“Εφτά φορές να πέσεις, οχτώ να σηκωθείς.” μα πόσο κλισέ ατάκα… η φράση που ακούω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. “Ε καλά”, σκεφτόμουν “κάτω θα μείνω; Θα σηκωθώ, πως κάνετε έτσι;”. Για αρκετά χρόνια πίστευα ότι αναφέρονταν στις φορές που έπεφτα με το ποδήλατο, που σκόνταφτα, ή που τύχαινε τέλος πάντων, να βρεθώ τυχαία στον δρόμο με κάποια γρατζουνιά. Άργησα πολύ να καταλάβω το νόημα αυτής φράσης. Ότι, πίσω από αυτές τις λέξεις, κρύβεται μία ολόκληρη στάση ζωής και όχι μόνο οι δικές μου γρατζουνιές.
Αργά ή γρήγορα, όμως, όλοι αντιλαμβανόμαστε τι είναι αυτό που προσπαθούν να μας μάθουν. Πρόκειται για την ικανότητά μας να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε όποια αντιξοότητα μας παρουσιαστεί, τη δύναμη να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Και πότε το καταλαβαίνουμε αυτό; Μα φυσικά, όταν γευόμαστε την απόλυτη πίκρα της αποτυχίας. Αυτή τη φαρμακερή και δυνατή γεύση, που κατακλύζει όλο σου το σώμα, σαν να πίνεις, για πρώτη φορά τον καφέ σου σκέτο, ενώ εσύ έχεις συνηθίσει στον γλυκό με τρεις κουταλιές ζάχαρη και μάλιστα με έξτρα σιρόπι σοκολάτας, σαν να τρως χαστούκι στο μάγουλο, σαν μπουνιά στην κοιλιά, σαν κλωτσιά στα αχαμνά. Κάπως έτσι έρχεται και η αποτυχία, εκεί που δεν το περιμένεις. Ή τουλάχιστον, τότε είναι που πονάει λιγάκι παραπάνω.
Η μεγαλύτερή μας αποτυχία, είναι ότι φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι αποτύχαμε. Νιώθουμε ντροπή να πούμε πως “Εγώ προσπάθησα, κόπιασα, ίδρωσα μα απέτυχα, αλλά θα προσπαθήσω ξανά, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα”. Παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας σαν μία τέλεια εξίσωση λαμπρών επιτυχιών και ανώδυνων ημερών. Ποιος θα μιλήσει, όμως, για όλες εκείνες τις φορές που ένιωσες την απογοήτευση να σου κόβει τα πόδια;
Οι πιο πολλοί διστάζουμε να περιγράψουμε τις φορές που δεν πετύχαμε αυτό που προσπαθήσαμε. Όσο εύκολα περηφανευόμαστε για τις επιτυχίες, τόσο δύσκολο μας είναι να αναφερθούμε στις αποτυχίες. Τις κρύβουμε κάτω από το χαλάκι, τις βάζουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, σαν να μην συνέβησαν ποτέ. Με τον καιρό οι “ντροπιαστικές” αυτές στιγμές ξεχνιούνται, μένουν μία ανάμνηση σαν να τις βίωσε κάποιος άλλος αντί για εμάς, ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Προσπαθούμε να καθαρίσουμε όποιο σημάδι άφησε πάνω μας μία αποτυχία, ενίοτε, ακόμα και να φορτώσουμε τα λάθη μας σε άλλους. Άλλωστε, αυτός είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να μην στιγματιστούμε, να λάβουμε την έγκριση που τόσο αποζητάμε από άλλους, αλλά κυρίως από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτές οι στιγμές όμως δεν σβήνουν ποτέ, όσο και να προσπαθούμε, μένουν χαραγμένες μέσα μας, σαν να έχουν γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι.
Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα να αφήσουμε την εικόνα της ατσαλάκωτης επιτυχίας πίσω μας;
Δεν υπάρχει τίποτα μελανό, τίποτα κακό στην αποτυχία και πρέπει επιτέλους να απενοχοποιηθεί. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι στις αποτυχίες μας οφείλουμε αυτό που είμαστε σήμερα. Ας μην αφήσουμε αυτήν την ευκαιρία να εξελιχθούμε και να γίνουμε ένα τσακ πιο δυνατοί, ένα τσακ πιο έξυπνοι και προνοητικοί μέσα από τις αποτυχίες μας, ακόμα κι αν πονάει. Μπορεί η πορεία μετέπειτα να είναι κοπιαστική και ανοδική, αλλά είναι ο μόνος δρόμος και στο τέλος είναι σίγουρα λαμπερός!
