Όλοι έχουμε έναν Grinch βαθιά μέσα μας

‘It’s the most wonderful time of the year”. Οι γεμάτοι γιορτινή θαλπωρή στίχοι, πλέον αντηχούν παντού, από τη καφετέρια, όπου συχνάζεις με τα φιλαράκια σου, μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Το μελομακάρονο και ο κουραμπιές ρέουν άφθονα στα στομάχια και, αν είσαι φοιτητής που δεν εργάζεσαι την περίοδο των γιορτινών διακοπών, είναι σαν να κέρδισες το λαχείο! Εορταστικά ψώνια, τραπεζώματα, οι γονείς που μοιάζουν λιγότερο γονείς από ότι συνήθως, αφορμές για ξεφάντωμα. Τί καλύτερο δηλαδή;

Αμ δε! Μετά το πέρασμα της εποχής των παιδικών χρόνων – αντίο κάλαντα, αντίο χαρτζιλίκι από θείους, θείες – ο Grinch, με τη θέληση μου πάντα, κατέλαβε το σώμα και τη ψυχή μου. Δε ξέρω, ίσως να ήταν ένας μηχανισμός αντιμετώπισης για το γεγονός, ότι η δική μου χριστουγεννιάτικη φούσκα διαλύθηκε για πάντα. Μάταια, να αναζητώ το χριστουγεννιάτικο πνεύμα, τίποτα, ούτε με κιάλια, να το εντοπίσω. Φυσικά,το σύμπαν ξεκαρδίζεται μαζί μου, αφού φρόντισε να στείλει στο δρόμο μου, τους πιο χριστουγεννόφιλους, έτσι για να γίνομαι πιο γκρινιάρα στις γιορτές. gr

Αχ! Αυτό το τόσο παρεξηγημένο πλάσμα, ο Grinch, ο κατεργάρης των Χριστουγέννων! Δεν προτρέπουμε, εννοείται την καταστροφική συμπεριφορά, αλλά αγκαλιάζουμε όλους εσάς, που γίνεστε ιδιότροποι και γκρινιάζετε, γιατί, κανείς δεν καταλαβαίνει τον καημό σας. Ποίος είναι αυτός; Εσάς δε σας ξετρελαίνουν τα Χριστούγεννα. Οι συγκινήσεις κρατάνε κάτι ώρες, τόσες όσες ένα στόλισμα δέντρου και η επακόλουθη ανακοίνωση, με άπλετες φωτογραφίες, σε όλα τα social media, ότι βάλατε τα γιορτινά στο σπίτι.

Πότε, όμως, ξεπροβάλλει ο πράσινος, τριχωτός φίλος μας, μέσα από τα άδυτα της ψυχής μας; Παραθέτω τις δικές μου εμπειρίες και σας καλώ να ταυτιστείτε ελεύθερα.

Όχι άλλο κάρβουνο!

Το καρτούν με τα ανίψια του Ντόναλντ Ντακ, που ζουν τα Χριστούγεννα σε λούπα, κάθε μέρα από την αρχή; Ναι γεια σας, συνέβη και σε εμένα! Δεν είναι Χριστούγεννα, αν δε μπουκάρει η μητέρα μου στο υπνοδωμάτιο, όσο βλέπω τις πατροπαράδοτες γιορτινές ταινίες, από βαριεστημάρα. ” Αυτό το βλέπαμε με τον πατέρα σου, όταν ήμουν έγκυος σε εσένα”. Κάθε χρόνο η ίδια ατόφια ατάκα. Και κάθε χρόνο, μέσα από τα δόντια μου πάντα, η ίδια απάντηση. ” Τώρα εξηγούνται πολλά”, μαζί με μια νοητή αναδρομή της ζωούλας μου. Τί εννοώ με όλα αυτά; Είναι μοιραίο, πως στις γιορτές, θα ” τρώτε” τις ιστορίες από τα γεννοφάσκια σας με το κουτάλι. Να μην αναφέρω και τα παιδικά άλμπουμ, που θα κάνουν το γύρο του τραπεζιού, θυμίζοντας μας, ότι οι γονείς μας, μας έντυναν σαν παραγεμισμένους λαχανοντολμάδες.

donald duck

Κάνεις τη δίαιτα της πάπιας

Εντάξει, το μέσο νοικοκυριό, θα καταφύγει σε άλλες επιλογές, γαλοπούλα ή κοτόπουλο ή ποικιλίες. Μια όμως είναι η ουσία. Η μάνα σου μαγειρεύει για λόχο. Φυσικά, αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Θα τρως τα απομεινάρια της πάπιας μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία ή μέχρι να γίνεις και εσύ πουλερικό. Έχεις βραδινή λιγούρα; ‘‘ Φάε λίγη πάπια, που έμεινε από τα Χριστούγεννα”. Ξυπνάς μεσημέρι, γιατί έχεις σιχαθεί την ίδια σου την ύπαρξη και πεινάς; ” Στο ψυγείο, στη μεγάλη κατσαρόλα”. Μασάς το τοστάκι σου, με βλέμμα αγελάδας; ”Ε βέβαια, για αυτό κλείστηκα στην κουζίνα όλη μέρα, για να τρως τοστ”. Ειλικρινά, κάτι τέτοιες στιγμές θα ευχόμουν να ήμουν χορτοφάγος.

”Να τα πούμε”;

Ένα μαγικό πράγμα συμβαίνει όταν σταματάς το σχολείο. Δεν ξυπνάς από τις επτά, αχάραγα, λες και παρουσιάζεσαι για φαντάρος. Την ώρα όμως, που εσύ, φοιτητής πια, ανακαλύπτεις τις χαρές του ύπνου, κάπου εκεί έξω ένα ζιζάνιο, πιστό στις ηλικιακές του συνήθειες, ετοιμάζει τις φωνητικές του χορδές. Τα κάλαντα είναι η χαρά των μικρών παιδιών. Είναι η μόνη περίπτωση που δικαιούνται να κακοποιήσουν τα τύμπανα των αυτιών σου και εσύ είσαι υποχρεωμένος να τα επιβραβεύσεις!

Επισκέψεις συγγενών

Ένας ευφάνταστος τρόπος των γονιών μας να μας εκδικηθούν για όλες τις φορές που αντιμιλήσαμε ή κάναμε του κεφαλιού μας, είναι να καλέσουν συγγενείς στο γιορτινό τραπέζι. Εντάξει, δεν είναι και κανόνας το ότι θα μισούμε όλο το σόι με πάθος, αλλά ορισμένοι δεν υποφέρονται. Είναι ο θείος που θα έχει την εντύπωση ότι βρίσκεστε στις Βερσαλίες και εσύ εκτελείς χρέη δούλου. Είναι η θεία, που θα ρίχνει λάδι στη φωτιά, μέχρι να γίνετε όλοι μαλλιά κουβάρια, αλλά κατά τα άλλα δε το θελε! Δε ξεχνάμε και τους #μετακομίζωγιατιςγιορτές για να είστε όλοι μια ευχάριστη συντροφιά. Όχι, δε θέλω να είμαστε κοντά, προτιμώ ελεύθερη πτώση από τον ακάλυπτο!

Η μάστιγα της υπερκατανάλωσης

Καλώς ή κακώς, ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία και δε φαίνεται ότι θα μπορούσαμε να προσαρμοστούμε σε κάποιο εναλλακτικό μοντέλο διαβίωσης. Αφού, λοιπόν, κατάπιαμε το πικρό αυτό χάπι, μαθαίνουμε να πορευόμαστε στη σημερινή κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα. Η σωρεία διαφημίσεων και προτροπών από την αγορά των Χριστουγέννων, σας αφήνει να αγιάσετε; Όχι χρυσό μου! Αν δε ταιριάζει μέχρι και το βρακί σας, στο εορταστικό κλίμα, τότε δεν τελειώσατε με τις αγορές ακόμη! Ποιος δε θέλει στη κουζίνα του, τον αποφλοιωτή – Άγιο Βασίλη; Πάμε καλά; Χώρια από τα παιδιά, που αν δεν ικανοποιήσεις τις απαιτήσεις τους, σου μετατρέπουν το σπίτι σε Μόρντορ. Έτσι για το καλό!

consumerism

Ακόμη και αν τα παραπάνω, αποτέλεσαν ένα κράμα μυθοπλασίας και πραγματικότητας, είναι ένας τρόπος να σας ζητήσουμε, να μη μας μουτρώνετε. Ποιους εμάς; Μα, τους απανταχού Grinch, αυτού του πλανήτη. Όλοι μας, κάπου βαθιά μας μέσα μας, κρύβουμε έναν Grinch. Κι αν έχουμε ξεστρατίσει και έχουμε χάσει τη σύνδεση με το πνεύμα των γιορτών, κάτι που μπορούμε να κάνουμε, όλοι μαζί, είναι να προσφέρουμε βοήθεια σε συνανθρώπους μας, που το έχουν ανάγκη. Η ουσία, παραμένει αναλλοίωτη. Καθήκον μας, είτε λάτρεις των Χριστουγέννων είτε πολέμιοι, από όπου μας είναι εύκολο, να συνδράμουμε στην ανακούφιση των ανθρώπων που μας χρειάζονται.

How the Grinch stole Christmas (2000)

Διάβασε επίσης: Οι Χριστουγεννιάτικες ταινίες που μας σημάδεψαν…

Διάβασε επίσης!

Ψήφισε το καλύτερο άρθρο για το μήνα...