Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου μπορεί να σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Μάλλον είναι πολλά πράγματα μαζί, δεν μπορεί ακριβώς να οριστεί όπως η παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου ή γης. Είναι αφορμή για να τιμηθούν αγώνες αιώνων, αφορμή για να θυμηθούμε την αξία και τους αγώνες του φεμινισμού, αλλά και ευκαιρία να θυμηθούμε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Μητέρες, αδερφές, φίλες, γνωστές, διάσημες και μη, επαγγελματίες, αγωνίστριες, επιστήμονες, κάθε γυναίκα δίπλα μας ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας.
Οι bloggers του infititis.gr παρουσιάζουμε, με τον δικό μας τρόπο, μία εκ των πολλών γυναικών που θαυμάζει η καθεμία μας. Αλλά μέσα από τα δικά της μάτια. Γυναίκες που αγαπάμε λίγο παραπάνω και έχουν κερδίσει την απεριόριστη εκτίμηση μας. Και πάμε στη λίστα, αναβιώνοντας στο μυαλό μας την ύπαρξη της Simone de Beauvoir που φρόντισε να επισημάνει τη δύναμη που έχουν μέσα τους οι γυναίκες παρά το “βάρος” του χαρακτηρισμού τους ως «ασθενές φύλο»·

Simone de Beauvoir
Ελένη
Είμαι η Ελένη και είμαι 58 χρονών. Τον περασμένο Ιούλιο πήρα το πτυχίο μου στη γαλλική φιλολογία, κάνοντας το όνειρο μου πραγματικότητα. Ένα όνειρο που πήρε πολλές αναβολές αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ. Το 2016, συγκεκριμένα, στα 53 μου χρόνια, αποφάσισα να δώσω πανελλαδικές εξετάσεις. Διάβασα μόνη μου, χωρίς κάποια βοήθεια και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα αρκετά. Σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω και ότι ίσως είναι πλέον αργά, τόσο πριν δώσω εξετάσεις, όσο και στη διάρκεια του πανεπιστημίου. Έπρεπε να συνδυάσω πολλά παράλληλα και να ανταποκριθώ σε διαφορετικές ανάγκες, μη έχοντας σαφώς την ενέργεια ενός νέου ατόμου. Η επιμονή και το πείσμα μου με βοήθησαν να συνεχίσω. Είναι δυο αρετές πολύ σημαντικές. Όταν πήγα με την οικογένεια μου να παραλάβω το πτυχίο μου η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Τα κατάφερα, σκέφτηκα. Τελικά δεν είναι κακό να αργείς να εκπληρώνεις τα όνειρα σου, κακό είναι να τα εγκαταλείπεις.
RBG
Είμαι η Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ. Σπούδασα νομική στο Χάρβαντ, σε ένα αμφιθέατρο με οκτώ ακόμα γυναίκες και πεντακόσιους άντρες. Είμαι γνωστή για τη δράση μου στον τομέα της χειραφέτησης των γυναικών. Ως νεαρή δικηγόρος έφερα στο νομικό προσκήνιο της χώρας τη συνταγματικότητα των νόμων, οι οποίοι επέβαλλαν διακρίσεις λόγω φύλου, κερδίζοντας 6 υποθέσεις-ορόσημα που προώθησαν όσο ποτέ την κοινωνική αλλαγή. Ως διευθύντρια του Woman>’s Rights Project επέλεγα πάντα τις υποθέσεις μου στρατηγικά ώστε με τις αποφάσεις να πετύχω μία νέα νομική πραγματικότητα, την ίση μεταχείρηση των γυναικών από το νόμο. Eίμαι μία “ακούραστη και αποφασιστική πρωταθλήτρια της δικαιοσύνης’’, σύμφωνα με τα λόγια του Ανώτατου δικαστή Τζον Ρόμπερτς.
Στα 60 μου χρόνια έγινα η δεύτερη γυναίκα Ανώτατη Δικαστής του Supreme Court των ΗΠΑ. Στα 80 μου όμως έγινα… βάιραλ στο Ίντερνετ! Μου προσδώθηκε το ψευδώνυμο Notorious RBG και πολύ πιθανό να με πετύχεις να πρωταγωνιστώ σε μιμς, τατουάζ, μπλουζάκια, αυτοκόλλητα. Μοιάζει σαφώς λίγο περίεργο, αν αναλογιστείς ότι κανένας Ανώτατος Δικαστής δεν είχε τέτοια απήχηση στο παρελθόν. Ήταν όμως ακριβώς η μαχητικότητα μου, η απαρέγκλιτη υπηρέτηση του σκοπού της Δικαιοσύνης, η πίστη μου στην πραγματική ισότητα και η υποστήριξη που έδειξα καθόλη τη διάρκεια της καριέρας μου σε όλες τις μειονότητες κι όλα τα κοινωνικά στρώματα, αυτά τα οποία με έκαναν να ξεχωρίσω επαγγελματικά και να γίνω τελικά τόσο αγαπητή στον κόσμο.
Sarla Thakral
Είμαι η Sarla Thakral και γεννήθηκα το 1914. Είμαι Ινδή και λατρεύω την αίσθηση του να πετάς ψηλά και μακριά. Στα 21 μου χρόνια κατάφερα να κάνω την αγάπη μου πραγματικότητα. Απέκτησα την άδεια αεροπορίας, η οποία μου πρόσφερε την ικανότητα να πετάξω τόσο ψηλά που να αγγίζω το όνειρο. Είμαι τυχερή γιατί παντρεύτηκα έναν άντρα που με ενθάρρυνε και στάθηκε στο πλευρό μου. Έχω μία κόρη που λατρεύω και δίνει μία παραπάνω ώθηση σε αυτό το νέο μου εγχείρημα. Είμαι μητέρα λοιπόν και κάθε μητέρα θέλει να αποτελεί πρότυπο για το παιδί της. Οι 1.000 ώρες πτήσεις που έκανα είναι μία δικαίωση για εμένα και για τα πιστεύω μου καθώς έγινα η πρώτη γυναίκα στην Ινδία που κατάφερε να γίνει πιλότος. Ελπίζω κι άλλες γυναίκες να εμπνευστούν από το παράδειγμα μου. Τα όνειρα είναι για να τα κυνηγάμε και οι στόχοι για να τους ολοκληρώνουμε. Εύχομαι η οικογένεια μου να είναι περήφανη για εμένα και η κοινωνία έτοιμη για να κάνει ένα βήμα μπροστά. Οι πιλότοι οφείλουμε να είμαστε χαρούμενοι, στοιχείο πολύ σημαντικό για εμάς.
κ. Γιώτα
Γεια σας! Είμαι η κ. Γιώτα και είμαι καθηγήτρια Γερμανικών. Οι μαθητές μου θεωρούν πως είμαι επιτυχημένη στη δουλειά μου, επειδή, εκτός από την εκμάθηση της γλώσσας, τους ωθώ και να την αγαπήσουν. Το τελευταίο το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό. Προσπαθώ να χρησιμοποιώ πάντοτε βαθιά παιδαγωγικές μεθόδους και να δίνω στους μαθητές μου την ελευθερία να εκφράζονται και να μοιράζονται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους. Επιπλέον, μολονότι είμαι ένα σχετικά εσωστρεφές και μετριόφρον άτομο, ακούω συχνά πολύ όμορφα σχόλια από τους μαθητές μου. Ένα από αυτά ήταν το εξής: «Εκτός από την άρτια κατάρτισή της και το φιλικό κλίμα που δημιουργούσε στην αίθουσα, η κ. Γιώτα ήταν ένας άνθρωπος μεστός καλοσύνης. Σου έδειχνε ότι μολονότι υπάρχουν πολλά τρωτά σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει ακόμα περισσότερη αγάπη. Και αυτό με κέρδισε, γιατί κι εγώ έτσι θέλω να βλέπω τον κόσμο».
Rosa Parks
Είμαι η Rosa Parks και την 1η Δεκεμβρίου του 1955 προκάλεσα μια αλυσιδωτή αντίδραση. Αυτό συνέβη όταν ο οδηγός ενός αστικού λεωφορείου του Montgomery μου ζήτησε να αδειάσω μια σειρά τεσσάρων θέσεων, ώστε “να παραχωρήσω” τη θέση μου σε έναν λευκό συνεπιβάτη. Οι λευκοί μειώνουν τους έγχρωμους ανθρώπους και καταπατούν συνεχώς τα δικαιώματα τους. Δεν σηκώθηκα από τη θέση μου. Αρνήθηκα. “Ήξερα ότι κάποιος έπρεπε να κάνει το πρώτο βήμα και είχα αποφασίσει ότι δεν θα το κουνούσα από τη θέση μου”.
Ο καιρός περνούσε και χαρακτηρίστηκα ως η πρώτη Αμερικανίδα ακτιβίστρια και πρωτοπόρος του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων. Έγινα γνωστή για την συμμετοχή μου στο μποϊκοτάζ των αστικών λεωφορείων του Montgomery το ‘55. Το Κογκρέσο των ΗΠΑ μου έχει αποδώσει χαρακτηρισμούς όπως “η πρώτη κυρία των πολιτικών δικαιωμάτων” και “η μητέρα του κινήματος ελευθερίας”. Η άρνηση μου να σηκωθώ από τη θέση μου κατέστη σύμβολο του κινήματος και με μετέτρεψε σε διεθνώς αναγνωρισμένο σύμβολο αντίστασης.
Lady Gaga
Ονομάζομαι Stefani Germanotta. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με αγαπούσε πολύ. Από μικρή ήξερα τι ήθελα να κάνω και προσπάθησα πολύ για αυτό. Ζητούσα δουλειά μόνη μου, κουβαλούσα κάθε βράδυ το αρμόνιό μου σε κάθε μαγαζί, προσποιούμουν ότι ήμουν η μάνατζερ μου για να κλείσω δουλειές. Και τα κατάφερα. Έκανα ο,τι ονειρευόμουν και πολλά παραπάνω.
Μου πήρε 15 περίπου χρόνια για να παραδεχτώ ότι έχω πέσει θύμα επαναλαμβανόμενων βιασμών στην αρχή της καριέρας μου, γιατί δεν ήξερα αν αυτό θα με έβλαπτε ακόμα περισσότερο. Το τραύμα αυτό μου άφησε και μια χρόνια πάθηση, την ινομυαλγία, με την οποία πρέπει να ζω κάθε μέρα της ζωής μου. Συνεχίζω όμως να κάθε μέρα, μέσω της μουσικής και της τέχνης μου, να είμαι εκεί και να βοηθώ όσο μπορώ τους ανθρώπους που φοβούνται να μιλήσουν, να κυνηγήσουν τα όνειρα τους, να είναι αυτοί που όντως είναι.
Μητέρα Τερέζα
Ονομάζομαι Ανιέζε Γκόντσε Μπογιάτζιου, γνωστή ευρέως ως Μητέρα Τερέζα ή Αγία Τερέζα της Καλκούτας. Είμαι αλβανικής καταγωγής, γεννήθηκε στα Σκόπια στις 26 Αυγούστου του 1910. Έμεινα ορφανή από πατέρα σε ηλικία 8 ετών και αποφάσισα από τα 12 μου χρόνια να ταχθώ στις Υπηρεσίες του Κυρίου και να γίνω μοναχή. Πήγα στο Νταρτζίλινγκ της Ινδίας το 1929 όπου ξεκίνησα το ιεραποστολικό μου έργο, τη διδασκαλία των άπορων παιδιών. Μιλάω πέντε γλώσσες, αλβανικά, μπενγκάλι, αγγλικά, χίντι και σερβικά.Το 1937 δούλεψα ως δασκάλα σε ένα σχολείο στην Καλκούτα όπου το 1955 άνοιξα ένα ορφανοτροφείο. Στην συνέχεια, άνοιξα νοσοκομεία, σχολεία, κέντρα βοήθειας και ορφανοτροφεία σε ολόκληρη την Ινδία, την Ρώμη, την Τανζανία και την Αυστρία. Δέχτηκα μεγάλη κριτική για τις κοινωνικές μου απόψεις, αλλά και υποστήριξη. Το 1948 έλαβα την ινδική υπηκοότητα και ίδρυσα το τάγμα «Ιεραπόστολοι της Φιλανθρωπίας» που είχε σκοπό την παροχή βοήθειας σε απόρους, φτωχούς, πληγέντες πολέμων, πρόσφυγες, ορφανούς, αρρώστους, ηλικιωμένους, αναπήρους, ετοιμοθάνατους. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1979 κέρδισα το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και τιμήθηκα για την υποστήριξη των φτωχών και αδυνάτων, την πολυετή ανθρωπιστική δράση και ιεραποστολικό μου έργο.
Ιωάννα
Είμαι η Ιωάννα, μια απλή γυναίκα ή αλλιώς η γνωστή εργαζόμενη Ελληνίδα μάνα. Η ζωή μου δεν έχει κάτι περίεργο ή παράξενο που να την κάνει να ξεχωρίζει. Έχω μια δουλεία που αγαπώ, δίνοντας μου τη δυνατότητα να αλληλεπιδρώ με τους ανθρώπους, και μια υπέροχη οικογένεια που μου δίνει ενέργεια και δύναμη στο τέλος κάθε ημέρας. Ξέρω, θα σκέφτεστε ότι το να είσαι και εργαζόμενη και μητέρα είναι ένα… «βάσανο». Και όμως, δεν ισχύει! Σίγουρα, υπάρχουν εκείνες οι ημέρες αγανάκτησης, που ακόμα και το ίδιο σου το σπίτι δεν σε χωράει. Υποχρεώσεις στη δουλειά, υποχρεώσεις στο σπίτι, να βοηθήσεις τους πελάτες, να βοηθήσεις τα παιδιά και ό,τι άλλο πρόβλημα προκύψει… Αλλά στο τέλος της ημέρας συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά είναι που σου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζεις. Κάθε εμπόδιο και κάθε έγνοια είναι αυτή που δίνει το αλατοπίπερο στη ζωή… αρκεί να τα αντιμετωπίζεις με χαμόγελο. Ναι, καλά διαβάσατε. Το όπλο για μια ζωή που μπορεί να γευτεί την ευτυχία, είναι το πιο λαμπερό και αστραφτερό σας χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που μέσα του εμπεριέχει μια δύναμη, ικανή να γιατρέψει και την πιο πληγωμένη καρδιά. Και τι το ποιο όμορφο, από το να προσφέρεις ευτυχία στο κόσμο, με μια απλή κίνηση των χειλιών;
Marie Colvin
Είμαι Αμερικανίδα δημοσιογράφος και εργάστηκα ως ανταποκρίτρια για την εφημερίδα The Sunday Times. Κατά την καριέρα μου απέκτησα τη δική μου φωνή αλλά βασικός μου στόχος ήταν να δώσω φωνή σε αυτούς που την χρειάζονταν, και ταυτόχρονα τη στερούνταν, περισσότερο. Οι εμπόλεμες ζώνες ήταν μέρος της ζωής μου αλλά έφτασα να ζω μόνιμα με αυτές στο μυαλό μου.
Προσπαθούσα να βρίσκομαι πάντα στην πρώτη γραμμή των πολεμικών γεγονότων, εκεί όπου γίνομαι ένα με τον πληθυσμό, με τις εξεγέρσεις, τις μάχες και τους άμαχους. Ήδη από τον πρώτο μου σταθμό στην καριέρα μου ως ανταποκρίτρια βρέθηκα δίπλα στον θάνατο. Στη Σρι Λάνκα έχασα το ένα μου μάτι από χειροβομβίδα, οξύμωρο αν σκεφτείς ότι τα είχα δει όλα. Πτυχές του κόσμου που μένουν αθέατες, μάλλον γιατί δεν θα τις άντεχε ένα απλό μάτι. Παρ’ όλα αυτά δεν έφυγα ποτέ από την πρώτη γραμμή.
Κόσοβο, Σιέρα Λεόνε, Ζιμπάμπουε, Σρι Λάνκα, Ανατολικό Τιμόρ, Τσετσενία, Κοσσυφοπέδιο και πολλές άλλες αποστολές. «Δημοσιογράφος της Χρονιάς», «Θάρρος στη Δημοσιογραφία», «Βραβείο Άννα Πολίτοφσκαγια» και πολλά άλλα βραβεία. Στην τελευταία μου συνάντηση με τον αρχισυντάκτη μου τον παρακάλεσα να μη γυρίσω, όντας τραυματισμένη ψυχικά και σωματικά. Aυτός με ήθελε εκεί και αυτή θα ήταν η τελευταία μου αποστολή. Σκοτώθηκα κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής του καθεστώτος του Άσαντ στη Χομς.

Frida Kahlo
Ονομάζομαι Φρίντα- θα δήλωνα πως είμαι ζωγράφος- αλλά η πραγματικότητα αντικατοπτρίζεται καλύτερα στη φράση “Είμαι ό,τι νιώθω”. Από νεαρή ηλικία είχα προβλήματα υγείας και στα 18 μου ένα ατύχημα με καθήλωσε ακίνητη στο κρεβάτι. Ποτέ μου δεν αποδέχτηκα τον “λευκό καμβά” που μου επιβλήθηκε για τη ζωή μου. Αντιθέτως, χάρισα απλόχερα τα χρώματα μιας πηγαίας παλέτας της προσωπικότητας μου- στον εαυτό μου και στον κόσμο γύρω μου.
Η πληθωρική προσωπικότητα μου και η αξιοπρόσεκτη εμφάνιση μου, με κάνουν ξεχωριστή. Είμαι φεμινίστρια, ακτιβίστρια, βαθιά συγκινημένη από το δώρο της ζωής και του έρωτα. Νιώθω ό,τι το χρέος μου απέναντι σε όποια ευλογία είναι το να καταθέτω σε αυτή- με τον τρόπο μου- όλη την ψυχή μου. Πράγματι, αυτό πράττω. Έχω όνειρα και ο τρόπος μου να τα ζω είναι χρησιμοποιώντας τα πινέλα μου. Κανένας δεν μπορεί να με καθηλώσει.
Στις 8 Μαρτίου γιορτάζουμε μία ιστορική ημέρα- σταθμό- στον αγώνα των γυναικών. Φέτος, όμως, τη γιορτάζουμε λίγο διαφορετικά. Φτάνει λίγος από τον χρόνο μας για να δούμε τον κόσμο "με τα μάτια" μίας (ή και όλων) των γυναικών που θαυμάζουμε. Έχουν κάνει κάτι μικρό ή μεγάλο; Τις ξέρουν όλοι ή μόνο ο περίγυρός μας; Μία μόνο γεύση από τη ζωή τους και ξαφνικά τις νιώθουμε, τις κατανοούμε, πονάμε ή χαιρόμαστε. Και εν τέλει, νιώθουμε περήφανοι. Ας πάρουμε αυτή την ημέρα ως αφορμή να τις σκεφτούμε... Αλλά και να σκεφτούμε γενικότερα. Ίσως, έτσι να ξημερώσει σύντομα η ημέρα που δεν θα χρειαστούν άλλοι αγώνες ούτε επιπλέον στιγμές και ιδιαίτεροι λόγοι για να κατανοήσουμε, να εκτιμήσουμε και να σεβαστούμε.