Σήμερα δε θα σου μιλήσω για καμία θολοκουλτουριάρικη ταινία με ψαγμένους σκηνοθέτες, ψαγμένους ηθοποιούς και στα όρια της αρρώστιας σενάριο.
Σήμερα θα σου μιλήσω για την εφηβεία μου. Όχι μην αγχώνεσαι δε θα αρχίσω να σου αραδιάζω αποτυχημένα crushes γυμνασιακών χρονών και αγάπες ζωής. Ούτε θα σου πω για άγχος, ακμή, εξετάσεις, σχολικά προβλήματα. Για ένα βασικό λόγο. Γιατί η δική μου εφηβεία δεν είχε τίποτα από όλα αυτά. (Αλήθεια σε λέω, ρώτα όποιον θες) Η εφηβεία μου είχε ατέλειωτες ώρες από μουσική. Μουσική όταν έτρωγα, όταν διάβαζα, όταν κοιμόμουν, όταν πήγαινα σχολείο, όταν γυρνούσα απ’ αυτό, μουσική σε οικογενειακά τραπέζια, μουσική σε family roadtrips, μουσική στην πενταήμερη, μουσική στον τοίχο, μουσική στο πάτωμα, κλπ. κλπ. Όχι δεν έγινα εν τέλει μουσικός, δεν ξέρω ούτε να παίζω, ούτε να γράφω, ούτε να τραγουδάω. Ξέρω όμως να ακούω. (τώρα που το σκέφτομαι παίζει να μην είχα κανένα από τα υπόλοιπα βιώματα της εφηβείας επειδή η μουσική με κάλυπτε απόλυτα). Τι μουσική; Τότε περνούσα τη φάση της αγγλικής ποπ. Ακόμα αυτή τη φάση περνάω. Μπορεί και να μην είναι φάση τελικά… Αλλα ούτε και γενικά για τα εγγλέζικα ακούσματα μου θα σου μιλήσω. Απλώς θα σου πω για τα πέντε μαθήματα ζωής που μου έδωσε το αγαπημένο μου συγκρότημα. Οι U2.
Για την ιστορία οι U2 είναι συγκρότημα εναλλακτικής ροκ από το Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Σχηματίστηκαν το 1976, αλλά το πρώτο τους cd έπεσε στα χέρια μου μόλις το 2006. Ήταν το “The Joshua tree” . Από τότε αγόρασα όλα σχεδόν τα cd τους γιατί όπως κατάλαβες έχω μια ελαφριά ψυχασθένεια κι όταν κάτι μου αρέσει πολύ προτιμώ να το αγοράζω για να ενισχύω κατά κάποιον τρόπο την προσπάθεια…
Τι μου έμαθαν λοιπόν.
1. Η αγάπη
Είναι αρκετά φυσιολογικό και αποδεκτό όταν είσαι ερωτευμένος να σου φαίνονται όλα υπέροχα. Είναι επίσης οκ να θες να βρίσκεσαι κάθε ώρα και στιγμή με αυτό το sweetest thing, να θες να είστε ένα. Όμως πρέπει να μάθεις και να αποδέχεσαι τη διαφορετική προσωπικότητα του άλλου, να την ανέχεσαι και τελικά να την αγαπάς. Τέλος, είναι απόλυτα αναμενόμενο όταν χάσεις επαφή με αυτό, να νιώθεις ότι γκρεμίζεται ο κόσμος σου και δεν μπορείς να ζήσεις. Αλλά μπορείς!
2. Ο πόλεμος
Σε όποια μορφή κι αν είναι ,εμφύλιος, μεταξύ ξένων χωρών, ιμπεριαλιστικός ή ακόμα και απελευθερωτικός, είναι καταστροφικός. Φτάνει την ανθρώπινη φύση στα άκρα της, καταστρέφει ζωές και οικογένειες , οι συνέπειες του επηρεάζουν ακόμα και μετα από χρόνια χώρες και πληθυσμούς,παράγει πόνο και ματωμένες μέρες(Sunday bloody Sunday) , αναγκάζει σε ξενιτιά. Όμως είναι, μερικές φορές, στην περίπτωση του απελευθερωτικού, απαραίτητος. Η ιδιαίτερη μάλιστα πατρίδα του συγκροτήματος έχει περάσει από αρκετές συρράξεις καθώς ακόμα βρίσκεται ένα κομμάτι της, υπό κατοχή.
3. Η εφηβεία
Υπάρχει αυτή η μεγάλη πιθανότητα κατά τη διάρκεια της εφηβείας και της νεότητας σου να νιώσεις ότι δεν ανήκεις πουθενά, ότι δεν έχεις βρει καν τι ψάχνεις να βρεις(I still haven’t found what I’m looking for). Μπορεί ακόμα και να θελήσεις να χαθείς where the streets have no name και σε μέρη που κανείς δεν σε ξέρει, απλώς για να κρυφτείς. Και είναι κι αυτό απόλυτα φυσιολογικό. Είναι αυτό το βασικό χαρακτηριστικό της νεότητας, η αναζήτηση. Κι είναι και υπέροχο συναίσθημα. Γιατί όταν δεν ξέρεις που ανήκεις, έχεις την ελευθερία να ανήκεις παντού και να αυτοπροσδιοριστείς όπως θες εσύ.
4. Η αισιοδοξία
Γιατί κάθε μέρα μπορεί να είναι beautiful day. Γιατί πάντα η αγάπη ανοίγει ένα window in the skies. Γιατί πρέπει να προχωράς πάρα τα εμπόδια, γιατί αυτά που έχεις εσύ δεν μπορεί να στα πάρει κανένας άλλος. Γιατί είσαι μια μοναδική προσωπικότητα σ’αυτό το σύμπαν και σου αξίζει να ψάχνεις για το όνειρο.
5. Η μουσική
Ναι, η καλή μουσική υπάρχει. Υπάρχουν και οι στίχοι με νόημα, καθώς υπάρχουν και οι όμορφοι ρυθμοί. Η μουσική έχει τη δυνατότητα να σε καταλάβει όταν νιώθεις ότι κανείς άλλος δεν μπορεί. Η μουσική είναι πάντα εκεί για να σου δείξει πως δεν είσαι ο μονός που σκέφτεσαι έτσι…
Σε μια τελευταία μου προσπάθεια να σε μυήσω στα σάουντρακ της εφηβείας μου θα σου αφήσω κι αυτό :
https://www.youtube.com/watch?v=e3-5YC_oHjE
by Μαρία Πολυχρονιάδου