Λυπηρό αν και πραγματικό, το τέλος των Χριστουγέννων. Καμιά φορά η λύπη είναι τόσο μεγάλη που το countdown, προσμονή, για τα επόμενα Χριστούγεννα προθερμαίνεται ήδη με το τέλος των εορτών. Αυτό, νομίζω, είναι και το πιο πολυσύχναστο countdown παγκοσμίως. Κάποιοι ξεκινούν την αντίστροφη μέτρηση μόλις τελειώσει το καλοκαίρι. Αν θεωρήσουμε ως συμβολική ημερομηνία λήξης του καλοκαιριού την 11^η Σεπτεμβρίου (μιας και τότε αρχίζουν τα σχολεία), αυτό πάει να πει πως ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπων αναμένει τα Χριστούγεννα 105 μέρες. Βέβαια, στην πρώτη περίπτωση που αναφέρθηκε στην αρχή, μιλάμε για μία ακραία αναμονή, που υπολογίζεται στις 352 μέρες, και αν είναι δίσεκτο το έτος, στις 353.

Ωστόσο, μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο προσμονής των Χριστουγέννων υπάρχουν και πολλοί άλλοι λόγοι γιορτής και χαράς. Η αναφορά μου επεκτείνεται από μια τυχαία παγκόσμια ημέρα, όπως αυτή του ποδηλάτου (3 Ιουνίου, για όποιον ενδιαφέρεται) ή εκείνη του βιβλίου (2 Απριλίου), έως την Τσικνοπέμπτη ή τον Άγιο Βαλεντίνο.

Χωρίς άλλες περιστροφές, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως ίσως το συνεχές αίσθημα της προσμονής μας απορροφά από το να δούμε και να εκτιμήσουμε αυτό που συμβαίνει γύρω μας εδώ και τώρα. Σε συνέχεια του προηγούμενου παραδείγματος που ανέλυσα, σκέφτομαι: «Αν το μυαλό μας είναι μόνο στα Χριστούγεννα, μήπως χάνουμε τις υπόλοιπες γιορτές;». Αναμορφώνοντας τον παραπάνω στοχασμό πιο ρεαλιστικά: «Αν συνεχώς περιμένουμε κάτι να γίνει, μήπως δεν είμαστε εδώ για όσα γίνονται αυτήν τη στιγμή;». 

Συχνά ακούμε «Ζήσε τη στιγμή. Ζήσε το τώρα». Φράση που δεν είναι ανάγκη να ερμηνευτεί στα άκρα για να τεθεί υπό εφαρμογή. Δε χρειάζεται δηλαδή, να κανονίσεις να πας για ελεύθερη πτώση για να αποδείξεις ότι όντως ζεις. Καμιά φορά είναι αρκετό να εκτιμήσεις αυτό που έχεις εκείνο το λεπτό μπροστά σου και να το «εκμεταλλευτείς». Το ρήμα εκμεταλλεύομαι μου βγάζει συνήθως μία αρνητική σημασία, οπότε νιώθω την ανάγκη να το διευκρινίσω. Με το «εκμεταλλεύομαι», λοιπόν, εννοώ να αποκομίσεις ό,τι καλύτερο μπορείς από τη συγκεκριμένη εμπειρία. Να το αξιοποιήσεις, ίσως καλύτερα. Μην την αφήσεις να φύγει και να γίνει μία θολή ανάμνηση, αλλά προσπάθησε να τη γευτείς, ώστε να την κάνεις μία αίσθηση. 

Εν τέλει, ας διατυπώσω πιο ξεκάθαρα τις σκέψεις μου. Η προσμονή, και ο ενθουσιασμός που τη συνοδεύει, είναι πολλές φορές ένα όμορφο κίνητρο σε στιγμές μουντές και ρουτινιάρικες. Αυτό, αδιαμφισβήτητα, το επικροτώ. Όμως, κατ’ αντιστοιχία, βρίσκω εξίσου εύλογο, πως δεν θα πρέπει να αφήνουμε την αναμονή ενός μελλοντικού γεγονότος να μας «κρατάει» από τη στιγμή. Με λίγα λόγια: κοίτα γύρω σου, μύρισε, γεύσου, αισθάνσου, ζήσε το τώρα, τώρα.