Για τις στιγμές εκείνες που μας κουβαλούσες στη κοιλιά σου για 9 ολόκληρους μήνες.
Για τις στιγμές εκείνες που κάναμε τα πρώτα μας κλάματα και προσπαθούσες να μας καταλάβεις.
Για τις στιγμές εκείνες που περπατούσαμε τα πρώτα μας βήματα, ρίχνοντας καμία βούτα στη διαδρομή και ήσουν εκεί για να μας σηκώσεις.
Για τις στιγμές εκείνες που πηγαίναμε στο νηπιαγωγείο και αγχωνόσουν αν θα καταφέρουμε να κοινωνικοποιηθούμε με τα υπόλοιπα παιδιά.
Για τις στιγμές εκείνες που παίζαμε ανέμελοι στις γειτονιές και φώναζες από το μπαλκόνι “έλα πάνω, θα κρυώσει το φαγητό”
Για τις στιγμές εκείνες που κάναμε τις πρώτες μας εξόδους στα μαγαζιά και έλεγες “πάρε με ένα τηλέφωνο, απλά για να μου πεις ότι όλα είναι καλά”.
Για τις στιγμές εκείνες που θα ετοιμαζόμασταν για τη πρώτη μας εκδρομή με το σχολείο και έφτιαχνες τη βαλίτσα 15 μέρες νωρίτερα για να βεβαιωθείς πως δε θα μας λείψει τίποτα.
Για τις στιγμές εκείνες που από τη μία μας πίεζες να διαβάσουμε για να περάσουμε τις πανελλήνιες, αλλά από την άλλη είχες το άγχος πως μπορεί και να μην αντέξουμε τη πίεση.
Για τις στιγμές εκείνες που αναμέναμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων αυτών και ήσουν εκεί να μας καθησυχάσεις πως όλα θα πάνε καλά.
Για τις στιγμές εκείνες που πανηγυρίζαμε την επιτυχία σαν μικρά παιδιά και την αποτυχία σαν μεγάλοι άνθρωποι.
Για τις στιγμές εκείνες που γυρνούσαμε στο σπίτι με έναν προβληματισμό σαν τον γόρδιο δεσμό και εσύ μονάχα ήξερες πώς να μας τον λύσεις.
Για τις στιγμές εκείνες που βιαζόμασταν να φύγουμε για τη δουλειά μας και ακουγόταν ένα άκυρο “Μωρό μου ζακέτα να πάρεις”
Για τις στιγμές εκείνες που σχεδιάζαμε να ανοίξουμε το δικό μας σπίτι και ήσουν εκεί για να μας κατευθύνεις.
Για τις στιγμές εκείνες που το παιδί σου έκανε παιδί και σε έπαιρνε τηλέφωνο για να του εξηγήσεις το παραπάνω κύκλο.
Για τις στιγμές εκείνες…
