Απόρριψη. Χωρισμός. Πόνος ψυχής. Αυτές είναι λέξεις που έχουν δημιουργηθεί από τους ανθρώπους, για να περιγράψουν συναισθήματα τα οποία δεν μπορούν να εκφραστούν εύκολα με απλή καθημερινή γλώσσα. Οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση. Ήταν δύσκολη η αποδοχή της ατέλειας και των λαθών μας και ίσως πολύ πιο δύσκολο το να βρούμε ελπίδα μέσα στον πόνο, έτσι δεν είναι; Ένα άτομο να σε απορρίπτει ή να χωρίζει μαζί σου και να αφήνει πίσω θλίψη, πόνο και στεναχώρια.
Πότε θυμόμαστε τις ατέλειες μας;
Η πρώτη περίπτωση κατά την οποία οι ατέλειες μας γίνονται ο πιο κοντινός μας φίλος είναι η απόρριψη. Αυτή μοιάζει ως κάτι φυσιολογικό, βάσει της ανθρώπινης εμπειρίας. Δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε τους πάντες, ούτε να είμαστε ελκυστικοί σε κάθε άτομο που γνωρίζουμε. Η αποδοχή της ατέλειας και της αποτυχίας είναι ένα δύσκολο ζήτημα για τον κάθε άνθρωπο. Υπάρχουν άτομα που, όσον αφορά τόσο τις παρέες αλλά πολύ περισσότερο τις σχέσεις, βρίσκονται σε καλύτερη θέση συγκριτικά με άλλους. Κάποιοι έχουν «περισσότερη» ομορφιά, πιο καλοσχηματισμένο πρόσωπο, πιο εκθαμβωτικά μάτια κλπ. Η λίστα επιθυμητών χαρακτηριστικών που φτιάχνουν τον “τέλειο άνθρωπο” είναι ατελείωτη.
Η τεχνολογία και η Iατρική έχουν εξελιχθεί αρκετά, με αποτέλεσμα να μπορούμε να αποκτήσουμε (τεχνητά) χαρακτηριστικά που θα ευχόμασταν να είχαμε (φυσικά), αλλά γιατί; Ποιος ο λόγος να μην μπορείς να αποδεχτείς τον ίδιο σου τον εαυτό; Αν δεν μπορείς ΕΣΥ, να αναγνωρίσεις το ποιος είσαι πραγματικά, κανείς δεν θα σε δει με τον τρόπο που θα ήθελες. Η κάθε ατέλεια μας αποτελεί κομμάτι μας και η κάθε ριζική αλλοίωση της ίσως συνεπάγεται διαγραφή των όσων μας κάνουν ξεχωριστούς. Και όλα αυτά για να μπούμε στο ίδιο τριπάκι με άλλους ανθρώπους, να πνίξουμε την ατέλεια μέσα στην ομοιομορφία και την τυποποίηση.
Η δεύτερη περίπτωση, όπου θυμόμαστε την ατέλεια μας, είναι όταν εκδηλώνεται και βιώνεται ένα από τα χειρότερα συναισθήματα στον κόσμο. Συγκεκριμένα, το να αγαπηθείς από έναν άνθρωπο, και ξαφνικά αυτός ο άνθρωπος να αναιρέσει την αγάπη αυτή, επειδή πολύ απλά άλλαξε προτιμήσεις ξαφνικά. Ως αποτέλεσμα, η καρδιά σου ραγίζει και στο τέλος διαλύεται, αφήνοντας άπειρα κομματάκια, διασκορπισμένα και προκαλώντας τεράστιο και ανυπέρβλητο πόνο. Περνάς τα βράδια σου αδυνατώντας να κοιμηθείς και προσπαθείς να καταλάβεις γιατί έγινε ό,τι έγινε και κυρίως γιατί συνέβη σε ΕΣΕΝΑ. Δεν σου αξίζει αυτό, σωστά; Δυστυχώς, δεν είναι σωστό να το βιώνουν αυτό η πλειοψηφία των ανθρώπων. Aλλά και πάλι, συμβαίνει.
Βοηθός για την αποδοχή της ατέλειας: η Ψυχική Ανθεκτικότητα
Ωστόσο, υπάρχει και ένα θετικό αλλά σκληρό δίδαγμα από αυτήν την εμπειρία: Δεν παίρνεις πάντα ό,τι σου αξίζει, αλλά μπορείς να δουλέψεις σκληρά για να το αποκτήσεις. Λένε συχνά, πως ό,τι είναι δύσκολο, θα αξίζει στο τέλος. Έτσι συμβαίνει τις περισσότερες φορές. Ακόμα και στην αγάπη ή στον πόνο. Πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να αγαπήσεις, και πάνω από όλα, για να θεραπεύσεις τον εαυτό σου.
Ναι, υπάρχει και το στοιχείο της τύχης, αλλά μπορούμε να δράσουμε με ό,τι έχουμε. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε όλα όσα θέλουμε, όσο και αν το θέλουμε. Ακόμα και αν γινόταν αυτό, πάλι θα βρίσκαμε άλλα χαρακτηριστικά πάνω μας, τα οποία δεν θα μας άρεζαν. Αυτό είναι το παράδοξο. Συχνά λέμε: «Τι και αν δεν ήμουν έτσι» ή «Τι και αν δεν έμοιαζα έτσι»; Επειδή φοβόμαστε να πάρουμε τον έλεγχο των πραγμάτων που μπορούμε ΌΝΤΩΣ να αλλάξουμε, από διαρκή φόβο της αποτυχίας. Ακόμα και αν αποτύχουμε, ωστόσο, υπάρχει καλύτερος τρόπος να ζήσουμε;
Η ζωή δεν είναι μόνο χαρά και ευτυχία, αλλά και οι στιγμές και επιλογές που ανοίγουν τον δρόμο προς αυτές. Αυτές δεν είναι πάντα ευχάριστες και είναι πιθανό να προκαλέσουν μεγάλο πόνο στην αρχή. Μέσα στον πόνο μας, μπορεί να έρθει κάτι καλύτερο και πιο αισιόδοξο, το οποίο θα μας δώσει ελπίδα. Ακόμα και αν τίποτα δεν έχει σημασία, η ελπίδα είναι ό,τι πιο ανθρώπινο πηγάζει από μέσα μας. Η ελπίδα και ο πόνος δεν μπορεί να συνυπάρχουν και να αλληλοσυμπληρώνονται. Χωρίς τον πόνο, η ελπίδα δεν θα είχε σημασία. Γι’ αυτό σε παρακαλώ, κράτα την ελπίδα και σου υπόσχομαι πως όλα, στο τέλος, θα βρουν τον δρόμο τους.
Η διαδικασία της ψυχικής ενδυνάμωσης δεν είναι ποτέ εύκολη. Είναι πάντα επώδυνη και δύσκολη. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως η δύναμη για να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πόνο είναι εσωτερική. Την αποκτάς όταν έχεις επιβιώσει την μάχη σου με προσωπικούς δαίμονες, καθώς και άλλες τόσες μάχες που κανείς δεν γνωρίζει. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να το πολεμάς on your own όλη την ώρα. Υπάρχουν άνθρωποι στην ζωή σου, οι οποίοι θα πολεμούσαν δίπλα σου, θα σε βοηθούσαν να βρεις την ελπίδα μέσα στον πόνο σου, να θεραπευτείς, να αποδεχτείς την ενοχλητική για σένα ατέλεια σου. Και αυτοί οι άνθρωποι θα αγαπούν τις ιδιαιτερότητες σου και θα τις συνδέουν με εσένα.
Αυτή είναι η δύναμη της αγάπης. Όταν μαθαίνεις να εμπιστεύεσαι ξανά, μετά από ψυχική και συναισθηματική οδύνη, τότε γίνεσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου αλλά και μία εκδοχή του “καλού” μέρους της ανθρωπότητας. Θα μπορούσες να επιλέξεις την κακία και την πίκρα, αλλά επέλεξες να τα καταπολεμήσεις, όχι μόνο για σένα αλλά και για τους κοντινούς σου ανθρώπους. Αυτή είναι αληθινή δύναμη και, όπως λέει ο αγαπημένος μου φανταστικός ήρωας, ο Spider-Man: «Η μεγάλη δύναμη, σημαίνει μεγάλη ευθύνη». Η ευθύνη δηλαδή να γίνεις καλύτερος και με τον καιρό, να προσπαθήσεις ξανά.
