Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο; Ο Αναστάσης μου είπε πως ναι. Όπως έγινε και με το Kids Save Lives, μπορούμε να τρέξουμε, να μάθουμε, να παλέψουμε, να ιδρώσουμε, να ματώσουμε, να εμπνεύσουμε, να ξοδέψουμε για τον κόσμο, για την ζωή και για τα παιδιά. Και ο χρόνος μετράει.
“ Όταν είσαι τελευταίος, πρέπει να τρέξεις!”
Αναστάσης Στεφανάκης
Η ανθρώπινη ζωή κινδυνεύει καθημερινά γύρω μας από πολλά πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Σε μια χώρα που το σύστημα υγείας -και όχι μόνο- ασφυκτιά, ειδικά μετά την πανδημία, ο κόσμος δεν είναι ικανός να αντιμετωπίσει περιστατικά όπως καρδιακές προσβολές και πνιγμούς. Σ’ έναν κόσμο που δεν έχει σαν προτεραιότητα να γίνει πιστοποιημένος first responder -πρώτος ανταποκριτής- και πολλοί θάνατοι ετησίως θα μπορούσαν να αποφευχθούν, ο Αναστάσης Στεφανάκης και η Κατερίνα Κακάνη έριξαν το πρώτο ξυλάκι του ντόμινο για να ξεκινήσει ένα μεγάλο εγχείρημα με σκοπό την εκπαίδευση, ώστε τα παιδιά να μπορούν να σώζουν ζωές! Και αυτό κάνουν από το 2010 παιδιά, νέοι και μεγάλοι στο Kids Save Lives.
Το Kids Save Lives είναι ένας ανθρωπιστικός οργανισμός, βραβευμένος από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αναζωογόνησης (Peter Basket Bursary) ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα για να εκπαιδεύσει παιδιά και μεγάλους στις Πρώτες Βοήθειες και τις Βασικές Αρχές πρόληψης και αντιμετώπισης τραύματος σε σχολεία και τοπικές κοινότητες. Δίνει έμφαση στις δυνατότητες των παιδιών και της τεχνολογίας, την οποία χρησιμοποιεί στο έπακρο, με αγάπη για τον συνάνθρωπο και ελπίδα.
Μετά από πάνω από 10 χρόνια χρόνια δράσης, και ενώ το πρόγραμμα δεν σταματάει και δεν έχει όρια, όπως και ο ίδιος ο Αναστάσης, μου μίλησε λίγο για το πώς ξεκίνησε το όλο εγχείρημα, λίγο για τον εθελοντισμό και λίγο για την ζωή. Με ενέπνευσε και μου μετέδωσε το πάθος και την όρεξη για την ζωή και την διαφύλαξή της, δίνοντας κάποια διαφορετικά και ανθρωπιστικά θα έλεγα μηνύματα για τους νέους. Ας δούμε μαζί, λοιπόν, πώς ξεκινάει κάποιος που θέλει να αλλάξει όσο μπορεί τον κόσμο προς το καλύτερο.
Πώς νιώθεις ως πρόεδρος του Kids Save Lives;
Είμαι περήφανος. Το Kids Save Lives δημιουργήθηκε με σκοπό να το αντιμετωπίσει ένα μεγάλο πρόβλημα, όπως είναι αντιμετώπιση των επειγόντων περιστατικών και χρειάστηκε να σκεφτούμε με έξυπνο καινοτόμο δημιουργικό τρόπο. Πιστέψαμε πάρα πολύ στις δυνατότητες των παιδιών, εξάλλου δώσαμε και το όνομά μας στα παιδιά. Δώσαμε μεγάλη σημασία στην τεχνολογία, γιατί ξέρουμε ότι και είμαστε η γενιά της τεχνολογίας και προσφέρουμε πλέον πολλά προγράμματα, κυρίως δωρεάν σε όλους, τα οποία έχουνε καινοτομία μέσα τους. Η ομάδα είναι πολύ σημαντική στην ζωή μου και ευχαριστώ τους εκατοντάδες ανθρώπους που έτρεξαν μαζί μας, εκπαιδεύτηκαν και έγιναν εθελοντές.
Τί ήθελες να γίνεις όταν ήσουν εσύ μικρός; Νιώθεις πως αυτό συνδέεται κάπως με αυτό που έχεις γίνει;
Αθλητής, πρωταθλητής και προπονητής καράτε. Πολλά πράγματα τα οποία έχω καταφέρει είναι αποτέλεσμα του ότι ήμουν αθλητής και πρωταθλητής καράτε. Ο δάσκαλος μου με βοήθησε να αναπτύξω μια προσωπικότητα που με βοήθησε στο να μην τα παρατάω στα δύσκολα, στο ό,τι κάνω να είναι σε λεπτομέρεια καλό, να έχει ένα καλό επίπεδο. Μου πέρασε πολλά και με βοήθησαν. Ειδικά στην ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας που μεγάλωνα με τα αδέρφια μου.
Είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου πολλές φορές και αυτό μου έμεινε από τον πρωταθλητισμό, καθώς εκεί για να ξεχωρίσεις θα πρέπει να εργαστείς σκληρά και να μην τα παρατάς όταν κουράζεσαι. Εκεί ανέπτυξα την αρχή πως όταν κουράζομαι, τότε ξεκινάει ουσιαστικά η προπόνηση. Γενικά πολλές φορές νιώθω ότι δεν έχω όρια και κάνω παραπάνω πράγματα από όσα θα έπρεπε.
Μεγαλώσαμε μόνοι μας και με σπαρτιατική πειθαρχία πρέπει να πω από τον μεγάλο μας αδερφό, έναν άνθρωπος 22 χρονών που πήρε την πρωτοβουλία να μεγαλώσει άλλα 3 αδέρφια. Δεν γνωρίζω κανέναν άλλο σε αυτή την ηλικία που να είχε αυτά τα ενδιαφέροντα. Οι φοιτητές, οι νέοι άνθρωποι θέλουν να κάνουν άλλα πράγματα σε αυτή την ηλικία. Αυτός όμως πήρε αυτή την πρωτοβουλία και μας πέρασε και στοιχεία του χαρακτήρα του όπως την δυναμικότητα και την αποφασιστικότητα και μας βοήθησε, γιατί μας έδωσε μια ευκαιρία στη ζωή. Σε εκείνη την ηλικία, λοιπόν, πήρα πράγματα και από τον πρωταθλητισμό και από τον μεγάλο μας αδελφό.
Στην πορεία της ζωής σου, ασχολήθηκες με τον αθλητισμό; Στο ΕΚΑΒ πότε μπήκες;
Κάποια στιγμή, εκεί στα 22, ενώ είχα περάσει μέσα από κάποιες διακρίσεις στα ΤΕΦΑΑ της Θεσσαλονίκης, μετά από ένα εξάμηνο που ήμουν φοιτητής δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα και ένα χρονικό παράθυρο που εγώ δεν ήμουν πλέον φοιτητής. Τότε εμφανίστηκε η ευκαιρία να κάνω τα χαρτιά μου για το ΙΕΚ του ΕΚΑΒ Θεσσαλονίκης, ενώ δεν είχα γνώσεις. Όταν μου έδωσαν να καταλάβω ότι εγώ με κατάλληλη εκπαίδευση θα γίνω ένας διασώστης-πλήρωμα ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ, πως θα τρέχω να βοηθήσω έναν άνθρωπο που κινδυνεύει η ζωή του, έγινε το δεύτερο κλικ στη ζωή μου, μετά τον αθλητισμό, εκείνη την πρώτη μέρα, στην πρώτη συνάντηση που μας μίλησε ο κύριος Μπούτλης (ο τότε ήταν διευθυντής του ΙΕΚ ΕΚΑΒ Θεσ/νίκης). Λίγα λεπτά χρειάστηκαν για να πω ότι είναι αυτό που θέλω να κάνω. Εκείνη την ώρα τελείωσε το καράτε, έκανε τον κύκλο του και ξεκίνησε ένα καινούριο ταξίδι.
Είναι λειτούργημα για εμένα το ΕΚΑΒ, μου αρέσει πάρα πολύ το να βοηθάω οποιονδήποτε συνάνθρωπό μου έχει πάθει κάτι. Επένδυσα πολύ σε αυτό, παρόλο που δούλευα και σε 2 δουλειές όταν έβγαζα τη σχολή. Επένδυσα χρήματα και χρόνο, έτσι ώστε να συμμετέχω σε διεθνή εκπαιδευτικά προγράμματα, τα οποία με βοήθησαν να πατήσω πιο γερά στα πόδια μου και να βοηθήσω εύκολα τους ανθρώπους που θα έχουν κάποιο πρόβλημα στη ζωή τους.
Ωραία, και μετά; Πότε ήρθε η ιδέα του Kids Save Lives;
Μετά τον ένα χρόνο στην Αθήνα, όταν η υπηρεσία με έστειλε σε μια περιοχή που δεν είχα πάει ποτέ, στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής. Η έκπληξη για εμένα ήταν ότι είναι τρομερά μεγάλες οι αποστάσεις, έτσι που ακόμη και αν υπήρχε ασθενοφόρο στην Κασσάνδρεια και ήμουνα σε βάρδια, για να καλύψω τις αποστάσεις και να φτάσω σε όλα τα χωριά, θα έπρεπε πολλές φορές να ταξιδέψω μέχρι και 50 λεπτά. Για όποιον γνωρίζει από διάσωση, από πρώτες βοήθειες ή για καρδιακές ανακοπές ξέρει ότι ο μεγαλύτερος εχθρός των επειγόντων περιστατικών είναι ο χρόνος. Μπορούμε να βοηθήσουμε τον κάθε άνθρωπο σε κάθε επείγουσα κατάσταση, μπορούμε να τον βοηθήσουμε ακόμα και όταν δεν θα βρίσκεται στη ζωή, ωστόσο μπορούμε να τον σώσουμε μόνο τα πρώτα κρίσιμα λεπτά, το πρώτο με πέμπτο. Μετά οι πιθανότητες επιβίωσης μειώνονται τραγικά.
Όταν σε 5 λεπτά μπορείς να σώσεις μια ζωή και εμείς φτάναμε σε 30-50 λεπτά λόγω των αποστάσεων, λόγω κακού οδικού δικτύου, λόγω του μεγάλου όγκου αυτοκινήτων. Δεν μιλούσαμε φυσικά για ανθρώπους που θα μπορούσαν να σωθούν, μιλούσαμε για νεκρούς που θα παρέμεναν νεκροί. Εμένα αυτό δεν μου έφτανε. Προσπαθήσαμε να σκεφτούμε τρόπους να φτάνουμε πιο γρήγορα. Το αυτονόητο ήταν να γράψουμε κάποιες επιστολές προς τη διοίκηση της υπηρεσίας μας ότι αντιμετωπίζουμε αυτό το πρόβλημα, για να μας βοηθήσουν με επιπλέον ασθενοφόρα και επιπλέον ανθρώπινο δυναμικό.
Δύο χρόνια μετά πήραμε την πρωτοβουλία να γίνουμε εκπαιδευτές ενός διεθνούς οργανισμού, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Αναζωογόνησης, με αποτέλεσμα να ονομαζόμαστε πλέον εκπαιδευτές στη βασική υποστήριξη της ζωής. Η σκέψη ήταν να επισκεπτόμαστε κάθε κοινότητα, έτσι ώστε να εκπαιδεύσουμε τους ενηλίκους στο να δίνουν αυτοί τις πρώτες βοήθειες -για αυτό ονομάζονται πρώτες βοήθειες, γιατί τις δίνει ο πρώτος παρευρισκόμενος της κοινότητας- και τα πρώτα λεπτά. Είναι απλές δεξιότητες που μπορεί να κάνει ο καθένας με ολιγόωρη εκπαίδευση. Και ξεκινήσαμε.
Εκεί συνέβησαν δύο εκπληκτικά πράγματα. Το πρώτο ήταν ότι δεν ερχόντουσαν πολλά άτομα, παρόλο που τους το προσφέραμε δωρεάν. Δεν είχαν οι πολίτες την προτεραιότητα στη ζωή τους να έρθουν στο ραντεβού για να μάθουν πρώτες βοήθειες για τις οικογένειές τους και για τους συνανθρώπους της κοινότητάς τους και τους φίλους τους ουσιαστικά. Και τους καταλαβαίνω, εν μέρει, γιατί οι ενήλικοι έχουν δουλειές, έχουν να μεγαλώσουν παιδιά και δεν χωράει ακόμα στο πρόγραμμά τους να αφιερώσουν 3-4 ώρες για να μάθουν πρώτες βοήθειες.
Το δεύτερο, είναι πως κάποιοι έφερναν μαζί τα παιδιά τους -αυτό έγινε κάπου εκεί στο 2010. Όταν τους βάλαμε να κάνουν πρακτική εξάσκηση δίπλα-δίπλα γονείς και παιδί, εκείνο που έκανε τεράστια εντύπωση ήταν ότι το παιδί οποιασδήποτε ηλικίας εκτελούσε πολύ γρήγορα οποιαδήποτε δεξιότητα του δείχναμε, ενώ οι γονείς ήθελαν περισσότερο χρόνο για να το καταφέρουν στο επίπεδο που το έκανε αυτό.
Και καταλάβαμε ότι αυτό είναι το μέλλον. Θα πρέπει να επενδύσουμε στη νεολαία.
Από εκείνη τη στιγμή αρχίσαμε να επικοινωνούμε περισσότερο με τα σχολεία και οι διευθυντές πάντα μας δέχονταν, γιατί και οι ίδιοι ένιωθαν την ανάγκη, την ανησυχία, πως πολλά μπορούν να συμβούν στο σχολείο και δεν ξέρουμε πώς να τα αντιμετωπίσουμε. Ξεκίνησε μια win-win συνεργασία με τα σχολεία της Κασσάνδρας και αυτό θα πρέπει να σου πω ότι είχε τεράστια αποδοχή και αποτελέσματα στην πορεία, για ένα πρόγραμμα, το οποίο ξεκίνησε από την Κασσάνδρα, που το σκεφτήκαμε και το αποτυπώσαμε σε διαφάνειες, που αποτελούνταν πάνω-κάτω από τις διεθνείς οδηγίες. Σιγά-σιγά είδα ότι άρχισαν και από άλλα μέρη της Ελλάδας να μας καλούν.
Στην αρχή, κάναμε προγράμματα για όλη τη Χαλκιδική, μετά υπήρξαν προσκλήσεις και από άλλα μέρη της Βορείου Ελλάδος, μετά κάποια καλοκαίρια ταξίδευα -επειδή χρήματα δεν υπήρχαν, το κάναμε επειδή το αγαπούσαμε και όχι επειδή μας πλήρωνε κάποιος και αναγκάστηκα να ταξιδεύω με το ελληνικό πολεμικό ναυτικό- σε κάποια νησιά όπου είδα τεράστια προβλήματα. Σε κάποια νησιά δεν υπήρχε καν ασθενοφόρο και σε κάποια νησιά που υπήρχε ασθενοφόρο τα οδηγούσε ο ταξιτζής του χωριού του νησιού.
Για να μη στα πολυλογώ, όλο αυτό είχε μεγάλη αποδοχή και ερχόντουσαν κοντά μας άνθρωποι αξιόλογοι που δεν ήτανε μόνο γιατροί, νοσηλευτές και διασώστες και έγιναν εκπαιδευτές του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Αναζωογόνησης. Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη πίστη πως, βάσει ερευνών, επαγγελματίες υγείας και πολίτες, εθελοντές, έφηβοι και δάσκαλοι, όλοι μπορούν να διδάξουν εξίσου καλά τη βασική υποστήριξη της ζωής. Εμείς το είδαμε αυτό στην πράξη. Κοντά μας ήρθαν άνθρωποι οι οποίοι έκαναν συγκλονιστικό ανθρωπιστικό έργο και αποφασίσαμε όλο αυτό να αποκτήσει οντότητα και νομική υπόσταση. Κάπως έτσι, το 2015 μπήκαν τα θεμέλια της πρώτης ανθρωπιστικής οργάνωσης που ήθελε να εκπαιδεύσει κυρίως παιδιά στις πρώτες βοήθειες και φυσικά ονομάστηκε “Τα παιδιά σώζουν ζωές” (Kids Save Lives).
Μέσα από την εκπαίδευση, λοιπόν, των παιδιών, μέσα από το Kids Save Lives, πώς σου φαίνεται, αλλάζει ο κόσμος;
Αλλάζει σίγουρα σε νούμερα, μετά την εκπαίδευση 100.000 παιδιών, εφήβων και ενηλίκων, μετά την τοποθέτηση εκατοντάδων σωτήριων συσκευών που ονομάζονται αυτόματοι εξωτερικοί απινιδωτές και μετά τη δημιουργία νέων καινοτόμων προγραμμάτων, έχουν αντιμετωπιστεί εκατοντάδες επείγοντα περιστατικά παραλίγο πνιγμού, αναίσθητων ανθρώπων, πνιγμονής από ξένο σώμα και πολλών άλλων που αντιμετωπίστηκαν από τους διπλανούς τους ανθρώπους ουσιαστικά που ήταν εκπαιδευμένοι.
Το σημαντικότερο είναι ότι έχουν επανέλθει στη ζωή 28 θύματα καρδιακής ανακοπής! Πού; Στην Ελλάδα, η οποία βάσει στατιστικών κατέχει μία από τις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης στην επιβίωση των θυμάτων καρδιακής ανακοπής, Είμαστε, δυστυχώς, τρίτοι από το τέλος. Πριν 4 χρόνια, που έγινε η προηγούμενη έρευνα, ήμασταν προτελευταίοι. Τώρα ανεβήκαμε μια θέση! Πιστεύω ότι αν συνεχίσουμε με την ίδια θέρμη και ο κόσμος συνεχίσει να εκπαιδεύεται και να χρησιμοποιεί έξυπνες εφαρμογές μέσα από το κινητό του, όπως αυτές του Kids Save Lives, τότε η επόμενη πενταετία θα είναι καθοριστική για το μέλλον της Ελλάδας και σίγουρα θα ανεβούμε πολλές ακόμη θέσεις.
Αν μια μέρα ξαφνικά ο κόσμος έχει καλύψει την ανάγκη για εκπαίδευση και προετοιμασία πάνω στα περιστατικά που μπορεί να προκύψουν, αν σε έναν ιδανικό κόσμο δεν χρειάζεται πλέον το Kids Save Lives και έχουν επιτευχθεί όλοι οι στόχοι του, πώς θα νιώσεις;
Την ίδια ώρα θα μου γίνει ένα κλικ και θα αλλάξω τρόπο σκέψης, αντικείμενο και στόχο για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου. Την ίδια ώρα. Πολλές φορές στη ζωή μου έχω αναγνωρίσει ότι επαναπρογραμματίζομαι σχετικά πολύ εύκολα. Υπήρχαν πολλά προβλήματα τα τελευταία χρόνια -άπειρα θα μπορούσα να σου πω. Σε κάθε πρόβλημα την ίδια στιγμή επαναπρογραμματιζόμουν και είτε άλλαζα μυαλά, είτε και συνεργάτες. Την ώρα που θα καλυπτόταν αυτή η ανάγκη, θα άλλαζα στόχευση.
Δε στεναχωρήθηκα ποτέ που σταμάτησα τον πρωταθλητισμό, δεν θα στεναχωριόμουνα αν θα σταματούσα στην υπηρεσία μου, δεν θα στεναχωρηθώ αν θα σταματήσει κάποια στιγμή το Kids Save Lives, ίσα-ίσα θα είναι ένα κεφάλαιο που θα κλείσει και θα είναι η αρχή για κάτι άλλο. Δεν θα στεναχωρηθώ για οτιδήποτε σταματήσει γιατί θα ξέρω ότι έχω δώσει το 200%.
Αναφέρεις συχνά και στις εκπαιδεύσεις και παντού το εξής: “Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην κάνεις τίποτα”. Είναι και προσωπική σου αρχή στη ζωή;
Αυτό είναι μια αρχή που μας δίδαξε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και είναι για μας ένα εργαλείο με σκοπό να αλλάξουμε νοοτροπίες εδώ στην Ελλάδα. Ο μέσος Έλληνας ή Ελληνίδα έχει ακόμα κάποιους μύθους στο μυαλό του -που είναι προϊόν άγνοιας, όχι της πραγματικότητας. Φοβούνται ότι υπάρχουν νομικά ζητήματα, ανύπαρκτα. Η αλήθεια είναι ότι οι νόμοι στην Ελλάδα σε προστατεύουν αν πας να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που κινδυνεύει, δηλαδή, ισχύει τελικά το αντίθετο από ότι πιστεύουν οι Έλληνες. Εκεί έρχεται ο Π.Ο.Υ. που μας ωθεί να κάνουμε το γενναίο βήμα μπροστά και να κάνουμε έστω κάτι από το να μην κάνουμε τίποτα, όπως κάναμε τόσα χρόνια εδώ στην Ελλάδα.
Για να επανέλθω, προσπαθώ να είμαι ένας άνθρωπος που κάνει πράγματα. Θα ήθελα λίγο περισσότερο ελεύθερο χρόνο να ξεκουραστώ και έναν καναπέ. Ωστόσο, αυτό που επέλεξα να κάνω δεν έχει πολύ ελεύθερο χρόνο. Είναι ανύπαρκτος θα έλεγα. Αλλά είναι μια επιλογή. Σκληρή πολλές φορές, το να κάνεις πράγματα είναι σκληρό, ναι.
Κάποια συμβουλή που θα ήθελες να δώσεις στους νεότερους, σε αυτούς που θέλουν να γίνουν εθελοντές ή να βοηθήσουν τον κόσμο, που έχουν το ίδιο όραμα με εσένα;
Ένα ευρύτερο σχόλιο: Είμαστε αυτοί που είμαστε, γιατί μας έχουν επηρεάσει οι άνθρωποι με τους οποίους κάνουμε παρέα. Γι’ αυτό να επιλέγουμε ανθρώπους που ταιριάζουμε και που είναι κυρίως καλοί άνθρωποι. Το καλό θα μας επηρεάσει, όπως γίνεται με τα συγκοινωνούντα δοχεία, και αύριο-μεθαύριο και εμείς θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Άρα το μήνυμα από το βίωμά μου είναι να επιλέγουμε όσο το δυνατόν κάλους και άξιους ανθρώπους δίπλα μας.
Τώρα να πούμε ότι εθελοντές μπορούν να γίνουν όλοι. Έχουμε παραδείγματα παιδιών, όπως τον 11χρονο που θέλει να γίνει πρεσβευτής του ανθρωπιστικού μας οργανισμού, και τον Αύγουστο που είναι από τα 5 του. Πιστεύουμε πάρα πολύ στις άπειρες ικανότητες των παιδιών, των εφήβων, των νέων ανθρώπων, γι’ αυτό και επενδύουμε εκεί. Όλοι οι άνθρωποι στην Ελλάδα να πάρουν το μήνυμα πως όλοι μπορούν να γίνουν εθελοντές του Kids Save Lives. Αν αποφασίσουν να αφιερώσουν λίγο από τον προσωπικό τους χρόνο ποιοτικά ως εθελοντές σε μια οποιαδήποτε εθελοντική ομάδα -δεν χρειάζεται να είναι το Kids Save Lives, αρκεί ο φορέας που θα πάνε να ταιριάζει με τα πιστεύω τους- τότε θα δουν ότι οι εθελοντικές ομάδες μπορούν να γίνουν οι φορείς που κλείνουν τρύπες στο σύστημα και ότι διορθώνονται πράγματα στην Ελλάδα.
Υπάρχει ένα θέμα όμως. Εθελοντής δεν σημαίνει ότι θα φορέσω ένα μπλουζάκι και θα βγάλουμε μια selfie και θα πούμε ότι είναι εθελοντής. Ο εθελοντής είναι δέσμευση. Αν αποφασίσω να μπω σε ένα φορέα, παρόλο που δεν πληρώνομαι θα πρέπει πάλι να δίνω το 100%, να επενδύω το χρόνο μου καθημερινά και όσο πιο συχνά μπορώ στο έπακρο, αλλιώς να μη γίνω εθελοντής. Αλλιώς θα είμαι πρόβλημα, θα είμαι ένα όνομα σε μια λίστα που δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα. Αν το αποφασίσουν, να δώσουν το 100%.
Για να κλείσουμε έτσι όμορφα, θα σου ζητήσω να αναφέρεις περιστατικά που θυμάσαι και το ξέρω, γιατί ανεβάζεις και στο facebook τις ιστορίες που ακούς και χαίρεσαι, αν έχεις κάποια αγαπημένη ιστορία διάσωσης από κάποιον εθελοντή ή από εσένα.
Το ένα περιστατικό είναι ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα όταν ήμουν στη Σαντορίνη σε ένα σχολείο, από έναν διασώστη του ΕΚΑΒ Αθηνών, ο οποίος μου ανέφερε ότι παραλάβαμε ένα κορίτσι 10 ετών, θύμα πνιγμού και επανήλθε στη ζωή από την αδερφή της, 14 ετών, που εκπαιδεύσαμε πριν 2 μήνες στο σχολείο τους. Εκεί έκλαψα από χαρά, γιατί είδα ότι η ονομασία που δώσαμε,” τα παιδιά σώζουν ζωές”, έγινε πραγματικότητα εκείνη την ημέρα. Είναι το πρώτο παιδί στην Ελλάδα που επαναφέρει μια ανθρώπινη ζωή και ένα από τα πρώτα παιδιά στον κόσμο.
Ένα προσωπικό βίωμα, το οποίο δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι μια αίσθηση: Αέρας στο μάγουλό μου. Τί σημαίνει: Δούλευα πρωί στο ΕΚΑΒ της Κασσάνδρας Χαλκιδικής, δέχθηκα μια κλήση για θύμα καρδιακής ανακοπής σε μια κοινότητα περίπου 20χλμ μακριά, την στιγμή που εγώ φυσιολογικά με τον συνάδελφο μου θα χρειαζόμασταν 15-20 λεπτά για να φτάσουμε. Αποδεδειγμένα, θα το σώζαμε, μόνο αν διακτινιζόμασταν και ήμασταν εκεί σε 4-5 λεπτά.
Την αλλαγή έκανε το εξής: Ενώ τρέχαμε προς το σημείο, ενημέρωσα την εκπαιδευμένη ομάδα της κοινότητας στην οποία είχαμε ήδη τοποθετήσει και απινιδωτές, ότι υπάρχει καρδιακή ανακοπή στο σημείο.Μέχρι να φτάσει το ΕΚΑΒ ήδη είχαν χορηγηθεί 2 απινιδώσεις και είχε γίνει ΚΑΡΠΑ για 10 περίπου λεπτά. Μαζί με τους πολίτες, εκπαιδευμένους και παρευρισκόμενους και τα πιο εξειδικευμένα πράγματα που χρειάζεται να κάνουμε εμείς, ενώ μέχρι τότε δεν υπήρχε ο ρυθμός που θέλαμε, κάποια στιγμή στο μόνιτορ είδα ένα ρυθμό που υπόσχεται ζωή.
Τους είπα να σταματήσουν, έκανα λίγο πίσω το κεφάλι του θύματος, έβαλα το μάγουλό μου και το αυτί μου πάνω από το πρόσωπό του και ένιωσα ένα δυνατό αεράκι στο μάγουλό μου. Ήταν η ανάσα του. Και για όσους ανθρώπους γνωρίζουν από πρώτες βοήθειες και βασική υποστήριξη της ζωής το ότι αναπνέει ένας άνθρωπος σημαίνει ότι ζει, σημαίνει ότι η καρδιά του δουλεύει.
Υπήρχαν κι άλλα περιστατικά που είχαν επανέλθει στη ζωή, αλλά ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα και τόσο μεγάλη χαρά μου που δεν πρόκειται να την ξεχάσω, γιατί δεν ήταν 2 διασώστες μόνο. Ήταν παρευρισκόμενοι, ήταν μια γυναίκα που έτρεξε και πήρε τον απινιδωτή και έχει χορηγήσει απινιδώσεις, ήταν μια ιδιαίτερη ομάδα αναζωογόνησης και αυτό θέλουμε να φτιάξουμε στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Γιατί θα πρέπει πλέον να καταλάβουμε ότι δεν αρκεί το εθνικό σύστημα υγείας, πρέπει όλοι να βάλουμε το χέρι μας. Και οι παρευρισκόμενοι δίπλα στα θύματα που κινδυνεύουνε, αλλά και οι εκπαιδευμένοι πολίτες οι πρώτοι ανταποκρινόμενοι της κάθε κοινότητας που θα τρέξουν να βοηθήσουν. Να γίνουμε μια ομάδα όλοι μαζί, αυτό είναι το δικό μου όνειρο.
Στην Κύπρο θα πάμε ένα βήμα παραπέρα και θα δουλέψουμε από τις αρχές του 2023 σε αυτή την κατεύθυνση. Υπηρεσία ασθενοφόρων της Κύπρου, Υπουργείο υγείας της Κύπρου, πολίτες της Κύπρου, θα κάνουμε μια ομάδα και θα προσπαθήσουμε αντιμετωπίσουμε το κάθε επείγον περιστατικό άμεσα. Με τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Kids Save Lives, με τον διαδικτυακό εθνικό χάρτη του Kids Save Lives και με το application ISaveLives του Kids Save Lives.
Ο Αναστάσης μου απάντησε σε ό,τι ρώτησα για τον ίδιο, για το Kids Save Lives και για την ζωή κι εγώ εμπνεύστηκα. Αν εμπνεύστηκες κι εσύ και θέλεις να ενημερωθείς παραπάνω μπορείς να μπεις πάντα στην ιστοσελίδα του οργανισμού και να δηλώσεις συμμετοχή σε κάποιο από τα προγράμματα εκπαίδευσης για να γίνεις κι εσύ first responder. Για εσένα. Για εμένα. Για τους γύρω μας. Γιατί εμείς αλλάζουμε τον κόσμο. Και το Kids Save Lives είναι ένας τρόπος.
