Είναι ο Δημήτρης, ο Αλέξανδρος, ο Λευτέρης, ο Αργύρης και ο Δημήτρης, ή αλλιώς οι Μουζικάνοι. Μουζικάνοι ως μια παραλλαγή από το μουζικάντηδες, όπως λέγονταν οι μουσικοί τα παλαιά χρόνια. Τους Μουζικάντηδες, τους πέτυχα τυχαία στο For You μου στο Tik Tok, κάπου τον Δεκέμβρη και έτσι αποφασίσαμε με την παρέα μου να πάμε να τους δούμε στο Live που θα έκαναν στη «Φαβέλα» του Bit Bazar. Το Live ήταν αντάξιο των προσδοκιών μας και έτσι λίγες εβδομάδες μετά συναντηθήκαμε για την παρούσα συνέντευξη. Στη «Φαβέλα», σε χαλαρό κλίμα, μαζί με τη φίλη μου τη Σταματίνα γνωρίσαμε τα παιδιά.
Για το ξεκίνημα…
Στην ερώτηση πώς ξεκίνησαν, ο Αλέξανδρος Δημάκας γελώντας μου απαντά ότι με τον Δημήτρη είναι δίδυμοι. Ο Δημήτρης συνεχίζει: «Με τον Αργύρη τον Δημόπουλο που είναι κιθαρίστας-μπουζουξής αλλά και τον Δημήτρη Γκατζή που παίζει σαξόφωνο πηγαίναμε στο Μουσικό Σχολείο στη Βέροια. Ήμασταν συμμαθητές με τα παιδιά στο Γυμνάσιο, κάναμε καλή παρέα και λέμε «γιατί δεν παίζουμε μαζί;». Ήταν καλοκαίρι λοιπόν, και λέγαμε να κάνουμε μια εκδήλωση στο χωριό για τον αποχαιρετισμό του καλοκαιριού. Και επειδή κάναμε και παρέα με τον Αργύρη και τον Δημήτρη λέμε ας κάνουμε ένα σχήμα. Η εκδήλωση έλαβε χώρα στις 20 Αυγούστου του ‘18. Κύλισε ωραία οπότε είπαμε να το κρατήσουμε. Αν και το όνομα το βρήκαμε μετά από κανένα χρόνο, το Μουζικάνοι.
Το ‘19 αφού δεθήκαμε παραπάνω αποφασίσαμε να βγάλουμε το πρώτο μας τραγούδι, το «Το Όνειρο». Εγώ γράφω μουσική και στίχους οπότε έχω μια γκάμα από τραγούδια, τα οποία είναι για τους Μουζικάνους. Στην ουσία τους στίχους του «Ονείρου» τους είχε γράψει ο μεγάλος μας αδερφός στο Δημοτικό (γέλια), και το πήρα εγώ και το άλλαξα λίγο, έκανα τα μαγικά μου, έβαλα και τη μουσική…»
Για τα lives δρόμο…
Αλέξανδρος: Εμένα μου είχε κολλήσει η ιδέα να πάμε να παίξουμε στον δρόμο, μου άρεσε πολύ. Φτάνουμε Β’ Λυκείου και επειδή εμείς είχαμε ένα σπίτι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης λέμε, ωραία ευκαιρία να πάμε να μείνουμε εκεί το καλοκαίρι και να παίξουμε. […] Όταν παίξαμε στον δρόμο ανακαλύψαμε και σε τι στιλ θέλουμε να παίζουμε σαν μπάντα και θέλαμε να βάλουμε και μια ταυτότητα σε αυτό που παίζουμε. Θα έλεγα ότι η ταυτότητα μας είναι τα διαχρονικά έντεχνα και σύγχρονα. Το είδαμε και ως feedback στον δρόμο, ότι άρεσαν στον κόσμο. Είχαμε πολύ μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο, τραγουδούσανε χορεύανε, χορεύαμε μεταξύ μας και αυτό μας έδινε πολλή χαρά.
Ο Δημήτρης Δημάκας στη συνέχεια γελώντας μας περιέγραψε την πρώτη φορά που έπαιζαν στον δρόμο:
«Ξεκινήσαμε χωρίς τίποτα, με μια κιθάρα, σαξόφωνο και φωνή εγώ τίποτα…σα να γκάριζα στον δρόμο… (γέλια). Δεν μας άρεσε έτσι, θυμάμαι, αλλά είπαμε δεν πειράζει, θα ξαναπαίξουμε και θα πεισμώσουμε. Και μια φορά σταματάει ένα άνθρωπος στον δρόμο με ενισχυτή και μικρόφωνο και τα αφήνει και έγινε τζέρτζελο. Όνομα και πράμα, Γιάννης Φασούλας. Τον αγαπάμε πάρα πολύ τον άνθρωπο αυτόν.»
Ο Λευτέρης μας είπε στη συνέχεια τη δική του ιστορία…
Λευτέρης: Και μετά, (το 2021) μπήκα εγώ! Εγώ είμαι από τελείως διαφορετική περιοχή, είμαι από Ήπειρο, από μια κωμόπολη, τη Φιλιππειάδα. Καμία απολύτως σχέση με Θεσσαλονίκη και Βέροια. Περνάω και εγώ Χημικών Μηχανικών…εννοείται δεν ήξερα κανέναν. Δεν είχα πάει σε κανένα meet up για να γνωρίσω άτομα. Δεν είχα καμία σχέση με αυτά τα πράγματα.
Πήγα στη σχολή και ήμασταν γύρω στα 30 άτομα στο εργαστήριο. Αφού τελειώσαμε λοιπόν, και ενώ εγώ είχα ακούσει ιστορίες ότι μετά πάνε όλοι για καφέδες και τέτοια, όλοι είχαν εξαφανιστεί και είχε μείνει μόνο ο Άλεξ.
Αλέξανδρος: Γιατί και εγώ το ίδιο νόμιζα. Λέω θα μείνουν, θα πάνε για καφέ και φεύγουν όλοι…μείναμε εμείς οι δύο και έτσι γνωριστήκαμε.
Λευτέρης: Η κουβέντα κύλησε κάπως έτσι: είχαμε αναφέρει το θέμα της μουσικής και λέει ο Αλέξανδρος, “έχουμε μπάντα εμείς”. Αλήθεια λέω; Εγώ παίζω ντραμς. «Χρειαζόμαστε ένα ντράμερ, γιατί δεν έρχεσαι να παίξεις», μου λέει. Πάω και βλέπω ανθρώπους που έχει καθοριστεί η ζωή τους από τη μουσική και λέω «Ώπα, εδώ είσαι!», δεν υπήρχε τέτοια αφθονία ανθρώπων στο χωριό οπότε…Όταν έφεραν τα παιδιά όλο τον εξοπλισμό τους και το στήσανε στο σπίτι τους, τότε ήταν που παίξαμε και λέμε υπάρχει κάτι καλό. Τον Δημήτρη τον γνώρισα τη δεύτερη μέρα και τους υπόλοιπους τους ξέρω από δεύτερη μέρα σχολή. Και έτσι κάπως πήγε…And the rest is history.
Για «Το Όνειρο»…
Δημήτρης Δ.: Μιλάει για όνειρα. Γενικά είμαι ένα πολύ αισιόδοξο άτομο στη ζωή μου και γενικά ό,τι τραγούδι γραφώ μ’ αρέσει να το γραφώ βάσει βιωμάτων και όλα σχεδόν μιλάνε για την ελπίδα. Δεν θα γράψω ποτέ για τραγούδι που μιλάει για κατάθλιψη και στενοχώρια.
Για το «Σιγοψιθύριζε Πως Σ’αγαπώ»…
Δημήτρης Δ.: Μιλάει για έναν κατασκηνωτικό έρωτα. Έχω ερωτευτεί δύο φορές. Ο πρώτος ήταν κεραυνοβόλος αλλά ήταν μιας πλευράς δυστυχώς. Ακόμα και αυτό δεν είναι στενάχωρο. Θες αισιοδοξία!
Για το «Περιμένω»…
Δημήτρης Δ.: Το Περιμένω είναι βιώματα…είναι για τον αληθινό μου έρωτα, τον δεύτερο έρωτα και τον πιο έντονο μέχρι στιγμής, αυτόν τον έζησα. Το “Περιμένω”, το έγραψα για τους ανθρώπους που θέλουν να βρουν την αγάπη. Είναι ένα κομμάτι συντροφιάς. Είναι ένα κομμάτι που θα μου πει κάνε υπομονή, κάτι καλό έρχεται, χίλια καλά έρχονται.
Θεωρείτε ότι η έμπνευση είναι κάτι που εξασκείται ή είναι έμφυτη;
Αλέξανδρος: Κοίτα, όσο πιο πολύ γράφεις τόσο πιο ευκολά θα έχεις έμπνευση. Ας πούμε εγώ δεν γραφώ τόσο όσο ο Δημήτρης…Eίναι στον άνθρωπο το ταλέντο. Δεν φτάνει μόνο να έχεις ταλέντο, πρέπει και να δουλεύεις, άμα δεν δουλέψεις δεν θα κάνεις το καλύτερο δυνατό που μπορείς να κάνεις. Ο Δημήτρης και το έχει το ταλέντο με το γράψιμο και το εξασκεί. Και βάζουμε όλοι το στοιχείο μας μέσα για να βγει κάτι πολύ πιο όμορφο. Τίποτα δεν έρχεται από μόνο του.
Δημήτρης Δ.: Και σίγουρα θέλει φαντασία. Και να έχεις μια πηγή έμπνευσης. Όσο και να μη σ ’αρέσει η πηγή αυτή.
Που σας αρέσει να παίζετε περισσότερο; Στα μαγαζιά ή στον δρόμο;
Δημήτρης Δ. : Η κάθε σκηνή, έχει τη μαγεία της και διαφορετικό στιλ. Εμένα μ’ αρέσουν οι συναυλίες που κάνουμε.
Αλέξανδρος: Στα μαγαζιά είναι τέλεια όταν παίζουμε, είναι άλλο το συναίσθημα στο μαγαζί. Να έχεις το stage, τον κόσμο από κάτω να χορεύει, να ξέρεις ότι έχουν έρθει για εσένα. Απλά στον δρόμο μ’ αρέσει γιατί περνάει πάρα πολύς κόσμος και σταματάνε πολλοί να δούνε.
Δημήτρης Δ.: Και όταν μαζευόμαστε όλοι μαζί, να χορεύουμε… Στο μαγαζί είναι περιορισμένοι αυτοί που θα έρθουν. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, δεν μπορείς να πεις αυτό είναι καλύτερο, αυτό είναι χειρότερο. Είναι και τα δύο ωραία, το καθένα έχει το δικό του ωραίο στοιχείο.
Στο μεταξύ καταφτάνει και ο κιθαρίστας και μπουζουξής, ο Αργυρής. Και αυτός από τη Βέροια. Ο Αργύρης σπουδάζει Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στην Κοζάνη, μένει μόνιμα Βέροια και όπως μας λέει πηγαινοέρχεται κάθε σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη για τα Lives.
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Θέλουμε να φτάσουμε αν γίνεται τέρμα ψηλά, να ανοίγουμε συναυλίες και να μας ανοίγουν. Και X Factor θα πάμε. Να μας περιμένετε. Τα υπόλοιπα παιδιά βέβαια δεν το ξέρουν (γέλια). Εγώ θέλω να μπορέσουμε και κάτι παραπάνω. Ο Αργυρής θέλει κάτι άλλο, ο Άλεξ κάτι άλλο ο Λευτέρης κάτι άλλο. Ο καθένας θέλει να επεκταθούμε σε κάτι διαφορετικό. Εγώ σου λέω από μένα ότι X Factor θα πάμε. Eurovision σίγουρα. Και θα το πάρουμε ρε! (γέλια)
Άρα είστε τελειομανείς και έχετε υψηλούς στόχους;
Ο καθένας έχει στόχους στο μυαλό του. Εγώ απλά τους λέω. Τώρα αν δεν γίνει, δεν έγινε, αλλά τουλάχιστον θα ξέρω ότι προσπάθησα. Θέλω να δώσουμε 100% και αυτό είναι που μας κάνει να βγάζουμε το αποτέλεσμα αυτό. Για το αποτέλεσμα που βγάζουμε θεωρώ ότι δεν υπάρχει άτομο από τη μπάντα που δεν δίνει το 100% κάθε φορά που παίζουμε.
Αυτοί λοιπόν ήταν, είναι και θα είναι οι Μουζικάνοι! Μπορείτε να τους ακούσετε live στις 19/5 στο Καφωδείο Ελληνικό.
