Για να διαβάζεις αυτό το άρθρο λογικά με ξέρεις. Και για να με ξέρεις λογικά θα ξέρεις και τις απόψεις μου περί πειραμάτων σε ζώα, αλόγιστης κτηνοτροφίας και κακοποίησης των ζωών γενικότερα.

Ναι, γενικά προσπαθώ να τρώω μειωμένες ποσότητες κρέατος(χωρίς όμως να καταφεύγω σε ακρότητες και να στερώ βασικά συστατικά από τον οργανισμό μου)καθώς έχω την εντύπωση ότι η κτηνοτροφική παραγωγή έχει ξεπεράσει κάποια όρια(κυρίως ηθικά αλλά και υγειονομικά) , και ναι δεν μπορώ να ανεχτώ τον οποιονδήποτε να χτυπάει, θανατώνει ή γενικά κακομεταχειρίζεται οικόσιτα αλλά και άγρια ζώα. Επίσης έχω σκύλο και ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας μου περιστρέφεται γύρω από την εξασφάλιση της ευζωίας του. Γιατί στα λέω όλα αυτά? Γιατί πολύ απλά δε θέλω να παρεξηγηθώ στις επόμενες γραμμές.

Πρόσφατα λοιπόν (σε μια προσπάθεια να σώσω κι αυτήν την εξεταστική) αποφάσισα να διαβάσω το μάθημα της τοξικολογίας. Τοξικολογία για να στο πω λαϊκά είναι η αντίστοιχη ιατροδικαστική της χημείας. Είναι ο κλάδος εκείνος που μελετά τις επιβλαβείς και θανατηφόρες δράσεις που έχουν οι χημικές ουσίες στον άνθρωπο, στα ζώα, στους ζώντες οργανισμούς γενικότερα. Για να το κάνω πιο λιανά, η τοξικολογία αυτήν την στιγμή ευθύνεται που αν καταπιείς χλωρίνη και τηλεφωνήσεις στο κέντρο δηλητηριάσεων υπάρχει περίπτωση και να τη γλιτώσεις, η τοξικολογία ευθύνεται που ξέρεις πως δεν πρέπει να παίρνεις πάνω από 10 ντεπόν την ημέρα, η τοξικολογία ευθύνεται που τότε πιτσιρίκος ακόμα κατάπιες υγρό πιάτων κι η μαμά σου σε έσωσε δίνοντας σου ένα απαίσιο αλλά σωτήριο σιρόπι, η τοξικολογία επίσης ευθύνεται που ο σκύλος μου ζει ακόμη μετρά από κείνη την φόλα που έφαγε…

Και κάπου εκεί η Μαρία η φιλόζωη, η κατά των πειραμάτων στα ζώα, η μπλα μπλα μπλα έφαγε το πρώτο χαστούκι στη μούρη.

Γιατί συνειδητοποίησα πως για να φτάσουμε να ξέρουμε όλα αυτά σαν άνθρωποι και να έχουμε σχεδιάσει και τα αντίστοιχα αντίδοτα, θυσιάστηκαν πάρα πολλά πειραματόζωα. Επίσης πολλά πειραματόζωα θυσιάστηκαν για να έχεις τώρα στη διάθεση σου μια τεράστια γκάμα φαρμάκων ικανών να θεραπεύσουν από ένα κοινό κρυολόγημα μέχρι να ρυθμίσουν έναν επιληπτικό ή να ελαχιστοποιήσουν έναν όγκο. Πειραματόζωα χρειάστηκαν και θα χρειαστούν και για να νικήσουμε το AIDS.

Και υπάρχει και κάτι ακόμα που ίσως να μην το ξέρεις, αλλά στο λέω με κάθε ειλικρίνεια και επιστημονική γνώση (όση έχω τέλος πάντων). Θυσιάστηκαν και πάρα πολλοί άνθρωποι. Οι κλινικές μελέτες είναι ο ευγενικός τρόπος να πεις «ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ».

Κι ίσως ήδη να με έχεις γράψει στα μαύρα κατάστιχα ως μια καπιταλίστρια που δεν ενδιαφέρεται για τα ζώα και νοιάζεται μόνο για την αύξηση του κέρδους και του μέσου όρου ζωής του ζώου που λέγεται άνθρωπος. Όμως όχι φίλε μου δεν πάει έτσι. Δε νοιάζομαι μόνο γι’ αυτό. Νοιάζομαι για την πρόοδο μας ως κοινωνία και ως οικοσύστημα γενικότερα. Γιατί αν δοκιμάσεις να αφαιρέσεις αυτή τη στιγμή τα ποντίκια, τα βατράχια, τα κουνέλια και γενικά πολλά είδη αμφίβιων και τρωκτικών από τα εργαστήρια, θα έχεις δημιουργήσει έναν νέο μεσαίωνα. Οι άνθρωποι θα αρχίσουν και πάλι να πεθαίνουν από απλές μολυσματικές νόσους, τα ζώα το ίδιο. Ο σκύλος σου που τόσο αγαπάς δε θα μπορεί να καταπολεμήσει τον όγκο που θα έχει εμφανιστεί στο στομάχι του κι εσύ απλά θα κοιτάς τον φιλαράκο σου να βασανίζεται. Τα εμβόλια που έσωσαν την ανθρωπότητα θα πάψουν να υφίστανται και θα πεθαίνουμε και πάλι από επιδημίες. Μια απλή δηλητηρίαση θα μπορεί να μας στείλει στον τάφο.

Μα θα μου πεις εντάξει ότι ανακαλύψαμε, πάει φτάνει. Και πάλι όχι. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό κάθε 10 με 15 χρονιά προστίθεται στον περιοδικό πίνακα κι ένα ακόμη χημικό στοιχείο. Κάθε 3 με 4 χρόνια εμφανίζεται κι ένας ακόμα μεταλλαξογονος παράγοντας. Κάθε 5 μέρες κι ένα καινούριο πιο ανθεκτικό στέλεχος βακτηρίου ικανό να «σου αλλάξει τα φώτα». Η ζωή προχωρά, καινούριοι κίνδυνοι εμφανίζονται, νέα στοιχεία βγαίνουν στην επιφάνεια, καινούριες μεταλλάξεις λαμβάνουν χώρα. Αρά όχι δεν μπορείς απλά να πεις στους επιστήμονες να «κάτσουν στα αυγά τους».

Φυσικά και πρέπει να υπάρχουν κάποια ηθικά όρια στο πόσα πειραματόζωα και κυρίως ποια θα έχουμε. Φυσικά και δεν πρέπει να τεθεί σε κίνδυνο η βιοποικιλότητα. Αλλά αν βγάλεις τα ποντίκια, βγάλεις τα ινδικά χοιρίδια , βγάλεις τα κουνέλια, πολύ πιθανό να αναγκαστείς να βάλεις σκυλιά, γάτες, πιθήκους και ανθρώπους. Κάτι που ήδη γίνεται σε πολλούς κλάδους της επιστήμης.Όπως προανέφερα οι κλινικές μελέτες είναι ουσιαστικά πειράματα πάνω σε ασθενείς.Ασθενεις που δεν έχουν άλλη επιλογή. Ασθενείς σε τερματικό στάδιο της ασθενείας τους που σαν άλλοι «πνιγμένοι πιάνονται από τα μαλλιά τους». Στην βιοηθική λοιπόν δεν μετράνε μόνο οι κανόνες ηθικής της κοινωνίας μας(ότι δηλαδή δεν πρέπει να βλάπτουμε τα ζωντανά πλάσματα) αλλά και ο κανόνας του ελάχιστου δυνατού κακού.
Και πως θα ξέρω μου λες ποια είναι τα όρια των επιτρεπτών πειραματόζωων. Δεν ξέρεις. Ούτε εγώ ξέρω. Ούτε κανείς μας. Όμως και για αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει να είμαστε εκεί κι όχι δέσμιοι κάποιας ασθένειας για να το ελέγξουμε και να το χειριστούμε.

Γι’ αυτό κι εγώ κρατώντας το λουρί του σκύλου μου που αν δεν υπήρχε η επιστήμη της φαρμακευτικής (με ότι θυσίες συνεπάγεται αυτό ) δε θα τα είχε καταφέρει και κρατώντας το χέρι οποιουδήποτε μικρού παιδιού σε αυτόν τον κόσμο, που θέλει να ζήσει μια υγιή ζωή , θα σου πω πως τα πειράματα στα ζώα δεν είναι κάτι που χρήζει απαγόρευσης, μόνο παρακολούθησης . Κι όχι δεν το επικροτώ σε καμιά περίπτωση, όμως κατανοώ ότι πρέπει να το αποδεχτώ και επίσης κατανοώ ότι είναι σχεδόν αδύνατο και εν μέρει επικίνδυνο να το απαγορεύσω.

By Μαρία Πολυχρονιάδου