Όχι στα ξενύχτια της εξεταστικής ε..; Μοιάζει τραγελαφικό που θα γράψω αυτό το αρθράκι και θα σας παρακινήσω να μη ξενυχτάτε διαβάζοντας αγωνιωδώς για την εξεταστική. Γιατί; Επειδή κι εγώ το κάνω αρκετές φορές. Για όσους αναρωτηθούν, δεν είμαι ο κλασικός νυχτερινός τύπος. Αντιθέτως, εδώ και 18 χρόνια τείνω να είμαι ένας αυθεντικός πρωινός τύπος. Τώρα τι να πω… μάλλον το πανεπιστήμιο σε αλλάζει.
Πριν αναφερθώ...
Πριν αναφερθώ στο κυρίως θέμα του παρόντος άρθρου, θέλω να εκφράσω την άποψή μου για το κομμάτι πανελλήνιες και εξεταστική σε συνάφεια με την δυσκολία της μελέτης στο κάθε ένα. Ομολογουμένως, θα εστιάσω στην προσωπική μου εμπειρία, καθώς δεν διαθέτω κάποια πρόχειρη, αξιόπιστη και έγκυρη στατιστική μελέτη να σας παραθέσω. Όταν έδινα πανελλήνιες, λοιπόν, άκουγα πάρα πολλά άτομα να λένε “Οι πανελλήνιες δεν είναι τίποτα μπροστά στην εξεταστική”. Τότε δεν είχα την εμπειρία του πανεπιστημίου, προκειμένου να είμαι σε θέση να κρίνω, αλλά πλέον με το ένα εξάμηνο που έχω στην πλάτη μου, δύναμαι θεωρώ να εκφράσω μια διαφορετική γνώμη.
Φυσικά κάθε σχολή έχει διαφορετικό επίπεδο δυσκολίας και σίγουρα ο όγκος ύλης και ο χρόνος που έχεις για να την αφομοιώσεις ποικίλλει. Ωστόσο στις πανελλήνιες, η διαδικασία ήταν ιδιαίτερα στρεσογόνα, ο μαθητής ήταν κλεισμένος σε ένα πολύ στενό πλαίσιο και όλα τα βλέμματα ήταν πάνω του, με την καλή και κακή έννοια. Αντίθετα, στην εξεταστική μιας που βρίσκεσαι ήδη στην σχολή και είναι κάτι που επαναλαμβάνεται πολλές φορές μέχρι να πάρεις το πτυχίο, υπάρχει εξοικείωση από την πλευρά του κοινωνικού σου περίγυρου και, επομένως, δεν ασχολούνται όλοι μαζί σου. Λιγότερες κοινωνικές προσδοκίες… check!
Ήθελα, εν πάση περιπτώσει, να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι μπορεί αυτά που μαθαίνεις στο πανεπιστήμιο να είναι περισσότερα και μεγαλύτερης δυσκολίας, αλλά τόσο ο τρόπος μάθησης και εξέτασης όσο και το αρκετά ευέλικτο ωράριο ενός φοιτητή συμβάλλουν στο να είναι μια πιο “ευχάριστη” διαδικασία έναντι των πανελληνίων.
Γιατί ξενυχτάμε ρε παίδες;
Προσωπικά έχω εντοπίσει κάποιους “λόγους ξενυχτιού” εκ μέρους των φοιτητών στην περίοδο της εξεταστικής. Για να δούμε…
- “Ωχ όχι, διαβάζω από το πρωί, αλλά δεν βγαίνει η ύλη με τίποτα αν κοιμηθώ 6 ολόκληρες ώρες!!!”. Χαρά στο κουράγιο αυτών που διαβάζουν πραγματικά όλη μέρα. Ίσως χρειάζονται ένα διάλειμμα πού και πού (το γιατί θα γραφεί παρακάτω).
- “Ξύπνησα στις 8 το απόγευμα… Μήπως να το πάρω σερί, μήπως και προλάβω;”. Ας χρεώσουμε στην καραντίνα τα ασυνάρτητα ωράρια, με βάση την παλιά μας καθημερινότητα, και ας δεχτούμε τους πρώην και νεοσύλλεκτους “βραδινούς τύπους”.
- Ο τρίτος λόγος είναι να θέλεις να δεις σαν άνθρωπος την σειρά σου στο Netflix, αλλά οι τύψεις να μη σε αφήνουν. Οπότε να διαβάζεις και λίγο για να ελαχιστοποιήσεις την σκληρή μελλοντική αυτοκριτική σου.
Και τώρα... Γιατί ΔΕΝ πρέπει να ξενυχτάμε
Σύμφωνα με το βιβλίο που διαβάζω, όταν ξενυχτάω (προσπάθησα να κάνω ένα αστείο), ο ύπνος μπορεί να είναι το ίδιο σημαντικός για τις αναμνήσεις μας όσο και όταν είμαστε ξύπνιοι. Ο Jenkins και ο Dallenbach (1924) υποστήριξαν ότι είναι πιο πιθανό να ανακαλέσουμε πληροφορίες μετά τον ύπνο, παρά αν περάσουμε τον ίδιο χρόνο ξύπνιοι. Ο αγαπημένος σε πολλούς ύπνος, δηλαδή, μας βοηθάει επιλεκτικά στο να παγιωθούν κάποιες αναμνήσεις μας, οι οποίες μπορεί να σχετίζονται με την ουσία μιας εμπειρίας μας-συναισθηματικής και μη-, αλλά και με μια πληθώρα πληροφοριών που καλούμαστε να μάθουμε για την εξεταστική.
Αλλά και γενικότερα, η ξεκούραση είναι μεγίστης σημασίας όταν πρόκειται για την επίτευξη ενός στόχου. Αν πάρουμε, για παράδειγμα, το κλασικό παραμύθι με τον λαγό και την χελώνα, με τα σημερινά δεδομένα ο λαγός παθαίνει το γνωστό “Burnout”. Αντίθετα, η χελωνίτσα με αργά και σταθερά βήματα, οργάνωση και ξεκούραση, καταφέρνει να επιτύχει τον στόχο της και να τερματίσει.
Συνεπώς, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Βέβαια μεταξύ μας τα θέλει και τα δύο, γιατί διάβασμα είναι. Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να βρούμε τα όριά μας και να μην εξασθενούμε τους εαυτούς μας.
Δεν είναι αντίπαλοί μας άλλωστε, σωστά;
