Με αφορμή την Γιορτή της Μητέρας, αποφάσισα να αφιερώσω ένα γράμμα στη μαμά μου:

Μαμά,

Πολύ πιθανόν αυτή τη στιγμή το δωμάτιο μου να είναι ξανά άνω κάτω (ναι, ακριβώς αυτό συμβαίνει) και ξέρω ότι “Αν τα πράγματά μου είναι ατακτοποίητα, θα είναι και το μυαλό μου!” αλλά έτσι ένιωσα πως αξίζει ένα γράμμα ολόδικό μου για την ολόδικιά μου μαμά. Οκ, το ξέρω πως σε μοιράζομαι, αλλά όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι είμαι το αγαπημένο σου (έτσι για να σκάσουν από τη ζήλια τους μερικοί- μερικοί).

Καταρχάς θέλω να σου πω ένα ευχαριστώ για την υπομονή σου όταν έκλαιγα στο άκουσμα του «Τόμας το Τρενάκι» (ακόμα με φρικάρει), όταν ήθελα αδιάκοπα το αγαπημένο μου νανουρητό, όταν σου φωνάζω, όταν, όταν, όταν… Και είναι πολλά τα όταν γιατί όντως είσαι εκεί, ξέρεις τί γίνεται κι αν όχι, το νιώθεις. Δεν ξέρω πώς το κάνεις αυτό, ειλικρινά αλλά “θα μάθω αν γίνω κι εγώ μαμά” (έπαιξα το παιχνίδι σου εδώ, μουάχαχα).

Μου έδειξες πώς να νοιάζομαι για τους άλλους, να ακούω το ένστικτό μου, να αξιοποιώ τη δημιουργικότητά μου, να δοκιμάζω καινούρια πράγματα, να προσπαθώ, να είμαι εκεί για τους άλλους και για τον εαυτό μου, να είμαι ευάλωτη έτσι ώστε να αγαπάω και να αγαπηθώ.

Μπορεί την αγκαλιά σου να μην την δέχομαι τόσο εύκολα πλέον, μου φαντάζει όμως εκπληκτικό πώς η “go to” φράση όλων όταν συμβαίνει κάτι είναι “Θέλω τη μαμά μου!”. Γιατί ναι, στις δύσκολες στιγμές η μαμά είναι εκεί για να παρηγορήσει, για να σου υπενθυμίσει την αξία σου και να βάλεις πλυντήριο (και τα δύο εξίσου σημαντικά και χρήσιμα), για να σε στηρίξει, για να σε φροντίσει. Κάπως το περιμένεις φυσικά αυτό και είναι εκπληκτικό το πόσο εγωιστές είμαστε εμείς σαν μικρά και μεγάλα παιδιά. Ίσως αυτή να είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων, ίσως απλά είμαστε χαϊδεμένα, ίσως να ισχύουν και τα δύο.

Αυτό που θέλω να σου πω όμως κλείνοντας, είναι να προσέχεις τον εαυτό σου. Καλά έκανες και μας φρόντισες, μεγαλώσαμε με αγάπη και μεγαλώνουμε ακόμα με πλήθος ταπεριώνε κι αυτά γεμάτα νοιάξιμο (και καλό φαγητό). Μπράβο σου, όχι μπράβο σου!

Τώρα όμως κοίταξε κι εσένα! Άξιο το multitasking, αλλά κάτσε κι εσύ καμιά φορά να φας από την αρχή στα τραπέζια, πήγαινε- έλα σε έφαγαν οι δρόμοι τόσα χρόνια. Το ξέρω από το ένα αυτί θα μπει, από το άλλο αυτί θα βγει αλλά μην περιμένεις το μήνυμα όλο το βράδυ ξύπνια, οι πιθανότητες είναι πως είμαι καλά κι αν όχι ξέρω που να πάρω τηλέφωνο. Εσένα θα πάρω, γιατί ξέρω πως θα στραφώ εκεί που είμαι ασφαλής. Για να σε προλάβω, έχω πάρει και ζακέτα μαζί γιατί “Την Άνοιξη είναι πονηρός ο ήλιος και θα κρυώσω”.

Θα με βρεις, λοιπόν, στο δωμάτιό μου.

Με περίσσια αγάπη,

Εγώ