“Αυτός που φθονεί βασανίζει τον εαυτό του, σαν να είναι εχθρός του” είχε πει ο Δημοσθένης αρκετούς αιώνες πριν. Ο Σαίξπηρ, μάλιστα, το είχε χαρακτηρίσει ως το τέρας με τα πράσινα μάτια, και όντως είναι ένα τέρας. Ένα τέρας που εμφανίζεται στην ψυχή μας και δεν λέει να φύγει. Μας τρώει σιγά-σιγά, κάθε εκατοστό του εαυτού μας. Το νιώθεις στην κοιλιά σου, να σε ανακατεύει, στα χέρια σου, να σε μουδιάζει, στον λαιμό σου, να σε κόβει την ανάσα. Η ζήλια είναι μέσα σου, το ξέρεις, και όμως καταλήγεις τις περισσότερες φορές να γίνεσαι έρμαιό της.
Ο άνθρωπος γεννιέται και μαζί του γεννιέται και ένα μικρό, τόσο δα, κομματάκι ζήλειας. Στην αρχή, δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος που κρύβεται και το πως μεγαλώνει. Γιατί η ζήλια ποτέ δε θα σου δείξει το πραγματικό της πρόσωπο αμέσως. Θα σου πάρει χρόνο να την αντιληφθείς. Ίσως να εμφανιστεί με νεύρα, με άγχος, με φόβο, με λύπη, ή απελπισία. Άλλα κάποια στιγμή, θα σκεφτείς και εσύ “Γιατί αυτός και όχι εγώ;” και ο φθόνος σου, θα έχει φουντώσει για τα καλά. Μία τόσο απλή, αλλά, συνάμα τόσο περίπλοκη φράση. Είναι η στιγμή που το σαράκι έχει ήδη, αρχίσει να σε τρώει, που αυτό το τερατάκι θα σε κοιτάει πλέον κατάματα και εσύ θα ξέρεις, τι σημαίνει “ζηλεύω”. Μπορεί να είναι ερωτική ζήλια, ή ζήλια για κάποιον πολύ γνωστό ή και εντελώς άγνωστο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι θα είναι εκεί.
Έχουμε την τάση να φθονούμε κάθε τι όμορφο και αξιόλογο. Λέμε ότι χαιρόμαστε με το επίτευγμα του άλλου και από μέσα μας καίμε να αποκτήσουμε ότι και αυτός. Ακόμα και αν δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε, θα κάνουμε τα πάντα για να τον ξεπεράσουμε. Οι λύσεις είναι δύο, ή να έχουμε ότι και αυτός (και άλλα τόσα) ή και ο άλλος να μην έχει τίποτα. Χαιρέκακα όντα, χαρούμενα μόνο με την αποτυχία του συνανθρώπου τους. Σε αυτό το σημείο μας φτάνει η εμμονή που μπορεί να πάθει κάποιος με την υπερβολική ζήλια.
Όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά αυτής της κατάστασης. Η ζήλεια είναι ικανή για πολλά πράγματα, και ένα από αυτά είναι να μας πεισμώσει. Να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι και να πραγματοποιήσουμε τα δικά μας όνειρα. Ο φθόνος για τα πράγματα των άλλων καλώς ή κακώς είναι ένα απολύτως φυσιολογικό συναίσθημα. Όταν, όμως, γίνεται κίνητρο αυτοβελτίωσης είναι μία μεγάλη δύναμη που αν την χρησιμοποιήσουμε σωστά μπορούμε να πετύχουμε πράγματα που ούτε το φανταζόμασταν!
Το κλειδί είναι να μην την αφήσεις να σε παρασύρει μαζί της στην τρέλα, γιατί η ζήλια δεν υπακούει σε κανέναν κανόνα, σε καμία λογική. Απλά ανοίγει το στόμα της και σε καταπίνει ολόκληρο! Χρειάζεται αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Είναι τα μόνα όπλα που μπορούν να σε βοηθήσουν. Χρησιμοποίησέ τα σωστά. Είναι στο χέρι σου είτε να την ηρεμήσεις, είτε να χαθείς στην δίνη της.
