Ο Γιούργκεν Κλοπ είναι ένας τεράστιος προπονητής, με φοβερά πλεονεκτήματα και εξίσου χτυπητές αδυναμίες. Δεν ανακάλυψα και την Αμερική λέγοντας αυτό, έτσι δεν είναι; Δεν γράφω όμως αυτές τις αράδες για να εξυμνήσω τον τρελό-Γερμανό κόουτς της Λίβερπουλ. Δεν είναι άλλωστε αυτό το κείμενο ένα αφιέρωμα ή μια βιογραφία του (μιας και είπα βιογραφία, τρέξε να πάρεις το βιβλίο του, που έγγραψε ο Γερμανός δημοσιογράφος Ραφαέλ Χόνιχσταιν και κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη στη χώρα μας από τις εκδόσεις Δίχτυ). Μέσα από αυτό το κείμενο θα δούμε την ιδιαίτερη έμφαση που δίνει ο Γερμανός στην ψυχολογία των ομάδων του, στη δημιουργία μιας winning mentality και στις πρακτικές που τον οδήγησε στην επιτυχία στον πάγκο της Λίβερπουλ.

Η υπομονή είναι αρετή

Το ότι ο Γιούργκεν Κλοπ είναι ένας πολύ ικανός προπονητής το ξέρουν όλοι. Επιτυχίες πολλές: προβιβασμός με την Μάιντζ το 2004, αποκαθήλωση της μόνιμης πρωταθλήτριας Μπάγερν και 2 πρωταθλήματα, το 2011 και το 2012, αλλά και η πρόκριση στον τελικό του Γουέμπλει κόντρα στην Μπάγερν του Γιουπ Χάινκες, το 2013. Βιογραφικό βαρύ… Έτσι, όχι αστεία. Το ήξεραν όμως αυτό και οι διοικούντες της Λίβερπουλ όταν του έδιναν τη θέση του προπονητή τον Οκτώβρη του’15, διώχνοντας τον Ρότζερς κακήν κακώς. Στην συνέντευξη της παρουσίασης τους έθεσε δύο άξονες που τον συνοδεύουν σε όλη την προπονητική του καριέρα: Δουλειά αλλά και υπομονή, ώστε ο σύλλογος να γυρίσει εκεί που ανήκει. Αλλά, ε διάολε, ακόμα και οι λέξεις που επέλεξε ήταν προσεγμένες μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας.

We have to change from doubters to believers. Now.

Ο στόχος ήταν δύσκολος. Διαδεχόταν έναν προπονητή, που παρά τα στραβά και τα κακά του, πριν κάποια χρόνια, έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Κλοπ πήρε αυτό που ζητούσε. Πίστωση χρόνου και υπομονή. Τα αποτελέσματα ήταν μια πάνω – μια κάτω. Όμως, η διοίκηση Χένρι τον στήριζε με κλειστά μάτια. Ανέχτηκαν κι αυτοί πολλά. Είδαν τον προπονητή να ζητάει από τους παίκτες του να πανηγυρίσουν μαζί με τους οπαδούς της ομάδας, την ισοπαλία με την Γουέστ Μπρομ, μπροστά στο Ιστορικό Kop. Μισό λεπτό να το συνειδητοποιήσουμε λίγο. Ο αθεόφοβος Κλοπ έστειλε τους παίκτες του να πανηγυρίσουν μια ισοπαλία με την Γουέστ Μπρομ, απλά επειδή γλίτωσαν το ξεφτιλίκι στο 91′.

Και εκεί όμως όλοι ακολούθησαν τον <<εκλεκτό τους>>, ακολουθώντας παράλληλα το πλάνο του: <<υπομονή και δουλειά>>. Και αυτός τους αντάμειψε. Τελικός στο League Cup την πρώτη χρονιά, τελικός και στο Europa League. Τα’ χασε και τα δύο αλλά… Δεν βαριέσαι, το κατάπιε και αυτό. Τον είπαν loser, αλλά δεν βαριέσαι. Το κατάπιε και αυτό. Πρώτη φορά ήταν άλλωστε; Αυτός όμως έβλεπε ότι κάτι άλλαζε. Η Λίβερπουλ αποκτούσε πάλι την μαχητικότητα της, έβρισκε ξανά την ταυτότητα της. Το μόνο που ήθελε ήταν η υπομονή από τους φιλάθλους και πίστη στο πλάνο από τους υπόλοιπους.

Η πειθαρχία στα αποδυτήρια, το ισοζύγιο <<έσοδα-έξοδα>> και το κέρδος της εμπιστοσύνης

Έκανε κι άλλα πολλά ο Κλοπ. Έθεσε θέμα πειθαρχίας στα αποδυτήρια. Απόλυτοι άρχοντες στα αποδυτήρια τα μέλη του προπονητικού staff. Πρώτα αυτός <<η καρδιά>>, και ο βοηθός του o Μπούβατς <<το μυαλό>>. Και έπειτα όλοι οι άλλοι. Έθεσε επίσης βέτο στους παίκτες του να μην ακουμπάνε την τοιχογραφία <<this is Anfield>> που δεσπόζει στα αποδυτήρια του Anfield μέχρι να κατακτήσουν κάποιο τρόπαιο. Κάτι όμως έλειπε ακόμα από όλα αυτά. Έπρεπε όμως να βρει τον κατάλληλο σχηματισμό στο χορτάρι και τα εργαλεία του, τους παίκτες που θα εφαρμόσουν πιστά ότι θα ζητούσαν αυτός και ο Μπούβατς.

Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ;

Δουλειά και αλλαγή είχε υποσχεθεί ο Κλοπ και αυτό έκανε. Για να φτάσει μέχρι την κατάκτηση του πρωταθλήματος, του Τσάμπιονς Λίγκ, του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ και του Παγκόσμιου Κυπέλλου Συλλογών τα άλλαξε όλα… Αρχής γενομένης από τους παίκτες. Συνδετικοί κρίκοι από την πρώτη χρονιά ήταν μόνο ο Μίλνερ, ο Λαλλάνα και ο ιδιαίτερος Ντιβόκ Ορίγκι. Η Λίβερπουλ όμως δεν είναι ούτε Σίτι ,ούτε Τσέλσι. Ο Κλοπ δεν έχει πίσω του έναν Αμπράβομιτς ούτε έναν Σεΐχη Μανσούρ να ανοίγουν την κάνουλα. Ο Γερμανός έχει μικρά μπάτζετ στην διάθεση του κι αν θέλει να κάνει κάποια υπέρβαση, θα πρέπει να δημιουργήσει από μόνος του τους οικονομικούς πόρους. Ας δούμε όμως τις μεταγραφικές κινήσεις της Λίβερπουλ τα τελευταία χρόνια ανά καλοκαίρι:

Σεζόν 2016-2017

Την παράσταση -στο πρώτο μεταγραφικό καλοκαίρι του Κλοπ- έκλεψε η έλευση του επιθετικού από την Σενεγάλη, Σαντιό Μανέ.

ΑΓΟΡΕΣ

Σαντιό Μανέ (Σαουθάμπτον) – 41,2 εκατ. ευρώ

Τζορτζίνιο Βαϊνάλντουμ (Νιουκάστλ) – 27,5 εκατ. ευρώ

Λόρις Κάριους (Μάιντς) – 6,2 εκατ. ευρώ

Ράγκναρ Κλάβαν (Άουγκσμπουργκ) – 5 εκατ. ευρώ

Ζοέλ Μάτιπ (Σάλκε) – Ελεύθερος

Αλεξάντερ Μάνινγκερ (Άουγκσμπουργκ) – Ελεύθερος

ΠΩΛΗΣΕΙΣ

Κρίστιαν Μπεντέκε (Κρίσταλ Πάλας) – 31,2 εκατ. ευρώ

Τζόρνταν Άιμπ (Μπόρνμουθ) – 18 εκατ. ευρώ

Τζο Άλεν (Στόουκ) – 15,5 εκατ. ευρώ

Μάρτιν Σκρτελ (Φενέρμπαχτσε) – 6 εκατ. ευρώ

Τιάγκο Ιλόρι (Ρέντινγκ) – 4,3 εκατ. ευρώΛουίς Αλμπέρτο (Λάτσιο) – 4 εκατ. ευρώ

Μπραντ Σμιθ (Μπόρνμουθ) – 3,6 εκατ. ευρώ

Μαμαντού Σακό (δαν., Κρίσταλ Πάλας) – 2,3 εκατ. ευρώ

Λόρενς Βιγκουρού (Σουίντον) – 480 χιλ. ευρώ

• Σύνολο εξόδων: 79,9 εκατ. ευρώ
• Σύνολο εσόδων: 85,3 εκατ. ευρώ

Το αποτέλεσμα ήταν με το καλημέρα θετικό, δείχνοντας ότι ο Γερμανός θα ακολουθήσει μια διαφορετική πορεία από τους υπόλοιπους τεχνικούς των πρωτοκλασσάτων ομάδων της Πρέμιερ Λίγκ.

Σεζόν 2017-18

ΑΓΟΡΕΣ

Βίρτζιλ Φαν Ντάικ (Σαουθάμπτον) – 84,5 εκατ. ευρώ

Μο Σαλάχ (Ρόμα) – 42 εκατ. ευρώ

Άλεξ Όξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν (Χαλ) – 9 εκατ. ευρώ

Τόνι Γκάλαχερ (Φόλκερκ) – 228 χιλ.

Ντόμινικ Σολάνκε (Τσέλσι Κ-23) – Ελεύθερος

ΠΩΛΗΣΕΙΣ

Φιλίπε Κουτίνιο (Μπαρτσελόνα) – 145 εκατ. ευρώ

Μαμαντού Σακό (Κρίσταλ Πάλας) – 28,2 εκατ.

ευρώ

Ντιβόκ Οριγκί (δαν., Βόλφσμπουργκ) – 6,5 εκατ. ευρώ

Λούκας Λέιβα (Λάτσιο) – 5,7 εκατ. ευρώ

Κέβιν Στιούαρτ (Χαλ) – 4,5 εκατ. ευρώ

Ντάνιελ Στάριτζ (δαν., Γουέστ Μπρομ) – 2,3 εκατ. ευρώ

Αντρέ Γουίσντομ (Ντέρμπι, – 2,3 εκατ. ευρώ)

• Σύνολο εξόδων: 173, 8 εκατ. ευρώ
• Σύνολο εσόδων: 194,5 εκατ. ευρώ

Σε αυτό το μεταγραφικό παράθυρο τα φώτα τράβηξε η μεταγραφή του Αιγύπτιου Μοχάμεντ Σάλαχ από την Ρόμα, αλλά και το ρεκόρ δαπάνης για τη μεταγραφή κεντρικού αμυντικού, με την Λίβερπουλ να δαπανά 85 εκατομμύρια ευρώ. Βέβαια το πρόσημο παρέμεινε θετικό και πάλι, χάρις τη γενναιοδωρία της Μπαρτσελόνα που έβγαλε από τα ταμεία της 140 εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει τον Φελίπε Κοουτίνιο.

Σεζόν 2018-19

Η σεζόν 2017-2018 βρήκε την Λίβερπουλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ, όμως η πολυπόθητη τσίγκινη κούπα με τα μεγάλα αυτιά δεν ήρθε. Ένας από τους λόγους πού οδήγησαν σε αυτήν την αποτυχία ήταν ο Γερμανός τερματοφύλακας, Λόρις Κάριους με τις δύο γκέλες του στον τελικό του Κιέβου. Η απόφαση για ενίσχυση στον άσσο ήταν ειλημμένη. Όπως και για τον Φαν Ντάικ, έτσι και για τον Άλισσον, η Λίβερπουλ ξόδεψε πολλά εκατομμύρια για να πάει σε σίγουρα χέρια.

ΑΓΟΡΕΣ

Άλισον (Ρόμα) – 62,5 εκατ. ευρώ

Ναμπί Κεϊτά (Λειψία) – 60 εκατ. ευρώ

Φαμπίνιο (Μονακό) – 45 εκατ. ευρώ

Τζερντάν Σακίρι (Στοόυκ) – 14,7 εκατ. ευρώ

ΠΩΛΗΣΕΙΣ

Ντόμινικ Σολάνκε (Μπόρνμουθ) – 21,2 εκατ. ευρώ

Ντάνι Γουόρντ (Λέστερ) – 14 εκατ. ευρώ

Λόρις Κάριους (δαν., Μπεσίκτας) – 2,5 εκατ. ευρώ

Ράγκναρ Κλάβαν (Κάλιαρι) – 1,5 εκατ. ευρώ

Χάρι Γουίλσον (δαν., Ντέρμπι) – 1,1 εκατ. ευρώ

Μάρκο Γκρούγιτς (δαν.μ Χέρτα) – 1 εκατ. ευρώ

• ​Σύνολο εξόδων: 182, 2 εκατ. ευρώ
• Σύνολο εσόδων: 41, 3 εκατ. ευρώ

Σεζόν 2019-20

Η Λίβερπουλ ήταν αυτή που κατέκτησε την “κούπα με τα μεγάλα αυτιά”, έχασε την κούπα της Πρέμιερ Λίγκ με 98!! βαθμούς (η Σίτυ έκανε ρεκόρ και πήρε 99) και όλοι περίμεναν ένα καυτό μεταγραφικό καλοκαίρι σαν αυτό της προηγούμενης χρονιάς. Όμως, πότε ο Κλοπ ακολούθησε την λογική για να το κάνει και τώρα; Μοναδικά αποκτήματα ήταν ο άγνωστος αμυντικός Φαν Ντε Μπεργκ και ο ελεύθερος τερματοφύλακας Αντριάν από τη Γουέστ Χαμ, ενώ το χειμώνα αποκτήθηκε ο Τακούμι Μιναμίνο από την Σάλτσμπουργκ.

ΑΓΟΡΕΣ

Σεπ Φαν Ντεν Μπεργκ (Τσβόλε) – 1,9 εκατ. ευρώ

Τακούμι Μιναμίνο (Ζάλτσμπουργκ) – 8,5 εκατ. ευρώ

Αντριάν (Γουέστ Χαμ) – Ελεύθερος

ΠΩΛΗΣΕΙΣ

Ντάνι Ινγκς (Σαουθάμπτον) – 22,2 εκατ. ευρώ

Ράιαν Κεντ (Ρέιντζερς) – 7,2 εκατ. ευρώ

Σιμόν Μινιολέ (Κλαμπ Μπριζ) – 7 εκατ. ευρώ

Χάρι Γουίλσον (δαν., Μπόρνμουθ) – 2,7 εκατ. ευρώ

Μάρκο Γκρούγιτς (δαν., Χέρτα) – 2 εκατ. ευρώ

Ταΐβο Αβονίγι (δαν. Μάιντς) – 500 χιλ. ευρώ

Το τελικό λογάριασμα και η δίψα για περισσότερες επιτυχίες

Συνοπτικά, ο απολογισμός της τετραετίας οδήγησε σε έξοδα 81 εκατομμυρίων. Ψίχουλα αν αναλογιστεί κάνεις τι πέτυχε. Επένδυσε στην ψυχολογία, στην πειθαρχία, στην σκληρή δουλειά και πέτυχε. Κατέκτησε σχεδόν τα πάντα, έφερε στο Λίβερπουλ το πολυπόθητο πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια. Έκανε πραγματικότητα αυτό που εδώ και 30 χρόνια φάνταζε αστείο για τους φίλους της Λίβερπουλ, οι οποίοι δέχονταν ασύστολη καζούρα για το περιβόητο “next year is our year”. Πάνω από όλα όμως κατάφερε αυτό που είχε υποσχεθεί: Να μετατρέψει τους doubters σε believers. Tώρα έχει ακόμα 4 χρόνια μπροστά για να συνεχίσει να μεγαλουργεί και να μας κάνει να συνεχίζουμε να ερωτευόμαστε το ποδόσφαιρο.

Ένας τρομερός πρoπονητής,ένας εκπληκτικός κύριος