Ψάχνεις μια ενδιαφέρουσα Χριστουγεννιάτικη ιστορία; Σου έχω έναν αρχαίο μύθο! Είναι ο μύθος των Καλικάντζαρων (Λύκος+άντζαρος=ανήρ σύμφωνα με τον Λουκά “Φιλολογικές επισκέψεις”), περίεργος, σκοτεινός και ευρέως διαδεδομένος. Υπάρχει ήδη από τα αρχαία χρόνια, κατάγεται από τη δοξασία των Σατύρων της Ελληνικής Μυθολογίας περί το 500- 490 π.Χ και σύμφωνα με τη σύγχρονη δοξασία ήταν άνθρωποι με κακιά μοίρα, αβάπτιστοι, τερατόμορφοι που μετά το θάνατό τους κατοικούσαν στον Κάτω Κόσμο, τον Άδη. Παρουσιάζονται ως άσχημοι, δασύτριχοι, λιπόσαρκοι και ατημέλητοι ψηλοί ή νάνοι. Είναι ευκίνητοι και κάνουν πολλή φασαρία.
Υπάρχουν πολλές ονομασίες με τις οποίες τους αποκαλούν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας και είναι γνωστοί. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να τους αναφέρει ως “Καρκάτζια”, “Καλισπούδηδες” (Σάμος), “Λυκοκάντζαροι”, “Παρωρίτες” (Μάνη), “Αερικά”, “Ξωτικά”, “Πλανήταροι”( Κύπρος), “Σιβότες/Σιφώτες”(Καππαδοκία) κ.α. Ευρύτερα, στη Βενετία σχετίζονταν με τις μάγισσες και τις στρίγγλες. Στις σκανδιναβικές δοξασίες έβγαιναν στους δρόμους ως Τρολ. Σε άλλους λαούς οι καλικάντζαροι δεν είναι άλλοι από τα ξωτικά του Άι Βασίλη, που τον βοηθούν να φτιάξει τα δώρα και ακριβώς λόγω της υπερκινητικότητάς και ταχύτητάς τους είναι πολλοί καλοί. Οι περισσότεροι από τους ερευνητές, από τα βυζαντινά χρόνια μέχρι και σήμερα, υποστήριξαν ότι δεν είναι αληθινά όντα, αλλά προέρχονται από την φαντασία των ανθρώπων.
Εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο (25 Δεκεμβρίου-6 Ιανουαρίου) για να κάνουν σκανταλιές που τους προμήνυε η μάνα τους η Καλικαντζαρού. Κατά τη διάρκεια της ημέρας μένουν κρυμμένοι σε γεφύρια, μύλους ή ποτάμια και δρουν μόνη τη νύχτα πριν το τρίτο λάλημα του πετεινού.
Το υπόλοιπο μέρος του χρόνου το περνούν στα έγκατα της Γης και πριονίζουν το Δέντρο που στηρίζει τη Γη (παραλλαγή μύθου Άτλαντα), μα βγαίνουν στην επιφάνεια στο τέλος του έτους από φόβο μήπως τους πλακώσει ο πλανήτης και όταν ξανακατεβαίνουν βρίσκουν το δέντρο ακέραιο και ξαναρχίζουν το πριόνισμα. Οι πιστοί θεωρούν πως το δέντρο των Χριστουγέννων συμβολίζει την ακεραιότητα της Θεϊκής δύναμης και προστασίας.
Γενικά, θεωρείται πως οι Καλικάντζαροι δεν μπορούν να βλάψουν τους ανθρώπους, μόνο να τους ενοχλήσουν ή να τους φοβίσουν. Είναι ευκολόπιστοι, ανόητοι και χαίρονται με σκανταλιές. Γι’ αυτό όταν λέμε την παροιμία: “Αυτός γεννήθηκε στην εποχή των Καλικάντζαρων” εννοούμε πως είναι άνθρωπος ευθυνόφοβος και άτολμος. Επίσης, λέγεται πως είναι δεινοί χορευτές. Ενοχλούν τους περαστικούς τα βράδια, κλέβοντάς τους για παράδειγμα τη μιλιά για να μην μπορούν να μιλούν με γνωστούς και φίλους ή ότι μπαίνουν στα σπίτια για να κλέψουν και ειδικότερα στην κουζίνα για να ανακατέψουν και να φάνε ό,τι υπάρχει.
Οι πιστοί τους διώχνουν με αγιασμό και κάπνισμα δυσωδών ουσιών ή το χριστόξυλο (χοντρό ξύλο αχλαδιάς ή αγριοκερασιάς) που είναι ο πρόδρομος του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Τέλος, ο μύθος έχει εμπνεύσει πολλούς! Υπάρχουν πολλά παραμύθια και ιστορίες που έχουν ως ρίζα τους το σκοτεινό μύθο των Καλικάντζαρων, της προσωποποίησης του κακού που έρχονται τις γιορτινές μέρες στη Γη για να πειράξουν τους ανθρώπους, αλλά επιστρέφουν εκεί που ανήκουν αδύναμοι να καταστρέψουν το Πνεύμα των Χριστουγέννων και την Αγάπη των γιορτινών ημερών.
Αυτός, λοιπόν, ήταν ο μύθος των Καλικάντζαρων, αρχαίος και σκοτεινός…
Ελπίζω να σας άρεσε!
