Η κρίση που βιώνει η ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια, έχει καταστήσει τη μετανάστευση, πραγματικότητα. Πολλοί, στην πλειοψηφία τους νέοι, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα και να δοκιμάσουν την τύχη τους στο εξωτερικό, όπου οι προοπτικές για επαγγελματική αποκατάσταση είναι περισσότερες και οι οικονομικές συνθήκες ευνοϊκότερες. Ωστόσο, οι προκλήσεις με τις οποίες θα έρθουν αντιμέτωποι στην προσπάθεια προσαρμογής τους σε μια άλλη χώρα δεν είναι λίγες, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις που η προσαρμογή αυτή δεν έρχεται ποτέ.
Μια τέτοια περίπτωση θα μας διηγηθούν ο Γιάννης και η Ανθή, πρώην μετανάστες, στην μακρινή Αυστραλία…
1. Πώς πήρατε την απόφαση να φύγετε και μάλιστα για κάπου τόσο μακριά;
Γενικά, σαν άτομα, είμαστε πολύ δεμένοι με τις οικογένειές μας και τους φίλους μας, γι’ αυτό και η απόφαση να φύγουμε, πάρθηκε δύσκολα και μετά από πολλή σκέψη. Οι αιτίες ήταν καθαρά οικονομικές. Είχαμε και οι δύο δουλειά, αλλά σίγουρα αυτή δε μας προσέφερε την οικονομική ασφάλεια που χρειαζόμασταν ώστε να δημιουργήσουμε τη δική μας οικογένεια, όντας νιόπαντροι. Η ελπίδα για μια πιο άνετη ζωή με περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες, μας οδήγησε στην Αυστραλία και συγκεκριμένα στη Μελβούρνη, όπου πρόσφατα είχαν μεταναστεύσει και οι κουμπάροι μας. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή της χώρας, καθώς είχαμε ακούσει πολλά θετικά σχόλια για αυτή.
2. Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν μπήκατε στο αεροπλάνο;
Μπήκαμε με δυο βαλίτσες όνειρα (και λίγα δολάρια). Τα συναισθήματά μας ανάμεικτα. Από τη μία, η λαχτάρα και ο ενθουσιασμός για ένα νέο ξεκίνημα, αλλά από την άλλη η μεγάλη στεναχώρια του αποχαιρετισμού και ο φόβος για το άγνωστο.
3. Το πρώτο διάστημα ήταν δύσκολο;
Όχι, τουναντίον. Με την βοήθεια των δύο φίλων μας εκεί, εγκατασταθήκαμε πολύ γρήγορα και δεν άργησε και η στιγμή που βρήκαμε δουλειά. Το πρώτο εξάμηνο περνούσαμε πολύ όμορφα. Μετά από λίγο καιρό, όμως, ήρθαμε αντιμέτωποι με τις πρώτες δυσκολίες.
4. Ποιες ήταν αυτές;
Δυστυχώς η κυβέρνηση, ενώ είχαμε εγκατασταθεί με όλες τις νόμιμες διαδικασίες, απέρριψε την αίτηση μας για μόνιμη παραμονή, δίνοντας μας ένα μήνα διορία να εγκαταλείψουμε τη χώρα. Μετά από συμβουλή δικηγόρου, ζητήσαμε επανεξέταση της αίτησής μας και έτσι καταφέραμε να πάρουμε παράταση παραμονής. Γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι στην Αυστραλία οι μετανάστες πρέπει να έχουν visa αλλά σε καμία περίπτωση δεν περιμέναμε να είναι τόσο δύσκολη η διαδικασία απόκτησής της.
5.Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος σας “σύμμαχος” και ποιος ο μεγαλύτερος σας “αντίπαλος” σε όλα αυτά;
Σίγουρα σε τέτοιες περιπτώσεις, ο μεγαλύτερος “αντίπαλος” είναι η μοναξιά και η νοσταλγία. Παρ’ όλο που είχαμε ο ένας τον άλλον και είχαμε ήδη δημιουργήσει κάποιο κύκλο εκεί, κάθε στιγμή που περνούσε, ευχόμασταν να τη ζούσαμε στην Ελλάδα. Συν τοις άλλοις, βιώναμε μια συνεχή ανασφάλεια, όπως αναφέραμε, για το αν θα μας δώσουν τελικά την άδεια παραμονής, που ήταν ακόμη σε εκκρεμότητα. Ωστόσο, η υπομονή και η επιμονή ήταν οι πιο μεγάλοι μας σύμμαχοι σε όλα αυτά.
6.Ποιες διαφορές εντοπίσατε μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας;
Όσον αφορά τα θετικά της Αυστραλίας, είναι μια χώρα πολύ καλά οργανωμένη και οικονομικά ανεπτυγμένη. Οι μισθοί σε σχέση με την Ελλάδα είναι σαφώς μεγαλύτεροι και οι επαγγελματικές ευκαιρίες είναι αρκετές. Επίσης, είναι μια χώρα πολυπολιτισμική, οπότε ο ρατσισμός αποτελεί για αυτούς άγνωστη λέξη. Από την άλλη, στα αρνητικά της Αυστραλίας συγκαταλέγεται η αποξένωση. Οι γείτονες, για παράδειγμα, δεν λένε ούτε καλημέρα μεταξύ τους. Υπάρχει μια διακριτικότητα που αγγίζει τα όρια της ψυχρότητας. Τέλος και η διασκέδαση είναι αρκετά διαφορετική από την Ελλάδα. Τις καθημερινές δε βγαίνει σχεδόν κανείς και έτσι το Σάββατο οι καταχρήσεις σε όλα τα επίπεδα είναι πολύ συχνές.
7. Τελικά σας δόθηκε η άδεια παραμονής;
Είχαμε ήδη επιστρέψει στην Ελλάδα όταν βγήκε η απόφαση. Ένα θέμα υγείας, που ευτυχώς ξεπεράστηκε, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε τις προτεραιότητές μας. Έτσι, ένα βράδυ έγινε μια συζήτηση. Μετά από αυτή, είχαμε αποφασίσει ότι θα γυρίσουμε στην Ελλάδα, ακόμη και αν το κράτος μας έδινε τελικά την visa. Προτεραιότητα για εμάς, λοιπόν, είχε να είμαστε κοντά σε αυτούς που αγαπάμε κι ας χρειαστεί να παλέψουμε για την οικονομική μας αποκατάσταση. Εξάλλου και στην Αυστραλία συνεχώς παλεύαμε και σε πολλαπλά επίπεδα. Η συναισθηματική μάχη που δίναμε στην Αυστραλία, μας φάνηκε πιο σκληρή από την οικονομική στην Ελλάδα.
“Κι αν με ρωτούσαν τι είναι κόλαση, θα έλεγα απόσταση απ’ ό,τι αγαπώ.”
8. Μετά από αυτή την εμπειρία σας τι θα λέγατε σε όσους σκέφτονται να μεταναστεύσουν;
Σίγουρα δε θα έχουν όλοι την ίδια τύχη. Κάποιοι προσαρμόζονται εύκολα και μένουν ευχαριστημένοι και άλλοι γυρίζουν πίσω απογοητευμένοι. Επίσης, είναι διαφορετικό να μεταναστεύει κάποιος στην Γερμανία, για παράδειγμα, που είναι μόλις δύο ώρες πτήση από την Ελλάδα και διαφορετικό στην Αυστραλία. Κοινός παρονομαστής είναι βέβαια η μοναξιά που θα βιώσει, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Αυτό που θα λέγαμε γενικότερα, είναι να τολμήσουν να κάνουν ό,τι ονειρεύονται και να παλέψουν για τον μέλλον τους με όποιο τρόπο θεωρούν εκείνοι καταλληλότερο.
