Με αφορμή το ρομαντικό, χουχουλιάρικο και νοσταλγικό πνεύμα που εμπνέει η περίοδος των Χριστουγέννων καθίσαμε, εμείς οι αρθρογράφοι του Infititis και InfinityGreece και, μοιραστήκαμε όλες εκείνες τις παιδικές αναμνήσεις, τα συναισθήματα, τα πρώτα, τα έντονα που έχουν τα παιδιά, που είχαμε κι εμείς σαν παιδιά. Έτσι θέλουμε να διαβάσετε αυτό το άρθρο, σαν να ξεφυλλίζεται άλμπουμ φωτογραφιών, σαν να το ζείτε κι εσείς μαζί μας, σαν να βλέπετε ένα απόκομμα από τη δική μας προσωπική ταινία, σαν να μας ακούτε να λέμε “Όταν ήμουν παιδί…”.
Όταν ήμουν παιδί ήμουν σκανταλιάρ@
Γηράση Δήμητρα: Νομίζω πως κατά την παιδική μας ηλικία, όλοι ήμασταν υπερβολικά ευκίνητοι. Αν πιστεύετε πως όχι, τότε ρωτήστε τους γονείς σας, γιατί είμαι σίγουρη πως αυτοί το θυμούνται πολύ καλά. Εγώ πάντως σίγουρα ήμουν και δε χρειάζομαι καμία επιβεβαίωση από τη μαμά μου ή τον μπαμπά μου. Μου άρεσε πολύ να σκαρφαλώνω. Ανέβαινα σε δέντρα, σε μονόζυγα και σε οτιδήποτε ψηλό και επικίνδυνο έβρισκα μπροστά μου. Ήμουν σκέτος μπελάς. Μία μέρα, λοιπόν, με πολλή όρεξη για ζαβολιά, καθόμουν στο παιδικό μου κρεβατάκι και χάζευα το δωμάτιό μου. Ξαφνικά, το βλέμμα μου στράφηκε στη ντουλάπα μου και μου ήρθε μια αναλαμπή: «Μα καλά πώς γίνεται να μην έχω σκαρφαλώσει ποτέ στη ντουλάπα μου;». Και τότε ήταν που ανακάλυψα το μεγαλείο του δωματίου μου. Πατούσα πάνω στα πόμολα, γινόμουν για μισό λεπτό ασκούμενη ενόργανης γυμναστικής και τελικά κατάφερνα να καθίσω στην οροφή της ντουλάπας. Στην αρχή, είχε γίνει η αγαπημένη μου κρυψώνα στο σκοτεινό δωμάτιο. Μιλάμε για μεγάλη κλεψιά. Θυμάμαι πως ποτέ δε με έβρισκαν. Μόλις άνοιγαν τα φώτα, όλοι τρόμαζαν που με έβλεπαν να αγγίζω το ταβάνι. Μετά, ενθουσιάζονταν και ήθελαν και αυτοί να με επισκεφτούν. Έτσι, καιρό με τον καιρό, η ντουλάπα μου εξελίχθηκε σε lounge και hangout spot. Είχα μεταφέρει κουβέρτες, μαξιλάρια και κάτι Barbie εκεί πάνω και κάθε φορά που κάποιος φίλος μου ερχόταν σπίτι, προσκαλούταν στο αφ’ υψηλού βασίλειο μου. Εννοείται, πως κάθε μαμά, που έμπαινε στο δωμάτιό μου και έβλεπε το παιδί της πάνω σε μία ντουλάπα, πάθαινε ένα μικρό εγκεφαλικό και προσευχόταν σε 7 αγίους, οπότε και η δική μου μαμά προσπαθούσε να την καθησυχάσει, δικαιολογώντας την τρέλα μου. Μία τρέλα που κατέληξε να είναι μία όμορφη ανάμνηση και κομμάτι του ενήλικου εαυτού μου.
Αλεξανδρίδου Μαρία: Ο μπαμπάς μου έχει βαθιές τσέπες και πορτοφόλι όχι, οπότε τα χαρτονομίσματά του και τα κέρματα μπαίνουν πάντα στην τσέπη με τον εξής τρόπο: τα χάρτινα διπλωμένα επάνω από επαγγελματικές κάρτες, και τα κέρματα χύμα. Το κακό με τις τσέπες αυτές όμως είναι ότι το σχίσιμο είναι επίσης βαθύ… Από τότε, λοιπόν, που θυμάμαι τον εαυτό μου και τον πατέρα μου να ξαπλώνει στον καναπέ, έχω σαν εικόνα στο μυαλό μου να πέφτουν τα κέρματα στον καναπέ με εμένα να τα αρπάζω. Καμιά φορά το καταλάβαινε και “παλεύαμε”, άλλες φορές απλά τα έπαιρνα και τον ξεγελούσα! Τα τελευταία χρόνια έχω ντελάλη την μαμά μου για όταν έχει κέρματα στον καναπέ, έτσι ώστε να τρέχω να τα αρπάξω!
Όταν ήμουν παιδί ήταν καλοκαίρι
Τσιανοπούλου Αναστασία: Ας πάμε μερικά χρόνια πίσω, όταν εγώ βρισκόμουν στο δημοτικό και συγκεκριμένα στην έκτη τάξη. Το καλοκαίρι, λοιπόν, της έκτης και τελευταίας τάξης του δημοτικού σηματοδοτούσε και την αγαπημένη περίοδο όλων, το κλείσιμο των σχολείων. Μαζί με το σχολείο, όμως, έκλεινε και ένας όμορφος κύκλος του δημοτικού. Τα “εκτάκια”, λοιπόν, θέλαμε να το γιορτάσουμε έντονα αυτό το γεγονός. Τί καλύτερο, λοιπόν, από ένα ομαδικό “μπουγέλο”; Νιώθοντας οι μεγάλοι του σχολείου, κάναμε αυτόν τον ετήσιο θεσμό πράξη! Αλλάζοντας από τα καλά μας ρούχα σε καθημερινά, σε χρόνο ντε-τε, βρεθήκαμε να γεμίζουμε όσο το δυνατόν περισσότερα μπουκάλια μπορούσαμε με νερό και να κυνηγιόμαστε σε όλο το προαύλιο σαν να μην υπάρχει αύριο. Μέχρι και ομάδες είχαμε σχηματίσει και είχαμε βρει κρυψώνες, διότι πάνω απ’ όλα λειτουργούσαμε στρατηγικά! Να σημειωθεί ότι ο άσσος στο μανίκι μας ήταν η μόδα που κυκλοφορούσε τότε, τα νερομπαλονάκια, που έδιναν μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των κλασικών μπουκαλιών. Το παιχνίδι διήρκεσε τόσο που στο τέλος του ήταν σαν να βυθιστήκαμε ολόκληροι σε δεξαμενή με νερό. Όσο για την επόμενη μέρα, με τα κρυολογήματα και τις φωνές από τις μαμάδες μας…αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν ένα δυνατό αποχαιρετιστήριο των παιδικών μου χρόνων που όση χαρά πήρα τότε άλλη τόση συγκίνηση μου προκαλεί τώρα.
Παραφόρου Χριστίνα: Κλείνοντας τα μάτια, η πρώτη ανάμνηση που μου έρχεται στο μυαλό ταυτιζόμενη με παιδικά χρόνια, με απεριόριστη ξεγνοιασιά και ανεμελιά είναι τα καλοκαίρια μου ως παιδί στη Χαλκιδική, στο σπίτι μας δίπλα στη θάλασσα- ναι, εντελώς εκτός εποχής, το ξέρω. Να τρέχουμε στο γρασίδι και η μόνη έγνοια μας να είναι ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει στο ποδόσφαιρο και στα μήλα, μη μας “φτύσουν” στο κρυφτό, μην ο αντίπαλος κάνει το γνωστό σε όλους “περιπτεράκι” – τί σας θύμισα τώρα ε; Πολλές φορές μάλιστα αποφασίζαμε να παίξουμε κρυφτοκυνηγητό στον ευρύ χώρο του ξενοδοχείου που βρισκόταν ακριβώς δίπλα, και οι υπάλληλοι άλλοτε έκαναν τα στραβά μάτια και άλλοτε μας κατσάδιαζαν επειδή μπλεκόμασταν στα πόδια των λουομένων. Ακόμα παίζαμε Παλέρμο ή το γνωστό σε όλους “Games”, κάναμε ποδήλατο, πέφταμε στην ανώμαλη άσφαλτο, γδέρναμε τα γόνατά μας αλλά δεν μας πτοούσε τίποτα. Ταυτόχρονα η θάλασσα ήταν σε απόσταση αναπνοής, τόσο κοντά που θαρρείς ότι με ένα σάλτο μπορούσες να βουτήξεις στα νερά της πριν καλά-καλά κατέβεις τα σκαλιά της αυλής. Τα μαλλιά μας ήταν μπλεγμένα από το αλάτι της και τα μάγουλα αναψοκοκκινισμένα από τον ήλιο και το πολύ παιχνίδι. Τα χρόνια έχουν περάσει, μα πάντα όταν ψάχνω μια σκέψη που να ηρεμεί και να με κάνει να χαμογελάω, καταλήγω εκεί.
Όταν ήμουν παιδί με τα αδέλφια μου
Μπακιρτζή Άρτεμη: Μα σε ποιο παιδί δεν αρέσουν τα Χριστούγεννα; Από τα δώρα και τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του σχολείου, έως και το χριστουγεννιάτικο χαρτζιλίκι των καλάντων, η αίγλη και η μαγεία των Χριστουγέννων χαράζει τις ψυχές όλων των παιδιών. Είναι αυταπόδεικτο, ότι πιθανότητα ήμουν, είμαι και σκοπεύω να παραμείνω, ένας από τους μεγαλύτερους λάτρεις των Χριστουγέννων, επειδή για εμένα τα Χριστούγεννα είναι συνυφασμένα με το πιο όμορφο δώρο που μου χάρισαν ποτέ οι γονείς μου. Χριστούγεννα του 2007 λοιπόν, αποφασίζω, ως κλασικό ανίδεο παιδάκι (προς υπεράσπισή μου, ήμουν μόλις 5 χρονών), να ενημερώσω την μαμά μου, ότι μάλλον έφαγε περισσότερα μελομακάρονα, από ότι θα έπρεπε και ότι μάλλον η κοιλίτσα της φούσκωσε από το πολύ φαγητό. Τότε, οι γονείς μου θεώρησαν, πως είχε έρθει η στιγμή να με ενημερώσουν, πως η οικογένεια θα επεκτείνονταν και θα γινόμασταν πλέον τέσσερις. Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ της είδησης, με γουρλωμένα μάτια διατύπωσα τον προβληματισμό, που με ανησυχούσε περισσότερο. Χαρακτηριστικά τους είπα: “Παρακαλώ, πείτε μου ότι ΔΕΝ είναι αγόρι”. Ακόμη θυμάμαι τους γονείς μου να ξεσπούν σε γέλια (λογική αντίδραση, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν είναι και η πιο αναμενόμενη απάντηση). Έτσι, αφού με διαβεβαίωσαν ότι σύντομα θα αποκτούσα μία μικρή αδερφή, έτρεξα στο δωμάτιο μου φέρνοντας πίσω μαζί μου την καινούργια μου Barbie και την άφησα κάτω από το δέντρο, εξηγώντας τους πως είναι το χριστουγεννιάτικο δώρο για την αδερφούλα μου.
Καραβίδα Ματίνα: Σαν παιδί κι εγώ κάθε φορά που έπρεπε να βγω έξω βόλτα με την οικογένεια μου κάποιος με βοηθούσε να ντυθώ και να κάνω τα μαλλιά μου. Αυτός ο κάποιος ήταν ο αδερφός μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κάθε φορά που ο Λάμπρος επιχειρούσε να δοκιμάσει διαφορετικό hairstyle στα μαλλιά μου, εγώ τσίριζα και έκλαιγα γιατί πονούσα και δεν ήθελα να με πειράζει. Αυτό συνέβαινε κάθε φορά ωστόσο όταν τελείωνε ήμουν πάντα πολύ ωραία και κάθε φορά τον αγκάλιαζα ως ανταμοιβή. Μπορεί τότε να μην το συνειδητοποιούσα, ότι δηλαδή το έκανε γιατί ήθελε να ασχοληθεί μαζί μου αλλά και για να είμαι έτσι γλυκούλα και περιποιημένη. Αλλά και γιατί κάπως ήταν μια όμορφη ανάμνηση που θα μείνει στο μυαλό μου, με εμένα να περνάω χρόνο με τον αδελφό μου.
Κανδύλα Δήμητρα: Όταν ήμουν παιδί, συγκεκριμένα το μικρότερο από τα τρία που είμαστε, τα αδέλφια μου είχαν ήδη περάσει αυτό το στάδιο, ήταν ήδη “μεγάλοι”. Για εμένα όμως, ήταν εκείνη που όταν γυρνούσα από το σχολείο είχε στήσει και συναρμολογήσει τα παιχνίδια μου με τέτοιον τρόπο ώστε οι κούκλες μου να έχουν ένα δικό τους σπίτι να παίξουν, ή εκείνη που με έπαιρνε από το σχολείο για να πάμε βόλτα στην αγορά και να δοκιμάσει όλα τα καλλυντικά της πάνω μου για να νιώθω η πιο όμορφη (κι ας με έλεγε η μαμά μούρτζο…). Για εμένα, ήταν εκείνος που νόμιζα πως ήταν ο μεγαλύτερος από τους τρείς μας, μόνο και μόνο γιατί ήταν ο ψηλότερος και, ειλικρινά άλλαξε η κοσμοθεωρία μου όταν έμαθα την αλήθεια, ή εκείνος που με άφηνε να κοιμάμαι στο κρεβάτι του όσο διάβαζε ή έκανε εξάσκηση στην κιθάρα. Για εμένα είναι εκείνοι που θυμάμαι να γελάνε ακατάπαυστα με το ότι έλεγα γιουΡβαλάκια και καΡμπαντίνα και όταν με ρωτούσαν ποιος είναι ο αγαπημένος μου αριθμός και τους έλεγα το 2, αλλά στην πραγματικότητα τα μικροσκοπικά μου δάχτυλά έδειχναν το 3… Για εμένα η ανάμνησή μου είναι τα αδέλφια μου.
Όταν ήμουν παιδί ταξίδεψα
Βαβάκας Στέλιος: Η αγαπημένη μου παιδική ανάμνηση ήταν όταν είδα για πρώτη φορά την Αθήνα όταν ήμουν τετάρτη δημοτικού. Τα εκθαμβωτικά φώτα της Γλυφάδας και γενικότερα οι συνεχόμενες κοινωνικές συναναστροφές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το αίσθημα της ανακάλυψης νέων εμπειριών. Είχα στο μυαλό μου φυσικά μια αβεβαιότητα, ωστόσο το ότι ανακάλυψα πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος με έκανε να συνειδητοποιήσω τις ευκαιρίες που υπάρχουν εκεί έξω! Ήταν η πρώτη φορά που μετακινήθηκα από μια μεγάλη πόλη σε μια άλλη, ένα μεγάλο ταξίδι 8 ωρών περίπου, λόγω του ότι τότε δεν είχε φτιαχτεί η σήραγγα στα Τέμπη και τα αυτοκίνητα έκαναν τον κύκλο του Ολύμπου για να φτάσουν στην Αθήνα. Είμαι ευγνώμων για αυτήν την ανάμνηση και πιστεύω ότι ήταν ένα σημαντικό βήμα για να ξανά βρεθώ εκεί. Τα ομαδικά και επιτραπέζια όπως Monopoly, Πες Βρες, Uno στο σπίτι ενός φίλου μου που είχα γνωρίσει στην Αθήνα, συνδέονται μαζί με τις αναμνήσεις μου για αυτή την πόλη. Δεν θα ξεχάσω το καλό φαγητό και τις οικογενειακές συγκεντρώσεις, καθώς και τις νέες φιλίες.
Όταν ήμουν παιδί ήταν Χριστούγεννα
Λιάνος Γιώργος: Ήταν Δεκέμβριος του 2010. Ο κόσμος έμπαινε σε Χριστουγεννιάτικο κλίμα με γιορτές και εκδηλώσεις. Η σχολή χορού της αδερφής μου ετοίμαζε χριστουγεννιάτικη παράσταση την οποία θα παρουσίαζε στην Δράμα, στα πλαίσια φιλανθρωπικού gala. Θέμα της παράστασης ήταν, φυσικά, η γέννηση του Ιησού Χριστού. Η δασκάλα χορού της αδερφής μου πρότεινε εμένα για Ιωσήφ, γεγονός που με ενθουσίασε πολύ! Αν και στην αρχή μου φαινόταν δύσκολη η χορογραφία μου μαζί με το κορίτσι που έκανε την Παναγία, τελικά τα κατάφερα. Μετά από αρκετές πρόβες ήμουν έτοιμος για την παράσταση! Την ημέρα της εκδήλωσης είχα λίγο άγχος στην ιδέα ότι θα ήταν η πρώτη μου φορά μπροστά σε κοινό. Όμως ήμουν κατενθουσιασμένος που θα συμμετείχα. Τελικά όλα πήγαν υπέροχα! Ακόμα θυμάμαι το χειροκρότημα του κοινού όταν τελείωσε η χορογραφία μου με την Παναγία και τα συγχαρητήρια που δέχθηκα από τους γονείς μου και την αδερφή μου. Ήταν μια από τις αξέχαστες και μαγευτικές Χριστουγεννιάτικες στιγμές της ζωής μου!
Παχίδης Μάριος: Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα για κάλαντα. Με τον τότε κολλητό μου,είχαμε σαρώσει όλα τα χωριά της περιοχής μας ανατολικά της Θεσσαλονίκης, τραγουδούσαμε και κάναμε το “κάλαντα performance” όπως όλα τα παιδιά, και παίρναμε συνήθως σοκολατάκια και μελομακάρονα. Όμως, καθώς πηγαίναμε στο σπίτι δίπλα από την βασική στάση του χωριού της Νέας Ραιδεστού, είδαμε κάτι που μας ήταν πρωτόγνωρο (ήμασταν 10 χρονών): δύο μεγαλύτερα παιδιά, ηλικίας 14 και 15 ετών, τα οποία είχαν σκαρώσει να λένε τα κάλαντα με μουσική επένδυση, δηλαδή ο ένας τραγουδούσε και χτυπούσε το τρίγωνο ενώ ο άλλος τον συνόδευε με χαρούμενα ματζόρε ακόρντα που ηχούσαν από μια κοκκινωπή κιθάρα. Ο κόσμος τραγουδούσε μαζί τους και ένας μεσήλικας κύριος μάλιστα έφερε και εκείνος την κιθάρα του και έκανε με τα παιδάκια μια μικρή ορχηστρική συνεργασία με χαρούμενες μελωδικές παρεμβάσεις. Ευτυχώς τα παιδιά δεν είδαν ότι εμείς βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή από αυτά απόσταση! Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ωραίο, για την επόμενη χρονιά, να ακολουθήσουμε και εμείς μια παρόμοια στρατηγική, μιας και θα μας έδινε τα πολυπόθητα (τα σκληρά δουλεμένα!) χρήματα από τα κάλαντα. Ο κολλητός μου πήρε ένα καπάκι κατσαρόλας για ντράμς και εγώ ένα μαύρο γιουκαλίλι και κάναμε μια μικρή χριστουγεννιάτικη ορχήστρα. Βέβαια, το αποτέλεσμα ήταν τραγικά αστείο γιατί, πέρα του ότι αντιγράφαμε κάποια patterns που είδαμε από τα άλλα παιδιά, δεν είχαμε και τον απαραίτητο συντονισμό! Ο κολλητός μου από μουσική δεν ήξερε και απλά βαρούσε την κατσαρόλα σαν να μην υπάρχει αύριο, ενώ εγώ έπαιζα απαλές ματζόρε μελωδίες! Ένας επαγγελματίας κρουστός τον οποίο επισκεφθήκαμε του έδειξε κανά δύο τεχνικές για να κρατάει την κατσαρόλα σαν σωστό τουμπελέκι και λίγη τεχνική για να μην ακούγεται μόνο θόρυβος. Το πιο αστείο της υπόθεσης είναι ότι τα χρήματα τα πήραμε μόνο και μόνο που προσπαθήσαμε. Το ηθικό δίδαγμα μας όμως ήταν ότι καλό θα ήταν να μην αντιγράφεις μια ιδέα αν δεν μπορείς να την παραλλάξεις, να την φέρεις στα δικά σου μέτρα και το κυριότερο να την έχεις προβάρει σε καλό βαθμό!
Από όλα εμάς, λοιπόν, Καλά Χριστούγεννα με ανθρώπους αγαπημένους, με στιγμές, αναμνήσεις και συναισθήματα!
