Οι Γυναίκες είχαν τη δική τους ιστορία

Μαρία Βαγδούτη

Μαρία Βαγδούτη

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου μπορεί να σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Μάλλον είναι πολλά πράγματα μαζί, δεν μπορεί ακριβώς να οριστεί όπως η παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου ή γης. Είναι αφορμή για να τιμηθούν αγώνες αιώνων, αφορμή για να θυμηθούμε την αξία και τους αγώνες του φεμινισμού, αλλά και ευκαιρία να θυμηθούμε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Μητέρες, αδερφές, φίλες, γνωστές, διάσημες και μη, επαγγελματίες, αγωνίστριες, επιστήμονες, κάθε γυναίκα δίπλα μας ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας.  

Οι bloggers του infititis.gr παρουσιάζουμε, με τον δικό μας τρόπο, μία εκ των πολλών γυναικών που θαυμάζει η καθεμία μας. Αλλά μέσα από τα δικά της μάτια. Γυναίκες που αγαπάμε λίγο παραπάνω και έχουν κερδίσει την απεριόριστη εκτίμηση μας. Και πάμε στη λίστα, αναβιώνοντας στο μυαλό μας την ύπαρξη της Simone de Beauvoir που φρόντισε να επισημάνει τη δύναμη που έχουν μέσα τους οι γυναίκες παρά το “βάρος” του χαρακτηρισμού τους ως «ασθενές φύλο»· 

https://canberraweekly.com.au/wp-content/uploads/2021/02/IWD_iStock-1223632197-1068x558.jpg

Simone de Beauvoir

Είμαι η Σιμόν, μία γαλλίδα συγγραφέας και φεμινίστρια, σύντροφος του σπουδαίου γάλλου υπαρξιστή φιλοσόφου και πολιτικού ακτιβιστή Ζαν Πολ Σαρτρ, με τον οποίο δημιούργησα μία ελεύθερη σχέση, μια σχέση ωστόσο που δεν υπήρξε ποτέ συμβατική και φυσικά ήταν εκτός γάμου, και που κράτησε σε όλη μας τη ζωή. Το βιβλίο μου «Το δεύτερο φύλο» θεωρείται από πολλούς η βίβλος του φεμινισμού, αλλά για ‘μένα είναι απλώς μία εμπεριστατωμένη και φλογερή έκκληση για την κατάργηση εκείνου που αποκαλώ μύθο του «αιώνιου θηλυκού». Τη δεκαετία του ’60 το βιβλίο αυτό θεωρήθηκε ένα από τα κλασικά έργα της φεμινιστικής λογοτεχνίας και βρισκόταν για πολλά χρόνια στη λίστα του Βατικανού με τα απαγορευμένα βιβλία, το οποίο, δεν θα σας κρύψω, με έκανε περήφανη. Η ζωή μου έγινε από πολλούς αντικείμενο σχολιασμού, ειδικά λόγω της επιλογής μου στην έκφραση κάθε μορφής, αλλά δε μ’ ενδιέφερε, καθώς υποστήριζα πάνω απ’ όλα την αλήθεια μου. 
Είμαι η Βασιάνα, και θαυμάζω υπέρμετρα τη Σιμόν Ντε Μποβουάρ, γιατί μου δίδαξε πώς να κυνηγώ την αλήθεια μέσα μου, να υποστηρίζω την ελευθερία κάθε ανθρώπου, να παλεύω για το δικαίωμα στην ισότητα, και κυρίως επειδή «Γυναίκα δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι».

Ελένη

Είμαι η Ελένη και είμαι 58 χρονών. Τον περασμένο Ιούλιο πήρα το πτυχίο μου στη γαλλική φιλολογία, κάνοντας το όνειρο μου πραγματικότητα. Ένα όνειρο που πήρε πολλές αναβολές αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ. Το 2016, συγκεκριμένα, στα 53 μου χρόνια, αποφάσισα να δώσω πανελλαδικές εξετάσεις. Διάβασα μόνη μου, χωρίς κάποια βοήθεια και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα αρκετά. Σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω και ότι ίσως είναι πλέον αργά, τόσο πριν δώσω εξετάσεις, όσο και στη διάρκεια του πανεπιστημίου. Έπρεπε να συνδυάσω πολλά παράλληλα και να ανταποκριθώ σε διαφορετικές ανάγκες, μη έχοντας σαφώς την ενέργεια ενός νέου ατόμου. Η επιμονή και το πείσμα μου με βοήθησαν να συνεχίσω. Είναι δυο αρετές πολύ σημαντικές. Όταν πήγα με την οικογένεια μου να παραλάβω το πτυχίο μου η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Τα κατάφερα, σκέφτηκα. Τελικά δεν είναι κακό να αργείς να εκπληρώνεις τα όνειρα σου, κακό είναι να τα εγκαταλείπεις.

Είμαι η Μαίρη και θαυμάζω τη μαμά μου για αυτό και για άλλα πολλά. Για την υπομονή και το πείσμα της, για το ότι αψηφά τη γνώμη του κόσμου και τα περίεργα βλέμματα. Τη θαυμάζω γιατί είναι ανήσυχο πνεύμα και πολυπράγμων. Για το ότι είναι πρότυπο, χωρίς καν να το ξέρει.

RBG

Είμαι η Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ. Σπούδασα νομική στο Χάρβαντ, σε ένα αμφιθέατρο με οκτώ ακόμα γυναίκες και πεντακόσιους άντρες. Είμαι γνωστή για τη δράση μου στον τομέα της χειραφέτησης των γυναικών. Ως νεαρή δικηγόρος έφερα στο νομικό προσκήνιο της χώρας τη συνταγματικότητα των νόμων, οι οποίοι επέβαλλαν διακρίσεις λόγω φύλου, κερδίζοντας 6 υποθέσεις-ορόσημα που προώθησαν όσο ποτέ την κοινωνική αλλαγή. Ως διευθύντρια του Woman>s Rights Project επέλεγα πάντα τις υποθέσεις μου στρατηγικά ώστε με τις αποφάσεις να πετύχω μία νέα νομική πραγματικότητα, την ίση μεταχείρηση των γυναικών από το νόμο. Eίμαι μία “ακούραστη και αποφασιστική πρωταθλήτρια της δικαιοσύνης’’, σύμφωνα με τα λόγια του Ανώτατου δικαστή Τζον Ρόμπερτς.

 Στα 60 μου χρόνια έγινα η δεύτερη γυναίκα Ανώτατη Δικαστής του Supreme Court των ΗΠΑ. Στα 80 μου όμως έγινα… βάιραλ στο Ίντερνετ! Μου προσδώθηκε το ψευδώνυμο Notorious RBG και πολύ πιθανό να με πετύχεις να πρωταγωνιστώ σε μιμς, τατουάζ, μπλουζάκια, αυτοκόλλητα. Μοιάζει σαφώς λίγο περίεργο, αν αναλογιστείς ότι κανένας Ανώτατος Δικαστής δεν είχε τέτοια απήχηση στο παρελθόν. Ήταν όμως ακριβώς η μαχητικότητα μου, η απαρέγκλιτη υπηρέτηση του σκοπού της Δικαιοσύνης, η πίστη μου στην πραγματική ισότητα και η υποστήριξη που έδειξα καθόλη τη διάρκεια της καριέρας μου σε όλες τις μειονότητες κι όλα τα κοινωνικά στρώματα, αυτά τα οποία με έκαναν να ξεχωρίσω επαγγελματικά και να γίνω τελικά τόσο αγαπητή στον κόσμο.

Είμαι η Μαρία και θαυμάζω τη Notorious RBG γιατί είναι ένα από τα λίγα παραδείγματα γυναικών της εποχής της, που κατάφεραν να φτάσουν τόσο ψηλά και να επηρεάσουν τόσο έντονα την κοινωνική αλλαγή. Διαβάζοντας κανείς τη βιογραφία της RBG διαπιστώνει πως ο δρόμος προς την επιτυχία δεν ήταν ούτε εύκολος, ούτε δεδομένος. Συνάντησε εμπόδια που- χάρη σ΄αυτήν και γυναίκες σαν αυτήν- δεν συναντούν στην ίδια ένταση οι γυναίκες σήμερα. Ακριβώς γι΄αυτό με εμπνέει τόσο πολύ η πορεία της. Μεγαλώνοντας σε μία κοινωνία όπου όλα τα πρότυπα εξουσίας, όλες οι κρίσιμες θέσεις - οι θέσεις λήψης αποφάσεων, καταλαμβάνονται από μεσήλικους λευκούς άντρες, ήταν ανέκαθεν μια πνοή ελπίδας για εμένα, να βλέπω τη θραύση γυναίκων σε θέσεις ευθύνης. Είναι πραγματικά ελπιδοφόρο να κοιτάς μπροστά σου και να βρίσκεις άτομα που ήδη έχουν καταφέρει εξαιρετικά πράγματα και σου έχουν ανοίξει το δρόμο να τους ακολουθήσεις. Όπως η ίδια φανερώνει με μία αγαπημένη μου φράση της: «πολέμησε για τα ζητήματα που θεωρείς σημαντικά, καν' το όμως με τρόπο που θα εμπνεύσει και άλλους να σε ακολουθήσουν». H δικαιοσύνη αλλά και ολόκληρη η κοινωνία χρειάζεται κι άλλες RBGs! Κι αυτές ακριβώς γινόμαστε!
Simone de Beauvoir
RBG
Previous slide
Next slide

Sarla Thakral

Είμαι η Sarla Thakral και γεννήθηκα το 1914. Είμαι Ινδή και λατρεύω την αίσθηση του να πετάς ψηλά και μακριά. Στα 21 μου χρόνια κατάφερα να κάνω την αγάπη μου πραγματικότητα. Απέκτησα την άδεια αεροπορίας, η οποία μου πρόσφερε την ικανότητα να πετάξω τόσο ψηλά που να αγγίζω το όνειρο. Είμαι τυχερή γιατί παντρεύτηκα έναν άντρα που με ενθάρρυνε και στάθηκε στο πλευρό μου. Έχω μία κόρη που λατρεύω και δίνει μία παραπάνω ώθηση σε αυτό το νέο μου εγχείρημα. Είμαι μητέρα λοιπόν και κάθε μητέρα θέλει να αποτελεί πρότυπο για το παιδί της. Οι 1.000 ώρες πτήσεις που έκανα είναι μία δικαίωση για εμένα και για τα πιστεύω μου καθώς έγινα η πρώτη γυναίκα στην Ινδία που κατάφερε να γίνει πιλότος. Ελπίζω κι άλλες γυναίκες να εμπνευστούν από το παράδειγμα μου. Τα όνειρα είναι για να τα κυνηγάμε και οι στόχοι για να τους ολοκληρώνουμε. Εύχομαι η οικογένεια μου να είναι περήφανη για εμένα και η κοινωνία έτοιμη για να κάνει ένα βήμα μπροστά. Οι πιλότοι οφείλουμε να είμαστε χαρούμενοι, στοιχείο πολύ σημαντικό  για εμάς.

Είμαι η Πένυ και θαυμάζω την Sarla Thakral γιατί κατάφερε να πραγματοποιήσει τα όνειρά της παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε με αντίπαλο την κοινωνία. Κατάφερε να αποτελεί πρότυπο για πολλές γυναίκες, καθώς η αίσθηση της ελευθερίας είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά.

κ. Γιώτα

Γεια σας! Είμαι η κ. Γιώτα και είμαι καθηγήτρια Γερμανικών. Οι μαθητές μου θεωρούν πως είμαι επιτυχημένη στη δουλειά μου, επειδή, εκτός από την εκμάθηση της γλώσσας, τους ωθώ και να την αγαπήσουν. Το τελευταίο το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό. Προσπαθώ να χρησιμοποιώ πάντοτε βαθιά παιδαγωγικές μεθόδους και να δίνω στους μαθητές μου την ελευθερία να εκφράζονται και να μοιράζονται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους. Επιπλέον, μολονότι είμαι ένα σχετικά εσωστρεφές και μετριόφρον άτομο, ακούω συχνά πολύ όμορφα σχόλια από τους μαθητές μου. Ένα από αυτά ήταν το εξής: «Εκτός από την άρτια κατάρτισή της και το φιλικό κλίμα που δημιουργούσε στην αίθουσα, η κ. Γιώτα ήταν ένας άνθρωπος μεστός καλοσύνης. Σου έδειχνε ότι μολονότι υπάρχουν πολλά τρωτά σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει ακόμα περισσότερη αγάπη. Και αυτό με κέρδισε, γιατί κι εγώ έτσι θέλω να βλέπω τον κόσμο».

Η αλήθεια είναι πως δεν θαυμάζω μόνο μία γυναίκα, θαυμάζω πολλές. Κατά κύριο λόγο οι γυναίκες αυτές προέρχονται από το κοντινό μου περιβάλλον και είναι συνήθως καθηγήτριες. Σήμερα, λοιπόν, σας μίλησα για την κ. Γιώτα. Είμαι η Αναστασία και τη θαυμάζω για τους παραπάνω λόγους, αλλά και για πολλούς περισσότερους. Η κ. Γιώτα ήταν καθηγήτριά μου και ταυτόχρονα φίλη μου. Μέχρι και τώρα μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας, βοηθάμε και στηρίζουμε η μία την άλλη. Σας εύχομαι να βρείτε τη δική σας κ. Γιώτα!

Rosa Parks

Είμαι η Rosa Parks και την 1η Δεκεμβρίου του 1955 προκάλεσα μια αλυσιδωτή αντίδραση. Αυτό συνέβη όταν ο οδηγός ενός αστικού λεωφορείου του Montgomery μου ζήτησε να αδειάσω μια σειρά τεσσάρων θέσεων, ώστε “να παραχωρήσω” τη θέση μου σε έναν λευκό συνεπιβάτη. Οι λευκοί μειώνουν τους έγχρωμους ανθρώπους και καταπατούν συνεχώς τα δικαιώματα τους. Δεν σηκώθηκα από τη θέση μου. Αρνήθηκα. “Ήξερα ότι κάποιος έπρεπε να κάνει το πρώτο βήμα και είχα αποφασίσει ότι δεν θα το κουνούσα από τη θέση μου”.

 Ο καιρός περνούσε και χαρακτηρίστηκα ως η πρώτη Αμερικανίδα ακτιβίστρια και πρωτοπόρος του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων. Έγινα γνωστή για την συμμετοχή μου στο μποϊκοτάζ των αστικών λεωφορείων του Montgomery το ‘55. Το Κογκρέσο των ΗΠΑ μου έχει αποδώσει χαρακτηρισμούς όπως “η πρώτη κυρία των πολιτικών δικαιωμάτων” και “η μητέρα του κινήματος ελευθερίας”. Η άρνηση μου να σηκωθώ από τη θέση μου κατέστη σύμβολο του κινήματος και με μετέτρεψε σε διεθνώς αναγνωρισμένο σύμβολο αντίστασης.

Είμαι η Νατάσα και θαυμάζω τη Rosa Parks. Η αντίσταση της, η άρνηση να υπακούσει στις αρχές, άνοιξε τον δρόμο για την ίση και δίκαιη μεταχείριση των έγχρωμων πολιτών στις ΗΠΑ. Η Rosa αποτελεί απόδειξη ότι η ανυπακοή δεν είναι μειονέκτημα, αλλά ότι, αντιθέτως, συχνά αποτελεί τη σπίθα που ξεκινά μια τεράστια φωτιά. “Δεν πρέπει να φοβάσαι όταν αυτό που πρόκειται να κάνεις είναι το σωστό”. Η Rosa μας απέδειξε ότι το να κάνεις το σωστό είναι μια δύσκολη απόφαση, η οποία απαιτεί ψυχική δύναμη και γενναιότητα. “Θα ήθελα να γίνω γνωστή ως ένα άτομο που ενδιαφέρεται για την ελευθερία και την ισότητα και τη δικαιοσύνη και την ευημερία όλων των ανθρώπων”. Αυτά μου δίδαξε η Rosa, γι’ αυτό κι έχει κερδίσει τον σεβασμό και τον θαυμασμό μου.
Sarla Thakral
Rosa Parks​
Previous slide
Next slide

Lady Gaga

Ονομάζομαι Stefani Germanotta. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με αγαπούσε πολύ. Από μικρή ήξερα τι ήθελα να κάνω και προσπάθησα πολύ για αυτό. Ζητούσα δουλειά μόνη μου, κουβαλούσα κάθε βράδυ το αρμόνιό μου σε κάθε μαγαζί, προσποιούμουν ότι ήμουν η μάνατζερ μου για να κλείσω δουλειές. Και τα κατάφερα. Έκανα ο,τι ονειρευόμουν και πολλά παραπάνω.

Μου πήρε 15 περίπου χρόνια για να παραδεχτώ ότι έχω πέσει θύμα επαναλαμβανόμενων βιασμών στην αρχή της καριέρας μου, γιατί δεν ήξερα αν αυτό θα με έβλαπτε ακόμα περισσότερο. Το τραύμα αυτό μου άφησε και μια χρόνια πάθηση, την ινομυαλγία, με την οποία πρέπει να ζω κάθε μέρα της ζωής μου. Συνεχίζω όμως να κάθε μέρα, μέσω της μουσικής και της τέχνης μου, να είμαι εκεί και να βοηθώ όσο μπορώ τους ανθρώπους που φοβούνται να μιλήσουν, να κυνηγήσουν τα όνειρα τους, να είναι αυτοί που όντως είναι.

Είμαι η Χρυσάνα και αγαπάω απίστευτα την Lady Gaga επειδή με τη μουσική της ήταν εκεί σε στιγμές που δεν ήξερα τι να πω και σε ποιον. Με κάποιον τρόπο πάντα με βοηθούσε να ξεμπερδεψω τη σκέψη μου. Πραγματικά, δεν ξέρω πώς το κάνει, αλλά της είμαι ευγνώμων πολύ για αυτό.

Μητέρα Τερέζα

Ονομάζομαι Ανιέζε Γκόντσε Μπογιάτζιου, γνωστή ευρέως ως Μητέρα Τερέζα ή Αγία Τερέζα της Καλκούτας. Είμαι αλβανικής καταγωγής, γεννήθηκε στα Σκόπια στις 26 Αυγούστου του 1910. Έμεινα ορφανή από πατέρα σε ηλικία 8 ετών και αποφάσισα από τα 12 μου χρόνια να ταχθώ στις Υπηρεσίες του Κυρίου και να γίνω μοναχή. Πήγα στο Νταρτζίλινγκ της Ινδίας το 1929 όπου ξεκίνησα το ιεραποστολικό μου έργο, τη διδασκαλία των άπορων παιδιών. Μιλάω πέντε γλώσσες, αλβανικά, μπενγκάλι, αγγλικά, χίντι και σερβικά.Το 1937 δούλεψα ως δασκάλα σε ένα σχολείο στην Καλκούτα όπου το 1955 άνοιξα ένα ορφανοτροφείο. Στην συνέχεια, άνοιξα νοσοκομεία, σχολεία, κέντρα βοήθειας και ορφανοτροφεία σε ολόκληρη την Ινδία, την Ρώμη, την Τανζανία και την Αυστρία. Δέχτηκα μεγάλη κριτική για τις κοινωνικές μου απόψεις, αλλά και υποστήριξη. Το 1948 έλαβα την ινδική υπηκοότητα και ίδρυσα το τάγμα «Ιεραπόστολοι της Φιλανθρωπίας» που είχε σκοπό την παροχή βοήθειας σε απόρους, φτωχούς, πληγέντες πολέμων, πρόσφυγες, ορφανούς, αρρώστους, ηλικιωμένους, αναπήρους, ετοιμοθάνατους. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1979 κέρδισα το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και τιμήθηκα για την υποστήριξη των φτωχών και αδυνάτων, την πολυετή ανθρωπιστική δράση και ιεραποστολικό μου έργο.

Είμαι η Σπυριδούλα και θαυμάζω την Μητέρα Τερέζα τόσο για το έργο που προσέφερε σε όλους και την αγάπη που δίδασκε, όσο και την γενικότερη επιρροή της ως σύμβολο ανθρωπιάς και ευγενικής προσφοράς.

Ιωάννα

Είμαι η Ιωάννα, μια απλή γυναίκα ή αλλιώς η γνωστή εργαζόμενη Ελληνίδα μάνα. Η ζωή μου δεν έχει κάτι περίεργο ή παράξενο που να την κάνει να ξεχωρίζει. Έχω μια δουλεία που αγαπώ, δίνοντας μου τη δυνατότητα να αλληλεπιδρώ με τους ανθρώπους, και μια υπέροχη οικογένεια που μου δίνει ενέργεια και δύναμη στο τέλος κάθε ημέρας. Ξέρω, θα σκέφτεστε ότι το να είσαι και εργαζόμενη και μητέρα είναι ένα… «βάσανο». Και όμως, δεν ισχύει! Σίγουρα, υπάρχουν εκείνες οι ημέρες αγανάκτησης, που ακόμα και το ίδιο σου το σπίτι δεν σε χωράει. Υποχρεώσεις στη δουλειά, υποχρεώσεις στο σπίτι, να βοηθήσεις τους πελάτες, να βοηθήσεις τα παιδιά και ό,τι άλλο πρόβλημα προκύψει… Αλλά στο τέλος της ημέρας συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά είναι που σου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζεις. Κάθε εμπόδιο και κάθε έγνοια είναι αυτή που δίνει το αλατοπίπερο στη ζωή… αρκεί να τα αντιμετωπίζεις με χαμόγελο. Ναι, καλά διαβάσατε. Το όπλο για μια ζωή που μπορεί να γευτεί την ευτυχία, είναι το πιο λαμπερό και αστραφτερό σας χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που μέσα του εμπεριέχει μια δύναμη, ικανή να γιατρέψει και την πιο πληγωμένη καρδιά. Και τι το ποιο όμορφο, από το να προσφέρεις ευτυχία στο κόσμο, με μια απλή κίνηση των χειλιών;

Είμαι η Λένα και η Ιωάννα, που τόσο θαυμάζω, είναι η μητέρα μου. Δεν τη θαυμάζω μόνο γιατί είναι ο άνθρωπος που μου χάρισε τη ζωή, αλλά και γιατί είναι εκείνη που με τη συμπεριφορά της και τον τρόπο που χειρίζεται τις καταστάσεις της ζωής, μου δίδαξε πώς να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες, να παραμένω δυνατή και να στέκομαι στα πόδια μου- όντας αισιόδοξη και με μια ελπίδα καλά φωλιασμένη στη καρδιά μου. Σε ευχαριστώ μαμά! Είσαι η έμπνευση και η δύναμη μου!
Lady Gaga
Μητέρα Τερέζα
Previous slide
Next slide

Marie Colvin

Είμαι Αμερικανίδα δημοσιογράφος και εργάστηκα ως ανταποκρίτρια για την εφημερίδα The Sunday Times. Κατά την καριέρα μου απέκτησα τη δική μου φωνή αλλά βασικός μου στόχος ήταν να δώσω φωνή σε αυτούς που την χρειάζονταν, και ταυτόχρονα τη στερούνταν, περισσότερο. Οι εμπόλεμες ζώνες ήταν μέρος της ζωής μου αλλά έφτασα να ζω μόνιμα με αυτές στο μυαλό μου. 

Προσπαθούσα να βρίσκομαι πάντα στην πρώτη γραμμή των πολεμικών γεγονότων, εκεί όπου γίνομαι ένα με τον πληθυσμό, με τις εξεγέρσεις, τις μάχες και τους άμαχους. Ήδη από τον πρώτο μου σταθμό στην καριέρα μου ως ανταποκρίτρια βρέθηκα δίπλα στον θάνατο. Στη Σρι Λάνκα έχασα το ένα μου μάτι από χειροβομβίδα, οξύμωρο αν σκεφτείς ότι τα είχα δει όλα. Πτυχές του κόσμου που μένουν αθέατες, μάλλον γιατί δεν θα τις άντεχε ένα απλό μάτι. Παρ’ όλα αυτά δεν έφυγα ποτέ από την πρώτη γραμμή.

Κόσοβο, Σιέρα Λεόνε, Ζιμπάμπουε, Σρι Λάνκα, Ανατολικό Τιμόρ, Τσετσενία, Κοσσυφοπέδιο και πολλές άλλες αποστολές. «Δημοσιογράφος της Χρονιάς», «Θάρρος στη Δημοσιογραφία», «Βραβείο Άννα Πολίτοφσκαγια» και πολλά άλλα βραβεία. Στην τελευταία μου συνάντηση με τον αρχισυντάκτη μου τον παρακάλεσα να μη γυρίσω, όντας τραυματισμένη ψυχικά και σωματικά. Aυτός με ήθελε εκεί και αυτή θα ήταν η τελευταία μου αποστολή. Σκοτώθηκα κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής του καθεστώτος του Άσαντ στη Χομς. 

 
Είμαι η Μαρία Βαγδούτη και θαυμάζω τη Marie Colvin επειδή αψήφησε τους κινδύνους, παρά τα δικά της προσωπικά προβλήματα και συνέχισε να εξυπηρετεί τον σκοπό στον οποίο ήταν αφοσιωμένη. Για μένα δεν ήταν απλά μία γυναίκα- υπόδειγμα δημοσιογράφου και ανταποκριτή- αλλά και κάποια της οποίας η ζωή αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση ανιδιοτέλειας και ανθρωπισμού. Στο τέλος έδωσε όση δύναμη είχε για τα πιστεύω της και για την αλήθεια. P.S. η ιστορία της έχει γίνει ταινία με τον τίτλο «Ο δικός της πόλεμος».
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου μπορεί να σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Μάλλον είναι πολλά πράγματα μαζί, δεν μπορεί ακριβώς να οριστεί όπως η παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου ή γης. Είναι αφορμή για να τιμηθούν αγώνες αιώνων, αφορμή για να θυμηθούμε την αξία και τους αγώνες του φεμινισμού, αλλά και ευκαιρία να θυμηθούμε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Μητέρες, αδερφές, φίλες, γνωστές, διάσημες και μη, επαγγελματίες, αγωνίστριες, επιστήμονες, κάθε γυναίκα δίπλα μας ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας.  
Μαρία Βαγδούτη

Frida Kahlo

Ονομάζομαι Φρίντα- θα δήλωνα πως είμαι ζωγράφος- αλλά η πραγματικότητα αντικατοπτρίζεται καλύτερα στη φράση “Είμαι ό,τι νιώθω”. Από νεαρή ηλικία είχα προβλήματα υγείας και στα 18 μου ένα ατύχημα με καθήλωσε ακίνητη στο κρεβάτι. Ποτέ μου δεν αποδέχτηκα τον “λευκό καμβά” που μου επιβλήθηκε για τη ζωή μου. Αντιθέτως, χάρισα απλόχερα τα χρώματα μιας πηγαίας παλέτας της προσωπικότητας μου- στον εαυτό μου και στον κόσμο γύρω μου. 

Η πληθωρική προσωπικότητα μου και η αξιοπρόσεκτη εμφάνιση μου, με κάνουν ξεχωριστή. Είμαι φεμινίστρια, ακτιβίστρια, βαθιά συγκινημένη από το δώρο της ζωής και του έρωτα. Νιώθω ό,τι το χρέος μου απέναντι σε όποια ευλογία είναι το να καταθέτω σε αυτή- με τον τρόπο μου- όλη την ψυχή μου. Πράγματι, αυτό πράττω.  Έχω όνειρα και ο τρόπος μου να τα ζω είναι χρησιμοποιώντας τα πινέλα μου. Κανένας δεν μπορεί να με καθηλώσει.

Είμαι η Θέη και η ζωή της Φρίντα Κάλο με εμπνέει με τον πιο πολύχρωμο τρόπο. Η προσωπικότητα της αποτελεί υπενθύμιση ότι ο συναισθηματισμός και η ευαισθησία αποτελούν κάθε άλλο παρά αδυναμία. Νιώθω περηφάνια και συνάμα ελπίδα για το ότι θα μπορέσουμε όπως και η ίδια... να ζωγραφίσουμε τα όνειρα μας. Είθε όλοι να βρούμε το κουράγιο να νιώσουμε έστω και λίγο τη φράση της: "Πόδια, τι τα χρειάζομαι από τη στιγμή που έχω φτερά να πετάξω;"
Marie Colvin
Frida Kahlo
Previous slide
Next slide

Στις 8 Μαρτίου γιορτάζουμε μία ιστορική ημέρα- σταθμό- στον αγώνα των γυναικών. Φέτος, όμως, τη γιορτάζουμε λίγο διαφορετικά. Φτάνει λίγος από τον χρόνο μας για να δούμε τον κόσμο "με τα μάτια" μίας (ή και όλων) των γυναικών που θαυμάζουμε. Έχουν κάνει κάτι μικρό ή μεγάλο; Τις ξέρουν όλοι ή μόνο ο περίγυρός μας; Μία μόνο γεύση από τη ζωή τους και ξαφνικά τις νιώθουμε, τις κατανοούμε, πονάμε ή χαιρόμαστε. Και εν τέλει, νιώθουμε περήφανοι. Ας πάρουμε αυτή την ημέρα ως αφορμή να τις σκεφτούμε... Αλλά και να σκεφτούμε γενικότερα. Ίσως, έτσι να ξημερώσει σύντομα η ημέρα που δεν θα χρειαστούν άλλοι αγώνες ούτε επιπλέον στιγμές και ιδιαίτεροι λόγοι για να κατανοήσουμε, να εκτιμήσουμε και να σεβαστούμε.

Διάβασε επίσης!

Ψήφισε το καλύτερο άρθρο για το μήνα...