Κι έρχεται εκείνη η εποχή που μετανιώνεις την ώρα και την στιγμή που επέλεξες να δώσεις πανελλήνιες για να σπουδάσεις, αντί να αναλάβεις τις ελιές που έχει ο πατέρας σου στο χωριό. Και ποια είναι εκείνη η εποχή λοιπόν; Μα φυσικά, εκείνη που ακόμη προσπαθείς να χωνέψεις τα αμέτρητα μελομακάρονα που έχεις φάει, τις ευχές τύπου new year, new me (απορώ ποιος τα σκέφτεται αυτά) και, γενικά, εκεί που ζεις στην θαλπωρή των γιορτών, σκάει email από τον καθηγητή σου και σου λέει ότι θα προσθέσει επιπλέον ύλη στο μάθημα που δίνεις σε λίγες μέρες. Αυτό είναι. Από εκείνη την μέρα το χάος, από εκείνη την μέρα το τίποτα.
Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να διαβάσει, για να σε δει και αυτή η έρμη μάνα σου να παίρνεις πτυχίο, να διαβάσεις για να βγεις λαμπρός επιστήμονας, να διαβάσεις για να βρεις μια δουλειά της προκοπής. Και καταλήγεις να κάνεις μια γενική το σπίτι ξεσκονίζοντας μέχρι και τις πρίζες, να βλέπεις για 100η φορά το “The office” και, γενικότερα, οτιδήποτε άλλο εκτός από διάβασμα κοροϊδεύοντας τον εαυτό σου ότι θα κάτσεις να διαβάσεις αύριο. Και το αύριο φτάνει, σε κόβει με 4 και σου εύχεται καλό Σεπτέμβρη.
Αυτό σημαίνει εξεταστική για μένα.
