Ο Μάριος Γιαννάκου, για όσους δεν τον γνωρίζετε, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για το πως η θέληση μπορεί να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο. Ο 28χρονός Δραμινός, έκανε στροφή 180 μοιρών, όταν από υπέρβαρος αποφάσισε να αλλάξει τρόπο ζωής και να γίνει δρομέας υπεραποστάσεων. Πιο συγκεκριμένα, ο Μάριος, μέχρι στιγμής, έχει διακριθεί στον αγώνα 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική, έχει διανύσει 270 χιλιόμετρα σε υπερμαραθώνιο στην έρημο και έχει τερματίσει στον αγώνα 250 χιλιομέτρων στη ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής. Τον περασμένο Οκτώβρη, συμπλήρωσε την 51η ανάβασή του στην κορυφή του Ολύμπου, αυτήν τη φορά, όμως, μαζί με την Ελευθερία, δίνοντάς της τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει το όνειρό της.
Όλα αυτά, μας τα εξηγεί καλύτερα ο ίδιος παρακάτω!
1.Ποια ήταν η αφορμή που σε έκανε να αλλάξεις τελείως τον τρόπο ζωής σου;
Ήταν ένας συνδυασμός γεγονότων που έγιναν στη ζωή μου για να αρχίσω να αλλάζω. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι φτάνουμε κάποια στιγμή σε μια διασταύρωση όπου πρέπει να πάρουμε κάποιες αποφάσεις που αφορούν τον εσωτερικό μας προσανατολισμό και μέσα από την εσωτερική αλλαγή, ακολουθεί και η εξωτερική.
2.Είναι σημαντικότερη για εσένα η σωματική ή η ψυχική προετοιμασία; Τι περιλαμβάνει η δική σου;
Αρχικά, δε με θεωρώ αθλητή και, επομένως, δε μπορώ να μιλήσω για το τι μπορεί να κάνει ένα σώμα. Μπορώ να πω με σιγουριά, όμως, τι μπορεί να κάνει ένας ανθρώπινος εγκέφαλος και να ακολουθήσει το σώμα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο εγκέφαλός μας είναι ένας μυς, τον οποίο οφείλουμε να γυμνάζουμε σωστά, χτίζοντας αρετές και συναισθήματα, όπως η υπομονή, η αγάπη και η στοχοπροσήλωση. Ακόμα και όταν τρέχω, το κάνω για να γυμνάσω το μυαλό μου, την υπομονή μου, να εξαλείψω τις όποιες αδυναμίες και αντιστάσεις υπάρχουν μέσα μου και με τραβάνε πίσω από τον στόχο μου.
3. Με ποιον τρόπο διαχειρίζεσαι τις αρνητικές σκέψεις που προκύπτουν κατά τη διάρκεια των αγώνων και ποια σκέψη επικαλείσαι προκειμένου να μην τα παρατήσεις;
Σε πολυήμερες προσπάθειες, οι αρνητικές σκέψεις είναι πάντα μέσα σου και έρχονται στη χειρότερη στιγμή για να σε γονατίσουν. Προσωπικά, εμπνέομαι για να συνεχίσω από την οικογένεια μου, την χώρα μου, τους φίλους μου και τον άνθρωπό μου. Αποτελούν μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για εμένα.
4. Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας σου μέχρι στιγμής; Ξεχωρίζεις κάποια ανάμνηση;
Κάθε προσπάθεια, έχει τη δυσκολία της. Αν, όμως, έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια δύσκολη στιγμή, αυτή ήταν στον αγώνα της ζούγκλας στην Κεντρική Αμερική. Αντιμετώπισα πολλά προβλήματα οργανικά, στομαχικά και μυοσκελετικά. Επίσης, είχα μια μεγάλη απώλεια βάρους. Μέσα σε μόλις 5 ημέρες, έχασα 9 κιλά, οπότε το σώμα μου βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση. Ωστόσο, η ομάδα μου και εγώ, τελικά, τα καταφέραμε!
5.Θυμάσαι τα συναισθήματά σου όταν τερμάτισες τον πρώτο σου υπερμαραθώνιο;
Ο πρώτος μου μεγάλος αγώνας θα μου μείνει αξέχαστος. Ήμουν 22 ετών και τότε υπήρχε η πεποίθηση ότι οι μικροί ηλικιακά αθλητές, δεν μπορούν να διαχειριστούν τέτοιες αποστάσεις και καταπονήσεις. Επομένως, ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι αυτό δεν ισχύει. Οι κανόνες και τα όρια είναι για να σπάνε και πιστεύω ότι μπορούν να σπάσουν από τον καθένα, αρκεί να είναι διατεθειμένος να παλέψει σκληρά.
6. Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο “δώρο” που σου έχουν δώσει αυτοί οι αγώνες;
Το μεγαλύτερο “δώρο” μέσα από τους αγώνες δεν είναι ούτε οι διακρίσεις, ούτε τα μετάλλια αλλά οι φίλοι μου. Έχω την τύχη να έχω συνεργάτες τους φίλους μου και να ζούμε μαζί αυτές τις εμπειρίες. Όταν βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά, σε μια αφιλόξενη έρημο ή ζούγκλα, οι δεσμοί που αναπτύσσονται είναι τρομακτικά ισχυροί και ουσιαστικοί. Κι αυτά τα “δώρα” έχουν ονόματα: Κωνσταντίνος και Πέτρος Σοφικήτης, Βασίλης Γκούτης, Γιώργος Σαπίδης, Αργύρης Βαλασιάδης, Διονύσης Πετρίδης, Γιάννης Λαφτσής.
7. Για ποιο από τα πράγματα που έχεις πετύχει είσαι περισσότερο περήφανος;
Είμαι περήφανος για άλλα πράγματα από αυτά που φαντάζεσαι ότι θα πω. Είμαι περήφανος για την καλή σχέση που έχω με την οικογένειά μου, με τον αδερφό μου, με τους φίλους μου. Είμαι περήφανος που έχω εντοπίσει τις ελλείψεις μου και δουλεύω ουσιαστικά πάνω σ’ αυτές, για να γίνω λίγο καλύτερος.
8. Η φωτογραφία με εσένα και την Ελευθερία στην κορυφή του Ολύμπου συγκίνησε πολύ κόσμο. Πως βίωσες εσύ αυτή την εμπειρία;
Η ομάδα μας αποτέλεσε το εργαλείο για να ανέβει η Ελευθερία εκεί πάνω. Η Ελευθερία ανέβασε εμάς και όχι εμείς αυτήν. Νομίζω ότι τα συναισθήματα εκείνης της ημέρας δε θα μπορέσει ποτέ κανείς να τα περιγράψει.
9.Τι είναι αυτό που θα έλεγες ότι σε εμπνέει και σου δίνει κίνητρο;
Με εμπνέουν οι άνθρωποι, οι ονειροπόλοι και οι ασυμβίβαστοι. Αυτοί που παλεύουν ως το τέλος για μια ιδέα και ας ξέρουν ότι θα καούν!
10. Ποιο είναι το πιο όμορφο μήνυμα που έχεις λάβει;
Κάποια στιγμή έλαβα ένα μήνυμα από μία κοπέλα, που μου έλεγε ότι ήμουν ο λόγος που κρατήθηκε για να μην καταρρεύσει συναισθηματικά από την κατάθλιψη που περνούσε. Ήταν ό,τι πιο σημαντικό μπορούσα να λάβω ποτέ σε μήνυμα.
11. Γιατί θεωρείς ότι το να βάλει κάποιος τα παπούτσια του και να τρέξει για 20 λεπτά, είναι το ίδιο σημαντικό με το να τρέξει υπερμαραθώνιο στην έρημο ή στην ζούγκλα;
Το δύσκολο δεν είναι το τρέξιμο. Το δύσκολο να βγεις για τρέξιμο. Κάθε προσπάθεια, κάθε ανθρώπου είναι σημαντική. Δεν μπορώ να κρίνω εγώ αν είναι μεγάλη ή μικρή, ούτε τι είναι υπέρβαση για κάποιον. Μπορώ, όμως, να αναγνωρίσω την πρόθεση και την προσπάθεια. Στην τελική, το τρέξιμο και η όποια απόσταση κάνουμε δεν είναι σημαντική, η πρόθεση και η προσπάθεια, όμως, είναι.
12. Αν συγκρίνεις τον εαυτό σου, πριν την ενασχόληση σου με τον αθλητισμό και μετά, τι συμπεραίνεις;
Οι άνθρωποι εξελισσόμαστε συνεχώς. Αυτή είναι η φύση μας. Αφήνουμε κάποια πράγματα πίσω μας και υιοθετούμε άλλα. Για εμένα, το πιο σημαντικό πράγμα που άλλαξα, είναι ότι κράτησα τον άνθρωπο μέσα μου αλλά ανέπτυξα και την επιβίωση (συναισθηματική και πνευματική).
13. Τι συμβουλή θα έδινες στους νέους που διαβάζουν τη συνέντευξη;
Δεν είμαι ικανός να δώσω κάποια συμβουλή. Μπορώ να πω, όμως, ότι δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο για έναν άνθρωπο που θέλει να πετύχει.
