Προφανώς και θα έχω ξαναπεί πολλές φορές ότι το αγαπημένο μου συγκρότημα δεν είναι ελληνικό και το αγαπημένο μου είδος είναι η αγγλική που. Όμως ναι, αν κάποιος μου έλεγε να του περιγράψω την so far ζωή μου θα μπορούσα να τη χωρίσω σε έξι κομμάτια με βάση το ελληνικό συγκρότημα (underrated ή overrated) που μιλούσε κατευθείαν στο μυαλό μου κάθε περίοδο. Λοιπόν…
1. Κίτρινα Ποδήλατα
Τα κίτρινα ποδήλατα τα άκουγα στις πρώτες τάξεις του γυμνάσιου, γιατί μπορούσαν και έβγαζαν όλη αυτή την κρυμμένη κι άγουρη αντισυστημικη οργή που κρύβεται σε ένα μπερδεμένο πρωτοεφηβικό μυαλό. Γιατί «γίναμε σκλάβοι πέντε τυπάκων που τον πλανήτη τον κρεμάνε σαν μπρελόκ» μα «εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χεριά να σηκώνω στον αέρα». Και γιατί «ονειρέψου με μα μη μ ‘αγγίζεις» αφού είμαι «σύρμα από ρεύμα κομμένο».
2. Locomondo
Τελειώνοντας το γυμνάσιο κι ενώ όλοι ήταν emo, εγώ για έναν περίεργο λόγο γούσταρα τους Locomondo aka τη χαρά της ζωής και τη ζωή της χαράς. Η εύθυμη, η χαλαρή κι η ερωτευμένη πλευρά της ζωής με είχαν κερδίσει ασυζητητί. Γιατί «η γη γυρίζει, λάβα καυτή από τα βάθη αναβλύζει» και γιατί «δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα» κι «έλα απόψε για να νιώσεις όπως δεν ένιωσες ποτέ»…
3. Ξύλινα Σπαθιά
Μπορώ να μιλάω για τέσσερις ολόκληρες μέρες σχετικά με αυτό το συγκρότημα. Μπορώ να σου τραγουδάω σχεδόν όλη τους τη δισκογραφία και για κάθε τραγούδι έχω να σου πω και μια ανάμνηση. Ξύλινα σπαθιά και τα μυαλά στο μπλέντερ. Αυτό ακριβώς που χαρακτηρίζει και την λυκειακή ζωή μου. Χάρτινοι ουρανοί, βασιλιάδες της σκόνης, Ατλαντίδες, αδρεναλίνη, Ξεσσαλονίκη, τρένα φαντάσματα. Στίχοι που μοιάζουν με λέξεις ριγμένες σε ένα χαρτί από παιχνίδι brainstorming κι όμως στίχοι που με συνδετικό υλικό την τρελά των 16+ χρονών μιλάνε απευθείας στην ψυχή. Αυτήν την ταλαιπωρημένη από ορμονικά ξεσπάσματα, στοχευμένη πλέον οργή και την κάψα να μεγαλώσεις, ψυχή. Γιατί αυτό που χρειαζόμουν ήταν ένα «ταξίδι στο κέντρο της γης» και μια «φωτιά στο λιμάνι». Γιατί «ωραία η ασπίδα αλλά σου κρύβει όλη τη θέα». Και κυρίως γιατί ακόμα θέλω «να κάψω αυτόν τον χάρτινο ουρανό». Μια μέρα όταν θα είμαι αρκετά μεγάλη και θα έχω καταλάβει πως «η χώρα που γυρνάω τόσα χρόνια δεν υπάρχει σε κανέναν χάρτη», τα εγγόνια μου θα με βρουν να χορεύω στους ρυθμούς της «αδρεναλίνης». Και θα γελάσουν γιατί δε θα ξέρουν…
4. Διάφανα Κρίνα
Και γιατί ήμουν, είμαι και θα είμαι ανάποδος άνθρωπος, η εφηβική κατάθλιψη με βρήκε κοντά στα 18 μου. Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό ? Διάφανα Κρίνα. Γιατί ήταν «η ώρα που σπαράζεται το φως μου» και ήξερα «πως θα ‘ρθει και δε θα μαι όπως είμαι». Και γιατί είχα κουραστεί να «προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει». Και κυρίως επειδή «αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα, μιλάει για αυτούς που μένουν για πάντα παιδιά» …
5. Βόρεια Αστέρια
Κι όταν ήρθε η πολυπόθητη ώρα της φοιτητικής ζωής, είπα να την δω λίγο αλλιώς. Γιατί «ότι σου λένε μην το πιστεύεις, δε θα σου δώσουν αυτά που γυρεύεις» κι «ότι έχουμε είμαστε εμείς πάρτο χαμπάρι». Γιατί «θερμή Θεσσαλονίκη μάγκα κι όλα είναι ωραία» . Είχε έρθει η ώρα να κάνω κι εγώ την επανάσταση μου στο ροκ παρελθόν μου. Κι ας έμεινε μόνο εκεί η επανάσταση μου… Σημασία έχει ότι τα βόρεια αστέρια είναι το συγκρότημα που μπορούσε να συνοψίσει το χαλαρό κλίμα, με μια δόση επανάστασης που χαρακτηρίζει σχεδόν κάθε φοιτητή της υπέροχα απαίσιας πόλης μας.
6. Κόρε Ύδρο
Και κάπως έτσι φτάνω στο σήμερα. Την μετα-φοιτητική ζωή και με το ένα τέταρτο αιώνα να κυλάει μέσα μου (όχι δε θα σταματήσω να το λέω ποτέ). Την εποχή του «όχι πια έρωτες, δεν ανυπομονώ πια να σε δω και διπλά σου να κοιμηθώ» , την εποχή του «δεν ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου για σένα», την εποχή του «όχι πια ύπνοι με τηλέφωνα ανοιχτά». Γιατί «η ζωή που ζούμε δεν βολεύεται σε θρόνο, στην αμαρτία υποκλίνεται, ερωτεύεται τον πόνο» κι αν «θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και κρανιά». Η εποχή δηλαδή που τα βάζεις όλα κάτω και συνειδητοποιείς πως τα όνειρα χρειάζονται προσαρμογή στην πραγματικότητα. Κι εκτός αυτού τα πράγματα τα μεγάλα(και ταυτόχρονα γελοία) θέλουν θυσίες. Κι είναι στο χέρι σου να αποφασίσεις αν θα τις κάνεις. Όμως έχει και κάτι καλό αυτό η εποχή γιατί βρίσκεις τους ανθρώπους που «θα είσαι διπλά τους 1.000.000 χειμώνες κι αν περάσουν». Οι κόρε ύδρο (ναι, ναι οι κορεσμένοι υδρογονάνθρακες) καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία να με συντροφεύουν στα χρόνια της απομυθοποίησης αλλά και ταυτόχρονα της διεκδίκησης πιο ρεαλιστικών στόχων. Και που ξέρεις μπορεί τελικά ο ρεαλισμός να είναι αυτό που θα αλλάξει τον κόσμο…
Η μουσική με μεγάλωσε, με έκανε αυτό που είμαι τώρα και η μουσική θα είναι και αυτή που θα με γεράσει. Μπορεί τα γούστα να διαφέρουν και να αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Όμως αυτό που δεν αλλάζει ποτέ, είναι η θεραπευτική-ψυχαναλυτική ιδιότητα της.
By Μαρία Πολυχρονιάδου
