Κύριοι, αποτύχαμε

Picture of Άγγελος Δούκας

Άγγελος Δούκας

“Όταν ένα 19χρόνο παιδί πεθαίνει στεναχωριόμαστε, όταν όμως σκοτώνεται γιατί υποστήριζε την «λάθος» ομάδα, τότε οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι αποτύχαμε ως κοινωνία”.

Θεσσαλονίκη 01/02, ώρα 01:00 π.μ. Ο 19χρονος Άλκης πέφτει νεκρός από επίθεση αγνώστων. «Τί ομάδα είσαι;» φέρεται να ρώτησαν οι δράστες. Όταν δεν άκουσαν την απάντηση που ήθελαν, έβγαλαν τα μαχαίρια και του επιτέθηκαν. Όταν, λοιπόν, έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στην «λάθος» γειτονιά, να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε με διακριτικά της ομάδας μας για να αποφύγουμε τέτοιου είδους περιστατικά, τότε συνειδητοποιούμε το πόσο χαμηλά έχει πέσει αυτή η κοινωνία. Ο Άλκης δεν ήταν κάποιος οργανωμένος που πήγε σε καθιερωμένο ραντεβού. Ο Άλκης απλά βγήκε μια βόλτα με τους φίλους του και δεν γύρισε ποτέ…

Το συμβάν αυτό δεν ήταν το πρώτο (και, πολύ φοβάμαι, πως δεν θα είναι ούτε το τελευταίο) οπαδικής βίας στην Ελλάδα. Τα τελευταία 20 χρόνια, ανά διαστήματα, ακούμε ή διαβάζουμε για κάποιο παρόμοιο περιστατικό. Η πόλωση που έχει δημιουργηθεί τα αυτές τις δύο δεκαετίες έχει οπλίσει τα χέρια πολλών απερίσκεπτων που βλέπουν τους φίλους των αντίπαλών τους ομάδων σαν εχθρούς τους και που δεν μπορούν να «ζουν» στον ίδιο κόσμο μαζί τους.

Από την στιγμή που δημοσιοποιήθηκε ένα ακόμη γεγονός οπαδικής βίας, η πλειονότητα αναλώνεται στο αν το περιστατικό αυτό ήταν συμπλοκή ή μια στυγνή εν ψυχρώ δολοφονία. Για μένα, αυτή η συζήτηση καθίσταται ανούσια, αφού τέτοια συμβάντα είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα πλέον για τη χώρα μας. Αυτό που θα έπρεπε να συζητάμε είναι το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο και πώς θα καταφέρουμε να εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα βίας.

Ως φίλαθλος και υποστηρικτής ομάδας μπορώ να πω ότι το κλείσιμο των γηπέδων, οι αναβολές αγωνιστικών και οι αποκλεισμοί από την Ευρώπη δεν θα οδηγήσουν πουθενά. Ίσα ίσα που μπορεί να οξύνουν το πρόβλημα. Η μονή λύση, αν και λίγο ουτοπική, το ξέρω, είναι να σταματήσει η ρητορική μίσους από μεγαλοπαράγοντες, δημοσιογράφους και οργανωμένους οπαδούς. Η τοξικότητα που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι τους με τους λόγους τους είναι αυτή που μας οδήγησε εδώ, και θα μας οδηγήσει σε πολύ χειρότερα, αν δεν σταματήσει άμεσα.

Όταν, λοιπόν, θα ξεκινήσουμε να βλέπουμε το ποδόσφαιρο σαν άθλημα, σαν κάτι που μας ενώνει η αγάπη μας γι’ αυτό (γι’ αυτήν την ριμάδα την μπαλίτσα!) και όχι σαν κάτι που μας χωρίζει, επειδή έτυχε η ομάδα μας να φοράει άλλο χρώμα ρούχα από αυτήν του απέναντι, τότε θα έχουμε πραγματικά απομονώσει και καταδικάσει αυτήν την μορφή βίας. Ίσως τότε να έχουμε πετύχει και κάποιο σημαντικό “γκολ” ως κοινωνία.

Ομάδα

Διάβασε επίσης!

Ψήφισε το καλύτερο άρθρο για το μήνα...