Jr. στο πιάνο.

Μπορεί, λοιπόν, όπως έχει δηλώσει ο Beck τα τραγούδια να μένουν για λίγο στο κεφάλι του, παρόλα αυτά είμαστε πολύ τυχεροί που κατόρθωσε να τα αποτυπώσει με τόση ειλικρίνεια και να τα συνθέσει στο “Sea Change”. Πρόκειται για μια πραγματική βουτιά στην έμπνευση και την μελαγχολία, που ίσως και να διαμόρφωσε την μετέπειτα πορεία του.

Βy Κώστας Θεοδωρίδης