Για όσα άτομα ξέρουν τί είναι το πετριχώρ, εδώ θα πάρετε μια άλλη γεύση! Για εμένα η λέξη σημαίνει κάτι άλλο πλέον, μετά…
Το 2021:
Ήταν η χρονιά που άρχισαν όλα… Εγώ, μια απλή κοπέλα που γράφει ποίηση. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσω πολλά πράγματα, και σας τον συστήνω είναι ένας, η γραφή, και θα το αναλύσω και στη συνέχεια. Αλλά αυτό που είχα να αντιμετωπίσω εκείνη τη περίοδο ήταν το ανέλπιδο ξέσπασμα των παραβιαστικών περιστατικών λίγο πολύ από τον μισό πληθυσμό της χώρας, το σοκ αλλά και την σπίθα που άναψε το κίνημα #MeToo που, κάλλιο αργά παρά ποτέ, έσκασε σαν βόμβα και στην Ελλάδα. Και παράλληλα μάθαινα καινούριες λέξεις…
Η λέξη “πετριχώρ” για εμένα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον από πολλές απόψεις και με έλκυε σταδιακά. Πρώτα, ήταν τα γράμματα από τα οποία αποτελείται και ο ήχος που παράγουν. Βαθιά και βαριά σύμφωνα και ένα δίψηφο. Την ερωτεύτηκα και έψαξα την σημασία της. Και με έκπληξη ανακάλυψα ότι η αίσθηση αυτή, η μυρωδιά που την νιώθεις στα ρουθούνια αλλά -το πιο περίεργο- και στο δέρμα και δεν ξέρεις πώς να την σχολιάσεις, κι όμως, έχει αντιστοιχία σε λέξη. Και η λέξη αυτή συνειρμικά ήρθε και έδεσε στην επικαιρότητα.
Συγχωρέστε μου τον βαρύ συμβολισμό, ίσως κουράσει, μα είναι ο μόνος τρόπος να αντιληφθούμε πραγματικά την αλήθεια πολλές φορές.
Ύστερα, το 2022:
Ζω προσωπικά μια εμπειρία μίσους και αχαλίνωτου πολέμου ενός ολόκληρου μικρόκοσμου απέναντι σε άτομο του κύκλου μου. Και εκεί αρχίζω να μπαίνω στην θέση όλων αυτών που γνώριζαν κακοποιητές και διάσημους βιαστές και δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν το γεγονός ότι αυτοί ήταν τόσα πολλά περισσότερα από τα επαίσχυντα γεγονότα που έκαναν. Που τους είχαν, και τους έχουν ακόμα, φίλους και έλεγαν πράγματα όπως: “Πέσατε να τον φάτε”. Αμέσως εντοπίζω το συνειρμικό μου λάθος και καταλαβαίνω πως το συναισθηματικό δέσιμο με κάποιον ξεκάθαρα ένοχο δεν μπορεί να μειώσει την ενοχή του. Και αυτό σημαίνει πως χρειάζεται σωφρονισμό.
Όμως, κάποια άτομα διψούν για αφανισμό και για λαϊκά δικαστήρια. Άτομα που δεν έχουν καμία εμπλοκή και αντί να βοηθήσουν τα θύματα -δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη- χτυπούν σε αυτά ξανά και ξανά τα γεγονότα, σε μια προσπάθεια φαινομενικά να βρουν την αλήθεια, αλλά στα αλήθεια να θέλουν μονάχα να καταδικάσουν για να βρουν δικαίωση οι κακοποιημένες από ποιος-ξέρει-τι-και-ποιον δικές τους ψυχές. Και αυτό δεν είναι υγειές. Και γράφω ξανά:
Πριν ένα χρόνο έγραψα αυτό με αφορμή το #metoo. Καλώς έβαλα ερωτηματικό και έκλεισα το συνδετικό “γλυκό” σε παρένθεση της μέρας που χάραζε γιατί μάλλον πικροχαράζει κάθε μέρα μια πιο θολή από την προηγούμενη. Το πετριχώρ που είχε γίνει πέτρα και είχε έρθει καπέλο στο κεφάλι κάποιων γίνεται τώρα κάθε μέρα ένας όλο και μεγαλύτερος βράχος και να δω πότε θα καταλάβουμε ότι με το να το κάνουμε βουνό, αυτό που θα καταφέρουμε θα είναι να γίνει κατολίσθηση σε άσχετες πλευρές και σε άσχετα κεφάλια τα οποία απλά έχουμε την λαιμαργία να τα φάμε.
Το πετριχώρ ήταν μια ύπουλη μάστιγα στα ρουθούνια των εκάστοτε θυμάτων που καταδείκνυε περίτρανα τα στίγματα της παραβιαστικής βροχής. Πλέον δεν μυρίζει απλώς. Βρωμάει. Και είναι καλό, γιατί πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε την βροχή. Όμως νιώθω πως θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί η βροχή, όπως ξέρουν καλύτερα οι αρμόδιοι μετεωρολόγοι που παρακολουθούν πότε βρέχει και εμφανίζεται το πετριχώρ. Αντ’ αυτού, εμείς παίρνουμε το πετριχώρ -που καλά κάνει και υπάρχει- και πετροβολούμε όποιο άτομο πάρει ο χάρος. Να καταλάβουμε λίγο πως την βροχή οι δικοί μας υδρατμοί την κάνουνε.
Μέρα χωρίς βροχή δεν ξέρω αν θα υπάρξει, αλλά σε όλα εσάς που κάθεστε δίπλα μου στο μπαλκόνι με το τσιγαράκι σας μυρίζοντας το πετριχώρ ίσως να μην ήταν αταίριαστο το “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω”. Μόνο τις σύγχρονες μέδουσες μπορώ να δικαιολογήσω για τα πετρώματα, μα οι πλέον ψευτομετεωρολογικές λαϊκές εταιρείες με αηδιάζουν που μας κάνουν να ξεχνάμε την βροχή από το να αγχωνόμαστε για ανερχόμενο πετροπόλεμο.
Ίσως μιλάω πολύ συμβολικά, μα σε μια τόσο θολή ατμόσφαιρα φοβάμαι μήπως δεν καταλάβω κι εγώ καμία πέτρα να πέφτει στο κεφάλι μου. Αυτοί που θα καταλάβουν μάλλον θα είναι και αυτοί που θα ξημερώσουν και μια μέρα πιο φωτεινή. Που θα φτιάξουν ομπρέλες και θα τις μοιράζουν απλόχερα ή που θα στεγνώνουν το άτομο που βράχηκε πριν μουχλιάσει και μυρίσει το δίκαιο το πετριχώρ.
Για ένα ταλαίπωρο κεφάλι που ξέρω ότι έφαγε την κοτρόνα που του προόριζε ένας κάποιος ψευτομετεωρολογικός κύκλος.
Αλλά μετά πάλι…
“Πώς γίνεται να φυλακίζεται κάποιος ως ύποπτος και να αποφυλακίζεται ως ένοχος;”, όπως είπε για κάποιο γεγονός ο Ρένος Χαραλαμπίδης.
Αν διαβάζετε μέχρι εδώ και ψάχνετε για ένα συμπέρασμα που δεν υπάρχει, κρατήστε τις πέτρες σας… Αυτό είναι το μήνυμα: Ξέρω μόνο πως χρειαζόμαστε πολύ περισσότερη παιδεία από αυτή που μέχρι τώρα δίναμε και σίγουρα αυτό παίρνει χρόνο για να αλλάξει τα μυαλά των ανθρώπων. Αν δεν αλλάξουν αυτά όμως σήμερα, τουλάχιστον στο σήμερα να αλλάξει η αυτόματη αντίδρασή μας στις παρανομίες και στα δικαιώματα που παραβιάζουν. Άμεσα αντανακλαστικά μετά την βροχή ή … Και μετά με το πετριχώρ… Ή με πέτρες έστω… Αλλά να αντιδράμε εκεί που πρέπει.
Ήταν η ατιμώρητη παραβιαστική συμπεριφορά αυτή που θέλαμε να αλλάξει. Και το γεγονός πως “πέσαμε να φάμε” άτομα και όμως ακόμα γερά κρατούν ίσως αποδεικνύει το λόγο που έγινε το κίνημα. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Μόνο με γκρέμισμα και χτίσιμο. Γκρέμισμα των σάπιων από υγρασία και χτίσιμο γερών θεμελίων τόσο για τα άτομα που έχουν υπάρξει θύματα, όσο για τα άτομα που θα υπάρξουν θύματα, όσο και για αυτά που είναι εν δυνάμει θύτες. Για να μην γίνουν ποτέ, καλύτερα…
Μέχρι να αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας, μέχρι να έρθει μια μέρα λίγο πιο στεγνή, τουλάχιστον δεν θα κρύβουμε πια το πετριχώρ, αυτή είναι η διαφορά που έφερε το #MeToo. Θα το κάνουμε πέτρα, κοτρόνα αν χρειάζεται. Οι κοτρόνες μας, όμως, τώρα να χτίσουν ένα τοίχος προστατευτικό με σκεπή, που ίσως πάλι να μπάζει, αλλά να είναι, για γυναίκες και άντρες, προστασία. Αυτή είναι, λοιπόν, η επόμενη αμφίβολη μέρα που θέλω να δω και σε αυτή δεν λείπει ούτε η βροχή, ούτε το πετριχώρ, ούτε οι πετροπόλεμοι. Ένας ήλιος μονάχα χτυπάει αδιαλείπτως με φως τα πάντα.
Κλείνοντας, θέλω να τονίσω την σημασία του να γράφει κανείς ένα ποίημα. Αν δεν έγραφα αυτό το ποίημα δεν ξέρω πώς αλλιώς θα αντιμετώπιζα τον πόνο της συνειδητοποίησης πως ο κόσμος είναι αηδιαστικός μερικές φορές και πως σε κάποια θέματα η αλλαγή δεν θα έρθει αμέσως μετά το στιγμιαίο πυροτέχνημα μιας διαδήλωσης ή ενός κινήματος -ή ενός πετροπόλεμου- που μετά από λίγο θα θυμούνται λίγοι…
Γράφοντας για το #MeToo, και το ίδιο ισχύει για κάθε σημαντικό πράγμα για εμάς και για τον κόσμο, ακόμα κι αν νιώθουμε πως δεν θα το δει κανένας και δεν θα έχουμε επίδραση -γιατί ποιος διαβάζει τα posts μια άσχετης φοιτητριούλας στο facebook- κάνουμε κάτι πολύ σημαντικό: Το χαράσσουμε στην μνήμη μας. Έτσι, που να μην σβήσει ποτέ και κάθε περιστατικό στην ζωή μας να το αντιμετωπίσουμε έχοντάς το υπόψη. Και αυτό είναι αλλαγή, πρώτα μέσα μας. Και ύστερα, χωρίς να το καταλάβουμε ή να το επιδιώκουμε, και έξω μας.